Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 134
134
HANNES HAFSTEINN:
í vestrinu sól fer að síga,
hún sindrar á snæfjöllin skyggð,
og dagur fer þegar að þverra
og það er svo langt niðrí byggð.
Vjer þurfum að spretta úr spori,
á spöðunum haida í kveld.
Ef klárarnir hvílast og fyllast,
þá komumst vjer samt, að jeg held.
Já klárinn minn, kom þú að læknum,
og kroppaðu þar sem er bezt.
Við báðir sem bezt skulum nota
hinn bráðfleyga áningarfrest.
í hnakkinn minn höfuðið legg jeg
og hugljúfum dvala mig fel.
Nú heyri jeg hestinn minn bíta —
já hertu þig, karltetur, vel!
V.
Af Vatnskarði.
|>að er komin afturelding; allt er dauðakyrrt og hljótt,
það er enn þá ekki morgun, ekki heidur lengur nótt;
einhver svalur andblær titrar, andardrætti líkur manns,
sem þess bíður, að sem örskot undur birtist sjónum hans.
Förum hægt. Ó hreina loftið hressir oss og svalar Ijúft,
lyftir anda, leysir sálu, læsist inn í hjartað djúpt. —•
Undan fæti fer að halla, flýta lítt vjer þurfum oss;
heyrist þegar hjá oss niða hægt og þungan Gýgjafoss.
Hjer er brúnin. Byggðin sefur, byrgð í gráum þokuhjúp,
hljótt sem fellur Qalla milli fram sem þögult ægisdjúp.
Öldur fæðast, ólga, deyja, án þess heyrist bylgjugnauð,
lyftast mekkir, líða, hverfa, líkt og vofa köld og dauð.