Alþýðublaðið - 25.01.1964, Blaðsíða 7

................................................................mmimmmmm........mmmmi............................................................................................ .................mmmimimii.........ii,i,,,,,i,,i,i,i.,,,ii,iiiM,ir„iíi,i,m,mi„,mim.... ,,„mí
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiimuiiiiimiimiiiiiiiiiiuiii
íiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiimtiiiiiiimiiiiiiiiiiiiimiiiiiiilimiiiiiimiimiiiliimiiiiiiiiiiiiiiiii mmiiimmiiimmmimimiimmimrmmmmmiiiiiimmmii
immmr^l*
Frumskógarnir
sr
FYRIR NOKKRU hafði ég
á heimili mínu villimánn, eins
og við köllum þá, þ. e. a. s.
írumstæðan mann, sem ég tók
með mér beint úr frumskóg-
um Panama og kynnti fyrir
honum siðmenningu okkar Ev-
rópubúa..
Ég sýndi honum sjónvarp,
þotu, bílaverksmiðju, lista-
safn og næturiíf hinnar glöðu
Parísarborgar. Allt daglegt líf
okkar og siðvenjúr ýar alger-
lega nýtt og framandi í aug-
um- hans: hnífur og gaffall,
skór, sturtubað.
Saga þessi hefst við fljóí í
Darien í suðurhluta Panama,
|;nn sólríkan janúarmörgun.
Þá sá ég Laureneio Guainora í
fyrsta sinn. Hann lá endilang-
ur fyrir utan kofann sinn á ár-
bakkanum og horfði út á fljot-
ið. Líkami hans var málaðr.r
blásvörtum blettum og hár
háns var bundið f hnút að aft-
an. Hann var ungur Choco-Ind-
íani — og eini vinur minn sem
ég eignaðist þann,' mánaðar-
tima sem ég dvaldist með þjóð
flokki hans.
Hann var alltaf að spyrja'
mig um heimaland mitt, Frakk-
land, og skömmu áður en við
kvöddumstí ympraði hann á því
hversu mjög hann langaði að
koma þangað og sjá með eigin
augum a’.lt það, sem ég haíði
lýst fyrir honum. Ég lofaði
honum, hólfpartinn í spaugí, að
ég skyldi koma og taka ha'nn
með mér þegar ég færi.
•> Ég efndi loforð mitt og hann
var í sjöunda himni, þegar ég
kring. Hann rak augun í safn
mitt af munum Indíana í Am-
eríku. Þar voru bogar, örvar
og myndastyttur.
Það er skrítið, sagði
hann, — að hvíta fólkið skuli
hafa . gaman- af svona einskis-
verðum hlutum.
— En þeir eru'fallegir, sagði
ég.
Þá brosti hánn og svgraði:
— Þið eruð bara að reyna
að geðjast mér.
Strax fyrsta morguninn
spurði liann hvar baðið væri.
Hann hafði lært á sturtubað
um borð i skipinu og var f jarsk
alega hrifinn af því fyrirbæri.
Hann var mjög þrifinn. Það
tók hann rúman- klukkutíma á
hverjum morgni að þvo sér.
Þegar hann liafði þvegið sér og
greift, var hann énn ekki reiðu
búinn til að snæða morgurí-
verð. Áður varð hann að
bregða sér út í garðinn, en
þar hafði hánn- falið flösku
með einhverju töfralyfi: Hann
tók flöskuna úr felustaðnum,
smurði heridur sínar og varir
uneð vökvanum, og faldi flösk-
una á nýjum stað í garðinum.
Hann .ærði fliótleoo að
borða með hnif og gaffli, en
gat hins vegar aldrei skilið til
hvers munnþurkan væri.
Ég fór með hann til Parísar.
Hann hafði ekki minnsta á-
. huga á kirkjum eða öðrum virð
ulegum og gömlum bygging-
um. Dýragarðurinn vakti hins-
vegar óskipta athygli hans. Þar
sá hann fjöldann allan af dýr-
um, sem hann hafði aldre; áð-
ur augum litið. Þegar hann sá
jaguar varð hann dálítið óró-
legur. Hann þekkti hann of vel.
— Hann er djöfullegur,
sagði hann.
Hann var einnig hræddur við
öll önnur dýr af kattarættinni.
Hann varð skelfingu Iostinn og
fölnaði í hvert skipti sem hús-
kötturinn okkar straukst við
fætur hans.
Við skoðuðum Simca bíla-
verksmiðjuna og sáum þúsund-
ir manna vinna við færibönd.
í hinum mikla hávaða sem ríkti
í verksmiðjunni tókst mér að
Franskur blaðamaður
og ferðavangur, -Robert
Vergnes bauð fyrir
nókkru til Parísar villi-i
manni úr frumskógum
Panama og kynnti hon-
um siðmenningu hvíta
mánnsins. í eftirf'arandi
grein segir hann stutt-
lega frá þessum sér-
stæöa atburði''
sótti hann. Og þó. Hann þurfti
að spyrja mig margra spurn-
inga, áður en hann hætti sér
út í svo djarfc ævintýri. Voru
nokkrir Indíanaþjóðflokka’f í
Frakklandí? Mundi hann verða
drepinn? Var nokkur hætta á
að Frakkar ætu Indíana?; i .,
Við fylgdumst að til skipsins
og ég hafði klætt harrn á vest-
ræna vísu. Hann var í bux-
uhi, línskyrtu og á strigaskórn ,
— þáð vár í fyrstá' skiþti á á>v-
inni. sem hann dró skó á f£ct-'
ur sína. Hann virtist vera mjög
kvíðinn. Ég sagði ■ við' hann:
„Frakkiand er þarna hinúni
raegin. Það er átján daga sígl-
ihg.“ En tími og fjarlægð vöru
hugtök sem hann skildi ekki.
Ég komst brátt að raun lim,
að ég varð að gætá hans elriS
og bárns. Næsta tvo og hálfan
mánuðinn vék hann aldrei um
hársbreidd frá mér. Ég var
eini verhdari hans og hinn eíni,
sem hann treysti.
Erfiðleikar hans byrjuðu
strax fyrsta daginn í matsal
skiþzins. Állra .augu störðu á
hann og hnífapörrn háns, þeg-
ar hann ætlaði að burðast við
að gera eins og hinir. Loks
gafst hann upp, drúpti höfði
dapurlega og sagði: ' -
— Ég er ekki svárigur. L
Ég sá tií þess að frámvegis
fengi hann að borða í kief-
anum okkar og yfirleitt viidi
hann ekkí fara þaðan.
Þegar við stigum á land Cft-
ir þéssa löngu sjóferð, sá ég-að
hann ýar enn óttasleginn. Tlánn
bjóst við því að Frakkarriír
mýndu siíja um líf hans. Én
honurn tókst að sigrast á ótþ
snum og ástæða þess var sú, að
móðir haris hafði gefið honum
inntöku áður en hann fór og
hún át.ti a.ð hafa þau áhrif, að
. hvítu mennirnir yrðu vins.am-
legir við hann. . á
' '■ •• '■ ' • ; ... ''' ‘ ' r .
Við komum áð heimíli m'ínu
og cr lsann gekk inn í hus i
fyrsta skiptj á ævinní, horfðí" ' j ...
bann gaumgæfilega í kringum Ee fór með liann á nokkra skemmtistaði í París. Hanri var ekkert
sig ög' skoðáði alit . í krók ög eru Of ganilar” sagði liann. t Efri myndin er af honum í heimalandi
segja honum, að hér ynnu
menn ekki nema átta sundir á
dag.
— Þeir hljóta að vera vit-
lausir sagði hann. — Hvers
vegna fara þeir ekki upp i
sveít? Þetta hlýtur að vera
hræðileg vinna.
Þégar við gengum úti á gcitu
í París þá fannst honum
alltaf eins og allir væru að
glápa á hann. Ðaginn sem við
fórum til Lourdes, bað liann
mig að fá að fara til rakara og
láta klippa sig eins og okkur.
Hann varð fvrir miklum á-
hrifum í Lourdes og drakk ó-
spart af hinum héilsusamlegu
lindum. Ég sagði honum, að
lækningamáttur vatnsins væri
nú ekki með öllu óbrigðull, en
hann skeytti því engu, heldur
varð sér úti um fjórar krúsír
og fy.lti þær allar og sagðist
ætla að hafa þétta tofravátn
héim með sér.
Ég sá hann í anda leika töfra
iækni, þegar hann kærnj aftur
heim.
En hann kvaðst ætla að vinna
mikið á bananaekrunum til
þess að þéna nógu mikla pen-
inga til þess að geta komizt
aftur íil Frakklands.
— Ég á góða vini hér, sagði
hann. í mínu landi er sönn vin
átta ekki til.
Þegar hann fór gaf ég hon-
um annað úrið mitt að skiin-
aði. Um leið og hann steig upp
í flugvélina, snerj hann sér tíi
okkar og brostj breiðu og barns
legu brosi.
— Hver er þetta, heyrði ég
oinn farþeganna hvísla.
— Ætii þetta sé ekki ein-
hver diplomat frá Suður-Amcr
íku, gizkaðj annar á.
hrifinn af léttúðardrósunum. „Þær’
sútu.
. MMifiiiiiiliiliiiiiiiilmrmiiMiniinil„„irniIVii.nriiiMniKii iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiÍKiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiimliiillllliiliiiiEiiillllltullllllltlllllllliiiililiiiiiiiiliiiiiiiiiimiiiiiilililillMiiliiitiiHiMiminiiiii.il.ititiMtttitiliiMii.liiiiliilmitllilliMiiimtti.Miimiliii'iiiit......................
ALþÝDUBLAÐIÐ — 25. ]an. 1964 %