Eimreiðin - 01.09.1921, Blaðsíða 83

eimreiðin) ATHUGASEMDIR UM KRISTNITÖKUNA
339
var kominn í landið. Porgeir hefir án efa séð þennan
möguleika og afieiðingar slikrar herferðar.
Þess er getið, að svo mikil ógn hafi staðið af orðum
þeirra Gizurar og Hjalta á alþingi árið 1000, að enginn
hafi þorað á móti að mæla. Menn sýnast ekki hafa skilið
þetta, og tekið það sem ýkjur sagnarilarans til þess að
breiða eins konar jarteinsblæ yfir viðburðinn. En þetta er
með öllu óþarft, því það er vel skiljanlegt. Þeir Gizur og
Hjalti hafa skýrt frá þvi, hvað við lægi af hendi Ólafs
konungs, ef íslendingar færu ekki að vilja hans í þessu
efni, og þeir hafa sýnt og sannað með órækum dæmum
frá Noregi, að hvergi mundi skorta á efndirnar. Við þessu
hefir menn sett hljóða. Hver skynsamur og gætinn maður
hlaut að sjá, að hér var um blákaldan sannleika að ræða.
Konungur hafði ráð þeirra i hendi sér og gat kúgað þá,
þegar hann hafði fengið þessa ágætu átyllu.
Og loks voru það gíslarnir í Noregi. Konungur hafði
tekið 4 menn af ágætustu ættum á íslandi og hafði þá
hjá sér eins og pant upp á það, að íslendingar gengju nú
til hlýðni án frekari refja og allir þeir, sem nokkuð þektu
Ólaf Tryggvason, hafa vitað, að þeim yrði ekki hlíft, ef
illa tækist til. Enda heyrist nú hvorki stuna né hósti frá
Kunólfi í Dal, er fastast hafði lagst á móti kristninni árið
áður og gert Hjalta sekan. En Svertingur, sonur Runólfs
var einn af gíslunum. íslendingar voru þarna i raun réttri
eins og sigruð þjóð, sem hefir orðið að ganga að öllum
skilmálum sigurvegarans, og selja honum í hendur bestu
menn sína að veði upp á það, að friðarskilmálarnir verði
uppfyltir.
Var nú ekki alt þetta nóg til þess að gefa kristna
flokknum undirtökin á þinginu? Hér var ekki að ræða
um neina samninga eða samkomulag eða innanríkispólitík.
Hér var blátt áfram um það að ræða, hvort nokkur vegur
væri fyrir íslendinga að lifa í fjandskap við Ólaf konung,
þegar auk þess var öflugur flokkur í landinu honum
fylgjandi í þessu máli. Átti að ofurselja, fyrst og fremst
gíslana í Noregi til pyndinga og lífláts, og svo alla þjóð-
ina til vandræða og ef til vill hernáms? Þetta var vanda-