Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 95

KÆRLEIKSHEIMILIÐ.
95
og erfið í skapi um haustdag og skammdegi, en yrði
ljettari í lund þegar daginn lengdi og fram á vorið
drægi.
Anna gat eða vildi ekki hafa rnóti því, sem Jón
sagði, og svo leið og beið, að ekkert var talað við þ>uríði
um sinn.
Enginn á Borg vissi um það, að þau Jón og Anna
fundust í leynum. Allir hjeldu, að það væri «slitnaðupp
úr» milli þeirra, einkum af því að Anna breyttist tölu-
vert í skapi þetta haust; hún var hætt allri kátínu og
fór opt einförum. Jón var líka nokkuð öðru vísi, en hann
átti að sjer.
Fólldð á Borg tók fljótt eftir þessu og það fór nú
að berast um sveitina, að enginn fótur væri fyrir því, að
þau Jón og Anna væri að draga sig saman. «þ>að var
bara stelpan, sem var að draga sig eftir honum» bættu
sumar ungu stúlkurnar ógiftu við. Og þar við sat. Menn
sögðu nú, að Anna hefði um sumarið verið að reyna til
að ná i Jón, en þegar hún hefði sjeð, að það mundi ekki
heppnast, hefði hún orðið þunglynd af öllu saman.
fannig leið veturinn á Borg, að fátt bar til tíðinda,
venju fremur. Jón og Anna hittust opt, en engan grun-
aði neitt.
þ>að var einn dag seint um veturinn, að Jón var úti
í skemmu við trjesmíðar. Anna var heldur ekki í bað-
stofunni og vinnukonurnar voru að tala um það sín á
milli, hvar hún mundi vera.
1 sama bili komu þau inn bæði saman, Jón og
Anna.
Jón var einhvern veginn undarlegur og órólegur útlits,
og á Önnu var auðsjeð, að hún hafði grátið.
Hún gekk að rúminu sínu, settist niður og greip
báðum höndum fyrir andlit sitt.
Jón gekk rakleiðis inn í herbergi móður sinnar, og
læsti því á eptir sjer. Hvað þeim mæðginunum hefur
farið þar á milli, er enginn kominn til að segja frá.