Alþýðublaðið - 27.06.1964, Blaðsíða 15

— Ef svo er — dr. Lenz var
mjög ákveðinn — mundi ég ráð-
leggja yður að spyrja húsvörð-
inn, hvort nokkur ókunnug mann
eskja hefur komið inn um srtðs-
dyrnar í gærkveldi. Þér verðið
að leggja sérstaka áherzlu á . . .
— Ég veit það, sagði ég þung-
búinn . . . hvort það hefur verið
kona í ljósbrúnni loðkápu.
Við stóðum andartak þegjandi,
og viríum hvorn annan fyrir okk-
ur. Svo opnuðusí dyrnar, og
Eddie Troth kom inn.
— Eruð þér búnir að nota rúð
una, spurði leiksviðsstjórinn
minn fjörlega. Hann leit til skipt
is á dr. Lenz og mig. — Hvað í
ósköpunum eruð þér að gera
liér?
Ég leit á dr. Lenz, en hann
hristi höfuðið.
— Það er ekkert sérstakt,
Eddia, sagði ég. — Dr. Lenz var
bara að kenna mér töfrabragð,
sem mundi áreiðanlega vekja ^t-
liygli, ef því væri komið á fram-
færi. Það er gert með speglum.
10. KAPLI.
Eftir að hafa rakið atburði gær'
dagsins á svo frábæran liátt, virt
ist Lenz álíta að hann væri bú-
inn að gera skyldu sína. Hann
tók upp úrið sitt, tautaði eitt-
livað um fundarhöld og skildi mig
eftir í klefanum með höfuðið
fullt af heilabrotum — og Eddie
Troth.
Og Eddie var maður til að fá
mann til að gleyma áhyggjum
sínum. Hann hóf að tala um rottu
gildrurnar sínar, eins og rottrn-
væru það eina í heiminum, sem
nokkru máli skipti. Hann sagð-
ist hafa fengið sérstakar búr-
gildrur, því að húsvörðurinn, sem
hafði skyndilega sýnt mikinn á-
huga á verkinu, hafði hótað að
kæra hann fyrir dýraverdunar-
félaginu, ef hann notáði gildrur,
sem hálsbrytu dýrin, eða ef hann
notaði eitur, sem gæti orðið
liættulegt fyrir síamsköttinn.
— Ég er annars ekki hrifinn
af búrgildrum, sagði Eddie, eins
og hann hefði sérþekkingu í rottu
eyðingu, en ég vil helzt ekki eigk
í illdeilum við húsvörðinn. Þar
að auki er ég þegar búinn að ná
ágætum árangri. Það eru ekki
nema nokkrar stundir síðan ég
setti giidrurnar upp, og það er
þegar komið heilmikið í þær.
Hann roðnaði og tók að krafsa
með fætinum í gólfið, eins og
feimið bai'n. Svo hleypti hann i
sig kjarki og spurði, hvort mig
langaði ekki að sjá bráðina. Það
var eitthvað hrífandi við það, að
þessi stóri karlmaður skyldi geta
orðið svona heillaður af nokkr-
um rottum. Það að nú væri stutt-
ur tími til, æfiugarinnar, og ég
yrði nauðsynlega áður að tala við
húsvörðinn, lofaði ég, vegna gam
allar vináttu okkar, að fara með
honum.
i Við gengum niður tröppurnar,
framhjá herberginu hans Mac og
ánn um subbulega vængjahurð.
sem lá að kjallaranum undir svið
inu. Ég hafði aldrei áður komið
þangað niður. Það var jafnvel
enn þá óhugnanlegra þarna und-
ir sviðinu á Dagonet, en uppi á
því. Okkur sveið í nefið af hundr
að ára gömlum óþef af sminki
og skít. Ljósið, sem síaðist gegn-
um rimlagluggana, lýsti dauflega
upp nokkra gamla pappakassa,
leifar af leiksviðsskreytingum og
annað gamalt drasl. Út í éinu
horninu glitti í nýju vélina hans
EdÖies. Af og til bárust þaðan
lágar stunur, eins og einhver
manneskja væri að gefa upp önd-
ina með ósegjanlegum kvölum.
Eddie leiddi mig stoltur um
þennán kirkjugarð hinna dauða
dæmdu og benti mér á eina gildr
una eftir aðra, og í flestar þeirra
var þegar komin rotta. Það var
regluléga stórkostlegt, að hon-
um skyldi strax heppnast að
veiða svo margar.
Ef til vill Iangaði jafnvel
þessi illræmdu dýr mest til að
fremja- sjálfsmorð eftir nokkurra
mánaða dvöl í Dagonet.
Eg spurði hvort liann ætlaði
að drekkja þeim strax, en hann
svaraði því neitandi. Fönguðu
rotturnar ginntu hinar til að
fylgja á eftir sér.
— A morgun er ég búinn að
ná sex í hverja gildru.
— Ef til vill tekzt þeim að
sleppa út, sagði ég.
Eddíe var forviða yfir svo mik
illi vanþekkingu. Hann flutti
langan, tæknilegan fyrirlestur
um það; hvers vegpa það væri
gjörsamlega ómömulegt fyrir
rottu að sleppa úr gildru.
Ég samþykkti það gjarnan.
Hann brosti ánægður. — Þér
getið verið óhræddur um það,
að ég mun spara yður öll útgjöld
við að láta svæla þær út.
Það var hrífandi að sjá hvað
hann var ákafur í að losa Peter
Duluth-félagið við einmitt þau út
gjöld.
Strax óg við komum upp úr
kjallaranum, yfirgaf ég Eddie og
gekk niður ganginn að herbergi
húsvarðarins. Leikararnir voru
að koma á æfinguna. Theo gekk
framhjá mér ásamt Wessler.
Hún hvorki hevrði né sá af hrifn
ingu og var að segia Wessler frá
því hversu vodeinið frá Lenz
hefði læknað í henni hóstann.
Svo komu Mirabella og Gerald
saman inn um leiksviðsdyrnar.
Mirabella vár föl og fálát. Hún
svaraði ekki kveðiu minni, og ég
hevrði liana segja lágt við Ger
ald:
— Þeir geta ekki farið svona
með mig, ég sætti mig ekki við
það.
Eg veltl því fyrir mér, hvaða
erfiðieika ég ætti nú fvrir hönd-
um.
JVlac sat borginn yfir úrklippu
bókinni sinni, þegar ég kom inn
í herbergið til hans. Síamskött-
urinn tók eftir mér á undan hon
um, og hvessti háðslega á mig
blá augun.
Eg gerði allt til að láta sem ég
sæi það ekki. En kötturinn var
nógu andstyggilegur til að
stökkva skyndilega upp á öxl-
ina á mér, þar sem hann hreiðr
aði um sig og tók að mala.
Þá fyrst tók Mac eftir mér.
Hann leit upp og brosti með tann
lausum munninum.
— Þetta er falleg kisa, sagði
hann. — Herra Troth vildi eyða
rottunum með arseniki, en ég
vil ekki hafa neitt arsenik hér,
sem Lillian getur náð í. Ekki
til að tala um, að ég vilji það.
— Lillian, endurtók ég. Mér
fannst óneitanlega orðið dálítið
seint að fara að hugsa um það
núna að bjarga hinni löngu liðnu
Lillian Reed frá arsenikeitrun.
Svo uppgöívaði ég, að húsvörð-
ur ókunnugur hefði komið inn
í Dagonet í gærkveldi.
Mac deplaði augunum. — Já,
það var þessi herra Kramer,
sagði hann. — Mér virtist hann
vera bezti náungi og ekki hlð
minnsta hrokafullur. Hann skoð
aði úrklinnubókina mína, og
hrósaði henni mjög. Hánn er á-
reiðanlega ágætis maður.
Eg hefði mátt vita, að húsvörð .
urinn hefði jafn undarlegan.
smekk fvrir manneskjum, og
hann hafði fyrir húsdvrum.
— Eg á ekki við Kramer,
sagði ég. — Kóm enginn annar?
— Svo var það kvenmaðurinn,
sem kom rétt á eftir vður ungfrú
Pattison, sasði liúsvörðurinn. —.
Konan. sem ég hélt að væri ung
frú Ruje. Eg hef aMrei séð ung
frú Ruje áður. hún hefur aldrei
leikið hér í Dagonet. Og þar sem
hún var eina konan samkvæmt
lislanum frá herra Troth, sein
ekki var komin. hélt ég auðvitáð
að það væri liún. Það hljótið þér
að skilja.
— Nei, það get ég ekki skilið,
sagði ég. — Var bað þá ekki ung
frú Rue?
— Nei, það var ekki ungfrú
Rue, hún kom ekki fyrr en
seinna. Hann brosti viðkvæmnis
lega. — Manni getur ekki skjátl
ast um það hver ungfrú Rue
er, þegar maður sér hana —
falleg eins og draumur.
— Já, en það eru ekki fleirí
konur í leikflokknum, sagði ég
V
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
VÝJA FTDTIRHREINStmiW.
Hverflsgötu 57A. Sími 16T38.
© pxb
COPtNHACFH

urinn starði aðdáunarfullur upp
á öxl mína. — Guð minn góður,
sagði ég. — Þér ætlið þó ekki
að segja mér, að þér kallið kött
inn Lilian?
— Og hvers vegna ekki, svar
aði Mac stuttur í spuna.
Þeirri spurnipgu var ekki hægt
að svara. Ég flýtti mér að skipta
um umræðuefni og spurði, sam-
kvæmt ósk dr. Lenz, hvort nokk
— Eg vona að þú gætir. Ve
að brúðunum mn-jm, nieðan él
ligg hér.
C09PBF- 15 ANóEILY FACklNð ------BiiT A NSW CVET
FAMIUAE') C.MARACTER. 15 PREPAE.INÖ TO FE-ENTEF
POOP. STSVS'S Llrc... ------------------
APAgT
5TAöE ‘
r A N
rASIUHOTOH IVc
göiTTlMimí JMf
__Jæja, Summer, mér datt.í hug að aka
þér í vinnuna fyrsta daginn.
— Mikið ertu hugsunarsaniúr, Stebbi, en
Sam var að hringja og hann ætlar að aka
mér á skrifstofuna, svo liann geti sett mig
inn í það, sem á að fara að ræða.
— Copper er nú að pakka niður og cr reið.
En nú kemur ný, en okkur ekki ókunn
persóna inn í líf Stebba.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ y 27. júní ,1964 15