Umferð - 01.11.1959, Blaðsíða 5

Steinar, steinar, steinar — og ho-fw.
Sums staðar er svo þröngt um vik, eins
og t. d. í steinahliðinu á Laugarnesveg-
inum, að varla geta tveir stórir bílar
mætzt. Annars staðar nota krakkarnir
steinana fyrir reiðskjóta, og skapa þar
með geysilega umferðarhættu, sem ærin
er fyrir. Umferðarnefnd Reykjavíkur get
„Siliivte"*rúður
Þið, sem akið bifreið, hafið vafalaust veitt
fjví athygli, hvað illa sést út um bílrúðurnar í
rigningu. Að vísu ekki alltaf, en mjög oft.
Þegar „vinnukonan" þurrkar af rúðunni er
oft eins og eitthvert óhreinindaklístur sitji eftir
á rúðunni og sést þá oft mjög illa út. Þó sést
alverst þegar annar bíll ekur á móti með ljós-
um. Hvað er nú hægt að gera? Eg veit um tvö
ráð, sem duga vel. Á bensínsölustað hér í bæ
fékk ég lög til að bera á rúðuna og þá hverfur
þetta af rúöunni, en því fylgir sá ókostur, að
það er mjög vond lykt af leginum. Hitt ráðið er
öllu betra og auk þess kostar það ekkert. Takið
sígarettustubb og nuddið rúðuna og „vinnu-
konu“-blöðkuna með tóbakinu (rúðan þarf að
vera blaut þegar þetta er gert), og nú verður
rúðan svo hrein að varla sést hvort gler er fyrir.
Þeir, sem kunna önnur ráð, ættu að segja frá
þeim því aldrei sér bílstjóri of vel út. Eg hef
sagt mörgum bílstjórum frá þessu og segja þeir
að það sé allt annað eftir að þeir fóru að þess-
um ráðum.
Annað háir bílstjórum mjög á vetrum í mikl-
um frostum og það er þegar hrím safnast á rúð-
urnar. Það getur verið nóg verkefni fyrir dug-
ég þó sagt til hróss, að hún mun lítt eða
ekki hafa komið nærri þessum einkenni-
legu tilraunum, en hún hlýtur um þetta
að hafa vitað.
Víða um heim er nú hafin barátta gegn
randsteinum. Reynslan virðist sanna, að
þeir séu sjaldan til verulegs gagns, en
hins vegar oft jafnvel bein orsök tjóna og
stórslysa. En hér heima göngum við nú
berserksgang við að reisa þá um allar
trissur. Hér var áður fullt af svokölluð-
urn „vegvísarasteinum“ á gatnamótum
höfuðstaðarins. Steinar þessir hafa að
ýmsu leyti sína kosti, og eru lítt vara-
samir, samanborið við þessa nýtízku
steina. En þessir gömlu steinar eru nú
horfnir svo til allir. Vegna hvers? Senni-
lega vegna þess, að mönnum hefur fund-
izt minna gagn að þeim en þó svaraði
þeiin óþægindum og tjónahættu, sem af
þeim gat hlotizt. En nú getið þið, öku-
menn góðir, skemmt ykkur við, að aka
bílana ykkar í klessu í skammdegis-
Ekki steinar, en hœttuleg umferðargildra við
Melaveginn. Engin viðvörunarmerki.
myrkrinu á „gulu hættunni“. Hver bætir
ykkur tjónið? Máske Reykjavíkurbær?
Við sjáum hvað setur.
Hvaða „vísindalegum tilraunum“
megum við eiga von á næst í umferðar-
málum höfuðstaðarins? Á. S.
Ljósmyndir: Viggó Oddsson.
legan bílstjóra að skafa hrímið af rúðunum. Ég
þekki ekkert efni, sem ekki rýrir útsýnið, en
það hlýtur að vera til. Þeir, sem kunna góð
ráð við þessu sem öðru, ættu að láta þau uppi
svo þau gætu orðið sem flestum að liði.
Sigurbjörn Þorgeirsson.
VESPA 400
„Lítill, en mjög góður vagn,“ segir verksmiðj-
an, sem smíðar bíl þennan. Hreyfillinn aftur í,
tveggja strokka 4-gengisvél, loftkœldur. Mesti
liraði 85 km. Eigin þungi 360 kg, mjög spar-
neytinn. Franskur.
UMFERÐ
5