Eimreiðin - 01.09.1920, Side 41

EIMREIÐINI
BIFREIÐ NR. 13
297
heim hjálparlaust. Mér er ekki mikið ilt í fætinum. —
Eg vil akki láta yður vera að hafa fyrir því«.
»Blessaðar verið þér! Það er engin fyrirhöfn — ogjafn-
vel þó það væri, — sem það ekki er. — Eg er svo hjart-
anlega glaður yfir þvi, að eg skyldi ekki limlesta yður.—
Eg vona að eins að enginn blaðasnatinn hafi séð okkur«.
Hann leit áhyggjuaugum í suðurátt.
»Verið þér nú ekki að þessu!« Hann opnaði vagn-
hurðina. Imba stóð ráðþrota. Hún átti í stríði við sjálfa
sig. — Eflaust mundi Ella og Bína þyggja bifreiðarferð,
ef í boði væri. Hún leit hornauga til piltsins, en hvað
hann var laglegur!
»Svona, komið þér nú!« sagði hann glaðlega, tók undir
handlegg hennar, og lyfti henni fjörlega inn í vagninn.
»Hvar eigið þér heima?« spurði pilturinn, um leið og
hann tók um stýrisbjólið. Hún sagði til heimilis síns.
það var annars hræðilegt nafn Skuggahverfi, hún hafði
ekki fyr tekið eftir því, skrítið að hún hafði ekki gert
það.
Imba sveigði sig og beygði í sætinu, hana langaði til
að sjá sem mest af andliti unga mannsins, sem hún hafði
hitt á svona einkennilegan hátt. — Hann var svo ólikur
öllum piltum sem hún hafði séð — ekki ósvipaður mynd
í nýja tískublaðinu á saumastofunni — mikið fallegri en
Láki Gríms, og Siggi hjá Kjaldal. Hún rétti sig í sætinu.
Þegar þau komu að horninu, sem hún var vön að
beygja af heim til sín laut hún áfram, og kom við öxl
hans: »Heyrið þér!«
Hann stöðvaði vagninn. »Er nokkuð að?«
»Nei, nei, en eg er rétt komin heim, mamma verður
dauðhrædd, ef hún sér mig koma heim í bifreið, — hún
er til með halda að eg hafi steinrotast, eða eitthvað ann-
að verra«; Imba stóð upp.
»Við skulum fara svolítið lengra! Eg er viss um að þér
akið ekki í bifreið á hverjum degi. — Eg gæti vel hugsað,
að yður mundi þykja gaman að fara dálítið hart. Ef við
færum inn Laugarnesveginn eða eitthvað annað, þar sem