Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 35
UPP OG NIÐUK.
35
Nei, honum hafði ekki missýnzt. Sigurbjörg var ein
af þeim, sem komu út úr kirkjunni, þegar guðsþjónustunni
var lokið.
Hún leit upp um leið og hún gekk fram hjá honum.
Hún var ekki eins föl og hún hafði verið í erfisdrykkj-
unni, en þó var hún ekki rjóð. Andlitsliturinn var lík-
astur því, sem mjallhvít, hárfín slæða væri lögð yfir fagur-
rauðan lit; rauði liturinn sjest reyndar undir slæðunni, en
ekki nema runninn saman við þann hvíta.
fað þótti Gunnlaugi fallegastur hörundslitur.
pegar er Sigurbjörg var komin út úr kirkjudyrunum,
fór Gunnlaugur að hypja sig frá grindunum. Hann gekk
í humátt á eftir henni, og þegar hann sá hana fara inn
til móðurbróður hennar, áttaði hann sig bráðlega, og skildi,
hvernig í öllu lá. Hann mundi þá líka eftir því, að hann
var kunnugur móðurbróður hennar, að hann hafði oft
verið með honum í samkvæmum, spilað við hann l’hombre,
orðið honurn samferða í útreiðum o. s. fr.
Hann gat ekki sjeð neitt á móti því, að hann heim-
sækti Sveinbjörn gamla, þó að hann hefði ekki gjört það
áður. Hann mundi nú allt í einu eftir því, að hann hafði
oft boðið honum að koma heim til sín.
"Komið þjer sælir, Gunnlaugur. pjer eruð sjaldsjeður
gestur í mínum húsum. Gleður mig að sjá yður loksins.
Gjörið þjer svo vel að fá yður sæti», sagði Sveinbjörn
gamli, þegar Gunnlaugur kom inn til hans daginn eftir.
Gunnlaugur settist niður, en leit áður í kringum sig
í stofunni. |>ar var enginn, noma þeir Sveinbjörn.
Sveinbjörn hafði verið ókvæntur alla æfi, en var orð-
inn vel efnaður, átti þar á meðal húsið, sem hann bjó í.
Hafði hann grætt það á smíðum sínum, því að hann hafði
3*