Eimreiðin - 01.09.1921, Blaðsíða 85
eimreiðini ATHUGASEMDIR UM KRISTNITÖKUNA 341
bragði, og um þetta er svo ræðan látin snúast. Pað er
ekki heldur vist, að Porgeir haíi kært sig um að leggja
sérlega áherslu á þessa hlið málsins þó að honum væri
það ljóst í huga sínum, að það væri aðalatriðið. Þeir
Gizur og Hjalti höfðu gert það nógu ljóst fyrir öllum þing-
heimi rétt áður, og það gat orðið til þess eins, að æsa
ákafamennina, sem engu vildu skeyta, og voru óvitrari
menn og skammsýnni á afleiðingarnar en Porgeir.
Slíkir ákafamenn hafa vafalaust verið til, er engu vildu
skeyta hótunum konungs. Vér könnumst við svar Kjartans
Ólafssonar til ólafs konungs, að það þætti heldur ein-
kenna íslendinga, að þeir gengust ekki upp við kúgun
eða hótanir, og við getum dáð þetta í fari þeirra. En
meira hljótum vér þó að dá vitsmuni þeirra og föður-
landsást, er beygðu alt, jafnvel metnað sinn og dramb
undir það, sem varð að vera. Hér var um annað og meira
að ræða en persónulega hættu. Hér var um þjóðarheill
að ræða.
Porgeir Ljósvetningagoði var forvitri. Hann las örlög-
þræðina, er hann lá undir feldinum á þingvelli. En einn
viðburð sá hann ekki fyrir, sem ekki var heldur við að
búast, því að hann lá algerlega utan við þá viðburðarás,
sem hann gat rakið. En sá viðburður var fall Ólafs kon-
ungs Tryggvasonar við Svoldur, síðar um sumarið, og
ríkistaka jarlanna, sem létu hvern sjálfráðan um trú sína.
Hefði Þorgeir séð það fyrir mun mega hafa það fyrir satt,
að kristnin hefði ekki verið tekin í lög árið 1000. Það
hefði þá frestast um nokkur ár. Og hljótt var yfir hinni
ungu islensku kristni fyrst i stað.
Magnús Jónsson.