Eimreiðin - 01.09.1920, Síða 25

EIMREIÐIN]
281
í Þýskalandi.
Ferðakaflar.
I.
/ lestinni.
Eg kvaddi dönsku eyjarnar á
björtum vordegi, járnbrautarferjan
brunaði með mig út á Eystrasalt
í bláhvítalogni. Fiskiduggur flutu
fyrir landi með slökum seglum og
bærðust ekki á ládauðum sjónum.
Tveim tímum síðar lá ferjan við
festar í Þýskalandi, og eg horfði
spurulum augum til lands. Myrkur
skuggi lá yfir ströndinni og smá-
sortnaði.
Magur og þreytulegur verkamað-
ur bar farangur minn frá skipi. Járnbrautarvagnarnir,
sem biðu, höfðu ekki verið málaðir síðan stríðið hófst, og
voru óhreinir að utan og innan.
Undir niðdimmum síðdegishimni rann lestin af stað
inn í landið. Eg sat við gluggann og horfði út. Dökka
skýbólstra dreif að á fleygiferð, og óðar en varði leiftruðu
eldingar á himni, — þrumur dundu og yfir skall grenjandi
steypiregn. Skógarlimið skalf og svignaði, stofnarnir skókust.
Gegnt mér sat fölleit og fátækleg kona. Hún hafði tekið
upp nokkrar brauðsneiðar í bréfi, ósmurðar og með pylsu
á, og borðaði þær drykkjarlaust.
Náttmyrkrið datt á. Eg gekk inn í veitingavagninn.
Nokkrar hræður sátu þar yfir litlum og dýrum verði.
Aðrir drukku svart og sykurlaust kaffi.
Mér fanst dapurlegt aðkomu í landi einnar af hinum
útvöldu þjóðum vorra tíma. — Um nótlina hvíldist eg í
Berlin og næsta morgun hélt ferðinni áfram suður á
bóginn.
Kristján Albertsson.