Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 96
96
GESTUR PÁLSSON:
Vinmikonurnar einar voru uppi, og þær sátu svo langt frá
herbergi húsfreyju, að þær gátu ekki heyrt nein orðaskil.
Fyrst heyrðu þær samt fjarska hávaða í þuríði; það voru
engin samstæð orð, en var líkast ópi í óðum manni. Svo
sló öllu í þögn; en eftir litla stund heyrðust þungar
grátstunur til |>uríðar; svo var farið að tala saman lágt
og með nokkurs konar stillingu, en endrum og eins hóf
þó puríður röddina, og var eins og hún titraði af gremju
og reiði, en orð var ekki hægt að greina.
Svo leið langur tími.
Loksins var herberginu lokið upp; Jón kom út og
var svo útlits, að það var auðsjeð á honum, að hann rjeð
sjer ekki fyrir reiði. Hann stökk fram eftir baðstofuloptinu,
tók stigann í tveim fetum og hljóp út úr bænum.
Skömmu síðar kom puríður fram úr herbergi sínu.
Hún gekk rakleiðis þar að, sem Anna sat á rúminu
sínu. |>egar hún sá furíði koma, stóð hún upp náföl,
studdi sig við rokkinn sinn og leit beint framan í hana.
furíður staðnæmdist fyrir framan hana; hún var sót-
rauð í framan og kom ekki upp nokkuru orði fyrir reiði.
Sú óskammfeilni þótti henni þó taka yiir allt, að Anna
skyldi þora að standa upp og horfa framan í sig. Henni
fannst það svo mikil storkun, að hún varð nærri því
ráðalaus.
«Burt, burt með þig af mínu kristilega heimili,
ólánsgreyið þitt», sagði hún loksins og þreif um hand-
legginn á Önnu. «Jeg vil ekki sjá þig eitt augnablik
framar fyrir mínum augum, og aldrei skaltu stíga fæti
þínum á þetta heimili framar. En syndarkróann þinn
ætla jeg samt að taka og annast, svo að þú alir hann
ekki upp til leikfangs fyrir þann neðsta. Burt, burt með
þig hjeðan».
«Hvað hef jeg gert»? sagði Anna; röddin titraði og
augun fylltust tárum.
«Hvað hef jeg gert? — Jeg elska Jón, elska hann