Eimreiðin - 01.09.1921, Blaðsíða 50

306
MATTHÍAS JOCHUMSSON
[EIMREIÐIN
pú klæðir grösum fagra fold,
pú fæðir veikan orm i mold
og dýr og fuglinn fríða.
Víða bregður fyrir gamni og græskulausu skopi í kvæð-
um hans, sumstaðar taumlausum, háværum gáska eins
og t. d. í þessu niðurlagi á hamingjuósk til vinar hans:
Færi pér feiti
fýlungakyn,
bjargfugl sig á borð
beri sjálfur;
salti sig lundi,
sjóði sig rita,
hengi sig hvalir,
en sig hnýsur roti;
skeri sig skarfar,
skjóti sig selir,
stingi sig kolar
en steiki lúður;
fletji sig flskar,
en ílatar skötur
biðji pig grátandi
sin börð að smakka!
Sama skáld sem átti þessa fyndni, þessar^gárunglegu
fjarstæður i hugmyndum og þetta ærslafengna, [ólmandi
fjör í bragarhætti — þetta sama skáld var í öðrum kvæð-
um sínum dýpsta og heitasta alvöruskáld sem ísland hefir
átt. Mér nægir að benda á kvæðið:
Guð minn, guð, eg hrópa
gegnum myrkrið svarta, —
líkt sem út úr ofni
æpi stiknað hjarta o. s. frv.
Hversu fjölbreytt sem kvæði hans eru að efni og bragjþá
er ættarmark þeirra altaf eitt og hið sama — milt og ástríkt
hjarta sem slær bak við orðin, lífsgleðin og bjart- sýnin
sem anda gegnum öll hans kvæði. Það eru fyrst og fremst
mannást hans og guðstrú sem leggja honum Ijóð á'varir.
Það lýsir honupa, hve mikið af kvæðum hans er ort
til einstakra manna eða um þá, heillaóskir og kveðjur,
minningarljóð um látna eða huggunarstef til syrgjenda.
Hin dauða náttúra hreif hann sjaldan til söngva. Hið