Eimreiðin - 01.09.1920, Blaðsíða 18

274
JÓN BISKUP VIDALÍN
(EIMREIÐIK
fyrir reiðarslaginu«. »Lastanna greinar spretta iðulega út
úr þeirri mold, sem vér erum gjörðir af«. »Sá sem upp-
elst iðjulaus, á það á hættu að deyja ærulaus«. »Ef hrafn-
inn þegði, þá misti hann ekki bráðina á stundum«. »Sá
sem þarf annara saur til að fegra sig með, má ekki vera
of bjartur sjálfur«, og svona má halda áfram stanslaust
um alla postilluna.
Oft er Vídalín sannur meistari að leika með orð, og
kemur þar fram hinn fæddi mælskumaður og orðsnilling-
ur. Það er ekki kotungsbragur á orðunum í þessu t. d. •
»Ó, þér kristnir menn! Ó, þér, sem með Guðs sonar blóði
eruð endurkeyptir og í hans dauða skírðir! Post.gb. 2b,
gefið gætur að sjálfum yður og allri hjörðinni, sem Gufr
hefir afrekað með sínu eigin blóði, hver í sinn stað.
Pundið er stórt, reikningsskapurinn er mikill, Guðs blóð
er dýrt, hans reiði er þung, dómarinn er strangur, lífið
er stutt, dauðinn er vís, helvíti er heitt, eilífðin er löng,
og þér vitið ekki nær hann kemur«. Þetta er í niðurlagi
einnar af hvössustu ræðunum. Þá er þetta fallega sagt:
»Tak skóföt þín af, sagði Guð við Mósen, því sá staður
er heilagur, er þú stendur á, Exód. 3. Vor bænarstaður
er heilagur staður, þar er guðs musteri; hvar helst það
er, þar er öll heilög Guðdómsins þrenning á tali við oss;
öll óhreinindi drambseminnar, alt endemi sjálfsþóttans á
þar á brott að vera«. Stundum fellur mál hans í rím,
eins og t. d.: »Eg sagði fyrir skömmu, þess skyldi í Guðs
ótta leita, svo segi eg enn nú, að þess skal í Guðs ótta
ricyta«. — Þó eru orðaleikirnir líklega hvergi eins miklir
og í hinni dásamlegu ræðu á föstudaginn langa. í inn-
ganginum talar hann um vanþakklæti mannanna: »En
maðurinn, hvern Guð hefir skapað, skapaðan endurleyst,
tmdurleystan endurgetið, endurgetinn með Jesú holdi og
blóði mettað og drykkjað og upplýst með sínum ástgjöfum,
honum finst lítið þar til«. Eða »—--------guðlausir heið-
ingjar og harðsviraðir Gyðingar tóku konung dýrðarinnar
af lífi; þar sjálft lífið var aflífað; þar dauðans dauði mátti
dauða deyja«. Eða: »Gæt að syndug manneskja, hvad
óviðurkvæmilegt það er, að þinn Lausnari hangir á hin-