Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 107

KÆRLEIKSHEIMILIÐ.
107
þú munt þekkja mig svo, sonur minn, að þú veizt,
að jeg tala ekki út í bláinn.
pín mædda móðir
puríður Guðbrandsdóttir.
þ>etta brjef fjekk Jóni margt að hugsa. Eiginlega
hafði Jón ætlað sjer að sitja rólega í Reykjavík og bíða
betri tíma; hann hugsaði, að móðir sín mundi verða
rólegri og vægari, þegar frá liði, og að hún mundi komast
að þeirri sannfæringu, að þegar vel væri að gætt, þá
hefði liún þó verið of ströng við einkabarnið sitt og þá
stúlku, sem honum þótti vænt um eina. Með brjefum
sínum ætlaði Jón sjer svo að smámýkja skap móður sinnar,
en hlýðnast henni í öllu og skrifa Önnu ekki til; hann
vissi það, að yrði móðir sín ekki unnin með hlýðninni,
þá tækist það ekki á annan hátt. Eiginlega þótti honum
gott að vera svona langt burtu, fjarri öllu stímabrakinu
heima; að sitja fjarri í friði og óáreittur, og bíða þess að
allt lagaðist af sjálfu sjer, var það sem næst var skapferli
hans. Hann var euginn styrjaldarmaður.
Svo kom brjef móður hans eins og helliskúr úr
heiðríkju.
Hann sofnaði ekki mikið nóttina eftir að hann fjekk
brjefið. Hann hafði frá æsku skoðað sig sem erfingja að
öllum Borgarauðnum, og hafði opt skemmt sjer við að
hugsa um, hvað hann skyldi gera, þegar hann væri orðinn
stórbóndi á Borg. Hann mundi vel eftir Guðrúnu prests-
dóttur; hún var ófríð stúlka, en allt af hafði nún látið
vel að honum, frá því hann var dálítill hnokki. Hann
hugsaði sjer Önnu við hliðina á henni, og þá varð lítið
úr prestsdótturinni. Nei, við Önnu gat hann ekki skilið,
þá var betra að verða af öllum auðnum og halda henni.
pví meir, sem hann hugsaði um það, því fastari varð