Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 109

KÆRLEIKSHEIMILIÐ.
109
VI.
5>að var stórrigning daginn, sem að átti að gefa þau
Jón og Guðrúnu saman, hvasst veður og hryssingskalt.
Lasá, sem rann eftir dalnum fyrir neðan Borg og Bakka,
óx á hverri stundu, valt fram kolmórauð og flóði vfir alla
bakka fram að sjó. þ>egar veizlufólkið var komið saman
á Borg um morguninn, töluðu menn um, að Laxá væri
lítt fær ogyrði sjálfsagt ófær að kveldi; en kirkjustaðurinn,
sem Borg átti kirkjusókn að,Iá hinumegin idð ána og voru nú
flestir á því, að ekkert yrði úr brúðkaupinu þann daginn.
Menn töluðu nátturlega ekki hátt um það, en skeggræddu
svona um það sín á milli. Sumum þótti illt, að verða af
veizlunni, en ekki var trútt um, að sumum þætti gaman að,
að ekkert yrði úr neinu, og sögðu að sjera Eggert og þ>uríður
hefðu efni á því að efla til veizlu á ný. En sjera Eggert
og þrnríði kom strax saman um, að það væri bezt, að
gefa brúðhjónin saman í stofunni á Borg, úr því að eigi
væri fært til kirkjunnar fyrir óveðrinu. Og Kristján ráðs-
maður var sendur «út af örkinni» til stofu, þar sem
veizlufólkið var saman komið, og tók hann að búa þar
allt undir hjónavígsluna. Og eftir litla stund kom sjera
Eggert í embættisskrúða, og þar á eftir puríður og brúðhjónin
og hin helga athöfn byrjaði þegar.
Sjera Eggert sagðist prýðilega. þ>að var auðvitað, að
hann hafði yndi af öllum sínum embættisverkum og hann
gerði þau með stakri sannvizkusemi, en sjálfur sagði hann
í hjónavígsluræðunni, að þetta embættisverk hefði hann
gert með mestri ánægju á æfi sinni. Og það var satt.
Hann talaði með innilegri sannfæringu og mikilli mælsku
um æskuástina, sem byrjaði hjá börnunum, yxi svo með
ári hverju og yrði að brennandi elsku, sem fyrst fengi
frið í kristilegu hjónabandi. pannig sagði hann, að þessi
«sín elskulegu börn» í dag helguðu æskuást þá, er þau
frá blautu barnsbeini hefðu borið hvort til annars, með