Alþýðublaðið - 01.02.1964, Blaðsíða 15

„iHEV'-TH át'
GIRL ON THE J
gAlCONY! 5HE
tOOKS t-IKE■ •
SMT me' lad
WEATHEK IS 6000
ENOUGH TO TEST •
BAP-WEATHER tg
mmr GUPGETS! JB
7. THEVMÚMBLE í
• ABOUT SOMEONE j
WHO HAS INSULTÍ
TURKEy/ WE HAVE
NO TIME Fog SUCH
N, CHITTLECHATTLE J
j/i S' WHy ARE ALL
5/&I THE PEOPLE IN
THE SOUARE ?
POWN WITH
ALL THINGS
TURKISH/
r I SHOULD HAVE
SMELLED THIS /
SHE 5PEAKS IN'
ENGLISH —TO
. EMBARRASS !«
\. VOU/ BAYAN t
LAMBETH! Á
OUR AIRPLANE
WAITSÍ PLEASE
PO EXACTLY
as i say...
ir hvítum hárþyrlinum með vör-
unum.
Hans frændi var eina skj'ld-
mennið, sem hafði komizt út úr
þoku fortíðar mömmu. Hann var
einhver stórkostlegasti jóðlari,
sem uppi hefur verið, og hafði
tekið mömmu sem félaga í
skemmtíatriðum, þegar hún átti
sem erfiðast. En, eins og kann-
ske er ekki svo erfitt að skilja,
þá gerði þetta jóðlatriði ævin-
lega áhorfendur reiða, svo að
frægðarferill Hans frænda fékk
skjótan enda. Mamma, sem er vin
um sínum tryggðatröll, liafð; tek
ið hann með sér, þegar hún kom
til að sigra Hollywood. Síðan
hafði hann eytt tíma sinum í að
skrifa langar og vísindalegar bæk
ur um sögu jóðlsins og tefla skák
við sjálfan sig. Þetta gerði það
að verkum, að hann leiddi hjá sér
aðrar hliðar lífsins.
Annars var hann miklu gáfaðri
en við hin, þegar hann vildi það
við hafa. En hann þurfti að hafa
mikinn áhuga ó því, sem um var
að ræða, til að hann notaði gáf-
urnar. Og venjulega hafði hann
ekki áhuga.
— Halló, Hans frændi, sagði
ég.
-Hann brosti vingjarnlega. en
fjarhuga. — HaUó, Nickie. Þú
kominn heim aftur.
í fyrstu hafði ég ákveðið að
virða sögu Delight Schmidt ekki
viðlits. En nú þráði ég ákaft að
fá sönnur á að hún væri lýgi. Mér
datt í hug að spyrja Hans
frænda, en sá mig um hönd. Það
væri þýðingarlaust. Betra, að
bíða eftir Pam.
Pam hafði komið til mömmu
nokkrum árum seinna en. Hans
frændi. Hún var bezta vinkona
mömmu frá dögum jóðlsins. Hún
hafði kennt nokkrum liundum að
leika listir, og sýndi atriði, er
hún nefndi Pam og félagar henn
ar. En Pam var líka dóttir ensks
ofursta. Ég vissi, að ef eitthvað
hræðilegt var við þetta mál,
mundi hún gera allt, sem hún
gæti, til áð leyna mig þvi. En ég
var líka viss um, að hún gæti
ekki iögið að mér, til þess þótti
okkur alltof vænt hvoru um ann
að.
Ég stóð og horfði á Hans
frændá. Hann var búinn að tapa
öllum áliuga á mér. Nú drap
hann hvítan biskup með svört-
um riddara, fremur sorgbitinn á
svip. Vatnið í sundlauginni glitr
aði í morgunsólinni, og pólmarn
ir bærðust í blænum. Ég óskaði,
að mér liði ekki svona undar-
lega. Ég óskaði, að ég væri kom
inn aftur til Monique.
En nú kom Pam skyndilega inn
á sjónarsviðið, mér til óumræði-
legs léttis. Á eftir henni kom
Tray, Jiinn óhugnanlegi liundur
hennar, með stóran pakka dingl-
andi í kjaftinum.
Ég hljóp á móti henn og
Éyssti hana.
: — Nickie. Hiin brosti ástúð-
lega með gleraugun skáhöll á nef
inu og hárið í megnustu óreiðu.
— En hvað það er dásamlegt, að
þú skulir vera kominn aftur.
Jarðarfararfötin þín eru í pakk-
anum, sem Tray er með. Mátaðu
þau núna. Þarna verða menn frá
i sjónvarpinu, og Anny verður
bjáluð ef þú kemur fram í sjón
varpinu eins og kartöflusekkur.
Hún greip um handlegginn á
mér og dró mig af stað í áttina
að húsinu. Tray staulaðist á eft-
ir okkur með pakkann í kjaftin
um.
Pam hélt áfram að skrafa um
jarðaríörina, en skyndilega
breyttist hljómurinn í rödd henn
ar og hún leit á mig athugul á
svip: — Anny hefur sagt þér að
hún á að leika Ninon de Lencl-
os, er það ekki?
— Jú, svaraði ég.
— Auðvitað er þetta ekki op-
inbert ennþá. Samningurinn hef-
ur ekki verið undirritaður. En
þetta virðist vera útrætt mál, og
það hefur bjargað lifi okkar.
— Bjargað lífi okkar?
— Ég .sagði þér það víst aldrei,
áður en þú fórst. Ég sagði eng-
um frá því þá. Ég sagði Anny
það einu sinni ekki, fyrr en núna
fyrir fáeinum vikum. En ég var
með lífið í lúkunum. Þú veizt,
hvað hun er hræðilega eyðslu-
söm — og næstum alltaf í þágu
annarra. Jæja, minn kæri, það
er ekkert eftir af liinum lygilegu
tekjum, sem hin ótrúlega Anny
Rood hefur aflað sér ó frægðar
ferli sínum. Ekki cent. Ó, jú,
kannski þúsund dalir hér og þar.
en hún skuldar líka þús-
undir dala hér og þar.
Og þangað til hún fékk þetta
hlutverk, var ég vonlaus um
björgun. Lengi lifi Ninon de
Lenclos, segi ég. Það er henni
að þakka, að við verðum ekki
beiningamenn.
Líðan mín varð enn undar-
legri, nú vorum við komin að hús
inu.
— Tray, sagði Pam. Láttu
Nickie fá jarðarfararfötin sín.
Tray dró velktan pakkann að
fótum mér og lagðist á jörðina.
Þegar ég beygði mig niður og
ætlaði að fcaka upp pakkann, urr
aði hann og vildi ekki sleppa
honum.
— Tray, sagði Pam.
Hann urraði aftur og sýnd víg
tennurnar, en að endingu leyfði
hann mér að taka pakkann án
þess að bita algjörlega af mér
fingurna.
— Ég verð að segja, að þú ert
liræðilegur liundur, sagði Pam.
í refsingarskyni verður þú að
steypa þér fjóra kollhnísa.
Eiginlega var það engin refs-
ing fyrir Tray, því að hann naut
þess að steypa sér kollhnís. Hann
steypti sér kollhnís aftur á bak
af miklum guðmóði. Ég. fór inn
og fór í svörtu fötin, og hugsan
ir minar voru enn svartari. Svo
fór ég inn í barinn til Pam. Inn
anhúsarkitektinn, sem skreytti
barinn hlaut að liafa haft voodoo
trumbur á heilanum. Þær voru
notaðar sem stólar, borð og ég
býst við því, að ef manni fynd-
ist lífið algjörlega óþolandi, væri
æt’azt til að maður léki á þær.
Pam sat á einni þeirra og hélt
á glasi.
Pam að fá sér drykk fyrir há-
degisverð? Það sannaði, að eitt-
hvað var ekki eins og það átti
að vera. Pam fylgdi ætíð þeirri
kenningu, að maður yrði að gæta
hófsemi fyrir sólarlag.
Pam athugaði jarðarfararfötin
gaumgæfilega, en sá ekkert at-
hugavert við þau.
Hún vgr enn að fitla við upp-
brotið á annarri buxnaskálminni,
þegar ég sagði: — Hvað voru þið
að gera hjá Normu?
Mér hafði dottið í hug, að
skyndiárós mundi vera bezta að
ferðin, og það reyndist rétt hjá
mér. Pam sótroðnaði.
—■ Nickie, hvað í veröldinni
ertu að tala um?
— Hvers vegna voruð þið öll
þar, þegar hún dó?
Pam leit á mig, en gaut svo
hornauga að Hans frænda, sem
veitti okkur enga athygli.
— Það er ekki furða, þó ég
örvænti stundum, sagði hún svo
fljótmælt. Hver sagði þér þetta?
Ekki Hans frændi? Ekki Gino?
— Delight Schmidt, sagði ég,
Þetta reið henni að fullu. —
Delight? Hvernig veit hún þe.tta?
— Hún segir að mamma hafi
komið til hennar þetta kvöld, og
sagt að hún yrði hjá Ronnie, ef
einhver þyrfti að ná í hana í
síma.. Hún segir líka, að dag-
inn eftir hafi mamma eytt á
liana sínum allra beztu töfrum
og beðið liana að þegja yfir því.
— En . . . en . . . Hvers vegna
sagði Anny mér ekki frá þessp?
Delight, af öllum í heiminum.
Hvað vitum við um hana? Hún
er búin að vera svo stutt liémaj.
— Hún sver, að hún muhi
ekki segja það nokkrum manni,
sagði ég. En ég var ekkj einu
sinni sjálfur viss um hvers virði
eiðar Delight Schimdt voru.
Pam fékk sér sopa úr glasinu:
sínu. Gin og tonic var iiennar
eftirlætis drykkur. ;
— Ég gæti skorið mig á háls.
— Er það svo slæmt?
— Auðvitað. Hvað ef blötf-
in kæmust að þessu? Eða lög-
reglan?
— Segðu mér frá því.
— Ó.Nickie. Ég býst við þv£
að ég neyðist til þess úr því sem.
komið er. Það er ekki af því að
ég hafi ekki viljað segja þér þajð,
til þess erum við of náin hvort
öðru. En Anny lét mig sverja
að segja það ekki.
— Þú þarft ekki að segja mér
neitt um það. Þú hefðir átt að
heyra, hvað hún laug fagurlega
áðan.
— Svona, Nickie, sagði Pam í
varnarskyni fyrir móður mína.
Þú veizt, að í augum móður þinn
ar er það ekki beinlínis lygi.
Mamma þín er dásamlegasta kon
an í heiminum. Hún hefur bara
viljað, að þú færir ekki að hafa
áhyggjur að ástæðulausu. Ef þú
vissir, hvað í raun og veru skeði
— Fyrst þú færð svona mikinn skattafrádrátt mín vegna,
- geturðu þá ekki látið mig hafa dálítið meiri vasapeninga?
Hvað er allt þetta fólk að gera? Það er
að segja, að einhver hafi móðgað Tyrk-
land. Við megum ekkert vera að þvf að sinna
þessu. Veðrið er nógn gott til að prófa þessi
illviðratæki.
— Hún er svei mér lik mér þessi á svöl
uxiunx. — Niðnr með allt sem tyrkneskt er.
__Hún er að reyna að koma óorði á þig.
Þetta mátti ég vita. — Flugvélin bíður,
gerið eins og ég scgi.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 1. febr. 1964 15