Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 135
NORÐTJR FJÖLL.
135
Standa fjöll, sem risaraðii' rammar vaði þetta haf,
sem nú ólgar meir’ og meira, morgungolu vakið af.
GriHir norð’r í dimma Drangey, djúpt í þoku lyftist hún,
þórðarhöfði þar til hliðar þrúðga hvessir hamrabrún.
Golan eykst og þokan þynnist. þ>að fer að bóla hæðum á,
eins og skjóti eyjagrúa upp úr bárukrýndum sjá.
Og nú skín á sjóinn sjálfan! sjá, hann verður logaskýr,
geisladýrð úr grárri þoku gulli ofna slæðu býr.
Eins og blæja yfir meyju æskubjartri hvílir hún,
mótar fyrir meyjarbrjóstum, mótar fyrir dökkri brún.
Blæjan kvikar, og hin unga einnig kvika virðist því,
upprennandi ástarsólar árdagsroða sveipuð í.
Lítið norður! Sólin svása sínum blund er risin af,
Drangey öH í logum leiptrar! Lof sje þeim sem augað gaf.
Hvílík dýrð á láð og legi! Lítið þennan bjarta sæ
tindra, glitra geislabárum, gáraðan ljett í morgunblæ.
Lítið innar, þar sem þykka þokan áðan byggðir fal,
þar sem bleikar þokuvofur þöglar liðu yfir dal,
sjá, þar brosa blíðar hlíðar, bjartir klettar, grösug skörð,
grænar flatir, fríðar, víðar, fagursljettar, gil og börð.
ííiður Hólminn hestasæla Hjeraðsvötnin líða sljett,
glampa líkt og men á meyju, milH brjósta hennar sett,
ýmist sig um eyrar fljetta, eða mynda hólm og nes,
uns þau faðma örmum tveimur yzt hið bratta Hegranes.
Og um allan Hólminn hlæja hjer og þar in fríðu tún,
fagurgrænni en hið annað, eru hvert sem heillarún,
og á túnum brosa bæir, byggðir, gleði, starfsemd, ást.
Upp frá sumum þeirra þegar fyrstu reykir fara’ að sjást.
En í kringum allan þennan yndislega fagra reit
fjaUaarmar opnir breiðast og í faðmi halda sveit.
Drangey há úr legi lítur, logagyllt í sveitir inn,
meðan Rán með rjóðum vörum kyssir fagra fjörðinn sinn.