Eimreiðin - 01.09.1921, Blaðsíða 113

EIMREIÐlNl
RITSJA
369
ing, og heflr þá þólt óþarfa plásseyðsla, að greina heimildir
fyrir hverju einu.
Pá er eftir að minnast á pað, hve prýðilegur frágangur allur
er á sögu þessari. Hún er prýdd ótölulegum sæg af myndum og
kortum. Iíortin gera efnið margfalt skiljanlegra, og myndirnar
eru allar stranglega sögulegar, ekki hugsmíðar, eða slíkt, heldur
ýmist fornar myndir, eða myndir af fornum gripum, ljósmyndir
af sögustöðum og slíkt. Eru þær yfirleitt mjög góðar og sumar
gerðar af mikilli list og án efa með ærnum kostnaði. Auk þess
er bókin fagurlega skreytt og pappir ágætur.
Saga Noregs er oss íslendingum í tvennum skilningi nákomin,
cða öllu heldur í prennum skilningi. Hún er saga þeirrar pjóðar,
sem býr oss næst og er oss skyldust. Hún er fram eftir öldum
fléttuð inn í vora eigin sögu, svo að ekki verður rakið sundur.
Og i þriðja lagi hafa íslendingar gert svo mikið fyrir sögu Nor-
egs á fyrri öldum, að hún er nokkurskonar atkvæmi islenskra
manna, og er vandséð, hve mikinn pátt það kann einnig að hafa
átt í sjálfstæðisbaráttu Norðmanna á síðustu öldum, að þeir
áttu sína fornu frægðarsögu ritaða svo snildarlega. Forna kon-
ungdæmið gaf einskonar fastan grundvöll. Pað liggur því mjög
nærri fyrir íslendinga, að kynnast vel sögu Noregs, og er hér
sérstákt tækifæri tit þess, þar sem er pessi afbragðs bók.
En eftir er nú vor hlutur. Pessi saga vekur enn á ný þá hugs-
un, hve skaramarlegt það er, að vér skulum ekki-vera búnir að
eignast nokkurn veginn íslandssögu. Eg ritaði árið 1914 dálitla
grein um það efni í Skirni, og sýndi þar fram á álitlegustu leið-
ina, þá, að nokkrir inenn tækju sig saman. En svo kom ófrið-
urinn mikli og við það situr, hvort sem ekki væri alt í sama
farinu þótt enginn ófriður hefði komið. — En það má ekki ganga
svo til. Árið 1930 ætti að vera komin út íslandssaga í svo sem
10 bindum, saga er nokkurn veginn stæði á sporði þessari miklu
Noregssögu frænda vorra. M. J.
IV. A. Craigie: THE PRONUNCIATION OF ENGLISH, Clar-
endon Press 1917. 51 bls. 8vo.
Pað eru fjögur ár síðan kver þetta kom út, en samt munu
islenskir enskukennarar ekki þekkja það sem skyldi, og skal því
vakin athygli á því hér þótt seint sé. Við enskunám og ensku-
kenslu er það framburðurinn, sem mestum örðugleikum veldur
og alt sem þar má til léttis verða er þvi gripið feginshendi.
Hingað til hefir hrein og bein hljóðritun þótt besta ráðið, en þó
heflr það staðið öllum ljóst að hún hafði geysimikla annmarka
i kenslubókum. Hana varð að prenta jafnhliðtfi textunum, ýmist
á gagnstæðri síðu eða undir linunum, og hún tók því upp mikið
rúm og gerði bækurnar dýrari. Hún tafði mjög fyrir nemandan-
24