Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 38
38
EINAR HJÖRLEIFSSON:
laugur og Sigurbjörg voru hin kátustu. Hláturinn hopp-
aði svo ljett og ljúflega út af vörunum á Sigurbjörgu, að
Gunnlaugur þóttist aldrei hafa heyrt annan eins hlátur fyr.
Hann komst í svo gott skap, að Sigurbjörg hló eins mikið
að honum og móðurbróður sínum.
" týer komið náttúrlega og spilið l’hombre við okkur
hjer heima kveld og kveld«, sagði Sveinbjörn við Gunn-
laug, þegar þau höfðu rætt lengi saman. því að þú kannt
víst l’hombre, Sigurbjörg».
«Nei», sagði Sigurbjörg.
«Og eru menn þá ekki komnir lengra áleiðis í upp-
eldinu enn!» sagði Sveinbjörn. «Hvað hefur fólkið verið
að hugsa. Hvern árann átt þú að gjöra hingað til mín,
ef þú kannt ekki svo mikið, sem koma í einn slag við
mig?».
«|>jer neyðist líklegast til að læra l’hombre», sagði
Gunnlaugur. «Ef yður á annað borð þykir gaman að
spila, er jeg líka viss um, að þjer munuð ekki sjá eftir
því».
«Jeg er nú hrædd um að fáir mundu hafa þolinmæði
til að sitja yfir mjer og kenna mjer hann», sagði Sigur-
björg. ' Kannske þú viljir reyna, bróðir».
" Jeg! ertu frá þjer, manneskja. Jeg tek svo mikið út
við að spila við klaufa, sem kunna þó dálítið, að jeg fer
víst ekki að leggja það á mig, að troða inn í þig spila-
röðinni».
«Já, átti jeg ekki von á», sagði Sigurbjörg.
«Jeg er allra manna þolinmóðastur,» sagði Gunn-
laugur og leit brosandi framan í Sigurbjörgu. «Kannske
jeg ætti að reyna».
Sigurbjörg brosti og roðnaði. Hún leit framan í
frænda sinn.
«Já, já, mikill dánumaður eiuð þjer, Gunnlaugur—.
En þjer sleppið nú ekki við það hjeðan af, fyrst þetta
glappaðist fram úr yður».