Eimreiðin - 01.01.1921, Qupperneq 41

EIMREIÐIN)
HJÁLP.
41
lergur hjá rúmi föður þeirra. þau ruddust að bekknum
whöfðu hönd á«, hrintu hvert öðru, hlógu og gerðu sig
eins heimakomin og svækjan.
Frúin varð að standa upp. Hún var alveg búin að
missa þráðinn í huggunarræðunni og guðsorðið hafði
laumast út um gættina með gufunni. Henni fanst gjafirn-
ar fara til ónýtis og vera illa þegnar. Hún varð að láta
sér nægja að minnast stuttlega á þetta sorglega slys, sem
hlotist hefði af óvarkárni, og minna Kristínu á að skrifað
stæði: »í sveita þins andlitis skaltu þíns brauðs neyta«.
það verður jafnan happadrýgra, mælti hún, að reyna
að vinna fyrir sér og sínum með höndunum heiðarlega
vinnu og vera nægjusamur og lítillátur heldur en að seil-
ast eftir happafeng í hvaða mynd sem er. »Guð hjálpar
þeim sem hjálpar sér sjálfur«. Þegar hún einusinni enn
hafði ámint Kristínu um þrifnað, kvaddi hún og sigldi út.
Jón vesalingurinn hafði farið á mis við bæði fögnuðinn yfir
gjöfunum og ræðuna bann lá hálf vitundarlaus og mókti.
Fegar konsúlsfrúin kom að kirkjuhorninu mætti hún
læknisfrúnni. Hún var einsömul.
Daginn eftir, það var á aðfangadaginn, fékk Stína í
Skúrnum "aðra heimsókn. Það var Gróa gamla á Mel. Að
þessu sinni var böggullinn ekki annað en þvottafata með
strigatuskum í.
— Hvernig líður Jóni? spurði Gróa og settist á stólinn,
sem konsúlsfrúin hafði setið á daginn áður.
— Hann er heldur lakari auminginn, sagði Stina og
skaraði í eldinn.
— Eg ætla að renna af gólfinu fyrir þig sagði Gróa og
bretti upp ermarnar. Hefirðu nokkurt heitt vatn? Farðu
og sæktu mér sand ofan í fjöruna Gunna. Gerðu það
orðalaust, bætti hún við þegar Gunna reyndi að koma
sendiförinni á bróður sinn. Þú ert orðin svo viti borin
að þú ættir að reyna að hjálpa henni móður þinni þegar
hún hefir við alt að stríða.
— Þú fekst heimsóknina í gær þótti mér, sagði Gróa
meðan hún beið eftir sandinum. Fað er naumast þær