Eimreiðin - 01.07.1919, Síða 9

EIMREIÐIN]
ORKUGJAFAR ALDANNA
137
1—2 aldir búa komandi kynslóðir lítið að þessu flakki
og flutningum; þær standa þá uppi kolalausar; klukkan
er útgengin; fjöðrin slitin, og það sem verst er, engin ný
fjöður til; öll dýrðin er úti; og þó að þær erfi vélarnar
ganglausar, er það lítil huggun.
Við mintumst á það áðan, að orka sú, er felst í kol-
unum, væri að komin og ætti kyn sitt að rekja til sólar-
innar; orka kolanna er í raun og veru ekkert annað en
sólarorka; kolin eru að eins milliliður, og þó að milliliðir
séu að jafnaði ekki taldir þörfustu þjónarnir, þá hefði þó
verið talsverður skaði, að missa þann millilið. En geta
þá ekki hinir máttugu menn einhvern veginn krækt sér í
þessa orku, annaðhvort með nýjum milliliðum, eða þá
miliiliðalaust? Pví allaf er víst þar sama velgjan. Svo
kunna margir að spyrja. En, hægan, piltar! Haldið þið
að fræðimennirnir sjái ekki sólina? -Jú, þeir sjá hana og
vita af henni; og þeir hafa gert meira; þeir hafa hópum
saman, meðal þeirra Tyndall, Siemens, Helmholtz og
Thomson, gert nákvæmar rannsóknir hér að lútandi, en
niðurstaða sú, er þessar rannsóknir hafa leitt til, er alt
annað en hressandi eða gleðileg; hún er í fám orðum
þessi: Vér lifum í heimi, sem er að deyja; vér erum
staddir á heimshausti, og á eftir því hausti fer eilífur, is-
kaldur heimsvetur. Alla þessa vísindamenn bar í rann-
sóknum þeirra að sama brunni, að hitinn minkar, og að
dauðamein jarðar verður helkuldi.
það voru því ekki veruleg sólarljóð, heldur miklu
fremur harmagrátur, sem vísindamennirnir sungu með til
grafar öldina sem leið. — Það var meira en meðal snopp-
ungur, að fá þennan boðskap, þegar véladýrðin stóð sem
hæst, og mennina var í þann veginn að dreyma um það,
að geta nú farið að eiga hægt og njóta lífsins í ró. Þennan
boðskap, að áður en langt um liði færi að verða tóma-
hljóð í kolanámunum, og þá kæmi aftur sama stritið og
þrældómurinn og áður. En þó tók út yfir, er við þetta
bættist sá boðskapur, að sólin væri að kólna og að því
mundi reka, að ekki yrði byggilegt annað af jörðinni en
eitthvert belti um miðjarðarlínuna, sem varla yrði nema