Eimreiðin - 01.09.1921, Blaðsíða 86

1EIMREIÐIN'
Hannes stutti.
Þetta alkunna leirskáld okkar Breiðfirðinga var í 3.—4.
hefti Eimreiðarinnar sæmdur minningargrein, líklega þeirri
einu, sem um hann hefir verið samin og sett á prent. En
sá galli var á þeirri ritsmíð, að í fyrsta lagi var hún
miklu fremur um ýmsa höfðingja í Stykkishólmi, sem
voru samtímismenn Hannesar en um Hannes, og í öðru
lagi var lýsingin á Hannesi mjög ófullkomin og að nokkru
leyti skökk.
Það vill nú svo vel til, að eg ólst upp á næstu grösum
við Hannes, og er hann einn þeirra manna er eg man
glögt eftir frá fyrstu æskuárum mínum til tvítugsaldurs,
get því ekki látið grein þessa fara svo fram hjá mér, að
eg sletti ekki bót á stæstu gloppurnar sem á henni eru
og leitist við að sýna mönnum nokkru skýrari mynd af
Hannesi stutta.
Ókunnugt er mér um fæðingarár Hannesar, en giska á
að hann hafi verið á aldur við nítjándu öldina. Sama er
að segja um ætt hans, eg veit það eitt um hana, að hann
var Hannesson og var ættaður úr Dalasýslu og ól þar
allan sinn aldur að því leyti, að hann átti jafnan heimilis-
fang einhversstaðar i Dölunum, eða sat sem hann kallaði,
á einhverjum bæ þar í Dölunum, en sjaldan var það að
hann héldi kyrru fyrir, nema um hásláttinn, þá gekk hann
að slætti, og þótti sláttumaður með afbrigðum. Þess utan
ferðaðist hann um nærsýslurnar og heimsótti höfðingja.
Var þá jafnan ríðandi með hest í taumi, og er mér í
barnsminni sá útbúnaður, er var á trússahesti hans, því
þar skiftust á belgur og skjóða, sem vissu í allar áttir
þegar klárinn skokkaði og höfðum við krakkarnir mestu
skemtun af að sjá hann riða i hlað og úr þvi.
Ekki máttu þetta kallast snýkjuferðir, beininga hefir
Hannes áreiðanlega aldrei beðið, en ekki sló hann hendi