Eimreiðin - 01.07.1918, Qupperneq 102

230
KONUNGURINN UNGI
[Eimreiöin
að hvernig á þjóðin aö þekkja, aö þú ert konungur hennar, ef
þú ert ekki klæddur konungsskrúöa ?“
Og konungurinn ungi leit á hann. „Er því í raun og veru
svo farið?“ spuröi hann. „Vilja þeir ekki hafa mig aö konungi
nema eg beri konungsskrúöa?"
„Þeir þekkja þig ekki, herra,“ svaraöi kanslarinn í undrunar
rómi.
„Eg hélt aö sumir menn væru sjálfir konunglegir ásýndum,“
svaraöi hann, „en þetta er kanske satt, sem þú segir. En samt
ætla eg ekki að bera skrúöa þennan, né heldur vil eg láta
krýna mig þessari kórónu. Höll þessa vil eg yfirgefa ná-
kvæmlega á sama hátt og eg kom hingað.“
Og hann skipaði þeim öllum aö fara nema einum sveini,
sem hann hafði eftir sér til fylgdar, og var sveinn sá ári
yngri en hann sjálfur var. Hann lét þennan svein þjóna sér,
og er hann haföi tekið kalda laug gekk hann aö örk einni
mikilli og tók þar upp úr skinnúlpu ósútaða og grófa ullar-
mussu, og voru þaö klæöi þau, er hann hafði borið þegar
hann gætti fjár kotbóndans í skógarjaðrinum. í þau fór hann
nú og tók ótelgda smalastafinn í hönd sér.
Sveinninn ungi staröi á hann stórum augum og þótti þetta
kynlegt. Og svo sagöi hann brosandi: „Herra, eg sé skrúöa
þinn og veldissprota, en hvar er kórónan?“
Og konungurinn ungi sleit smágrein af viði þeim, er vafði
sig um svalirnar, beygði hana í hring og þrýsti henni svo um
höfuð sér.
„Þetta er kórónan mín,“ sagði hann.
Þannig til fara fór hann svo út úr herbergi sínu inn í salinn
mikla, þar sem aöalsmennirnir biöu hans.
Og aðalsmennirnir hentu garnan að honum og sumir köll-
uöu til hans: „Herra, þjóðin bíður eftir konungi sínum, en
þú ætlar aö leiöa fram fyrir hana beiningamann." En aðrir
urðu reiöir viö og sögðu: „Hann leiðir smán yfir land vort
og á eigi konungsnafn skiliö.“ En hann ansaði þeim engu og
hélt áfram. Og hann gekk niður eldsteinströppurnar miklu og
út um málmhliðið. Sté hann svo á hest sinn og reið áleiðis
til dómkirkjunnar, en sveinninn ungi hljóp viö hlið hans.