Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 99

KÆRLEIKSHEIMILIÐ.
99
reiddist, varð hann óður og hamslaus, svo að bönd varð
að hafa á honum. Hafði það stundum komið fyrir, að
móðir hans varð að flýja til næstu bæja til að leita hjálpar.
Meðan æðið var á porgeiri talaði hann ekkert orð af viti;
hversdagslega var hann rólegur og stilltur, talaði fátt, en
hætti við að svara út í hött, ef hann var spurður, einkum
ef það voru ókunnugir, sem spurðu hann.
5>au mæðginin tvö voru allt heimilisfólkið. J>að má
geta nærri, að það var ekki skemmtilegt fyrir Önnu, að koma
af fólksmörgu og skemmtilegu heimili til Gróu á Hrauni.
En henni leiddist ekkert fyrst framan af, því að hún hafði
nóg að hugsa. Fyrstu dagana var hún allt af að vonast eftir,
að Jón kæmi yfir að Hrauni að flnna sig og tala við sig, eða
að minnsta kosti skrifaði sjer til. En hvorugtvarð. Hún
skildi ekkert í því, og tók sjer það nærri, en þegar hún
hugsaði betur um, þótti henni sjálfsagt, að móðir hans
lifi svo vel eftir jhonum, að honum væri ómögulegt að
bregða sjer bæjarleið eða jafnvel skrifa brjef.
Nokkurum dögum eftir flutning Önnu, kom vinnukona
frá Borg að Hrauni og sagði þar tíðindin frá Borg. Jón
hafði ekki komið heim fyrr en seint að kveldi, daginn sem
Anna var send burtu. Svo höfðu þau mæðginin læst sig
inui í herbergi puríðar og talazt þar við, mikinn hluta
næturinnar. Skömmu áður en Jón kom heim, hafði þur-
íður komið úr för sinni til prestsins, og verið töluvert ró-
legri og með meiru gleðibragði, en þegar hún fór. Dag-
inn eftir höfðu kallmennirnir haft nóg að gjöra að skafla-
járna hesta og búa aflt út í langferð. Snemma næsta
morgun höfðu þeir svo lagt á stað, Jón og Kristján ráðs-
maður. Hvert ferðinni væri heitið vissu menn ekki fyrir
víst, en eftir því sem heyrzt hefði til Juiríðar og Krist-
jáns, mundu þeir ætla til Beykjavíkur, og ætti Jón að lík-
indum að vera þar um tíma til þess að menntast.
þ>að má geta nærri, að Önnu þóttu þessar frjettir allt
annað en góðar. En hún ljet ekki á neinu bera. Hún
7*