Alþýðublaðið - 24.07.1964, Síða 15

r
X HO'-T: X MASE' OiT 8ETTER
THAN K.V.PB80C /AAXIMILIANI
WHEN Hf. f-AWE TD MEXJCO
ON A'VICIT'J -t-—--3
-•ALTHDÖÖH HE *8|
AA.!3f-<T íí 'A KíwC-
t= N'OíióH óúV 'vVritN
HE l> NOT OM THE
. LAl/'öHfNC WA1fc*2
THE ÖIFL W,TH THE J
>;,ds.th aaassiaan whd
PUNCHEP ATt tOÖKEP
A& IF 5rlE WA5 AFRAJP
—j.OF H£R 5-HAPCW... ,
;.. ANP /V.APf '
A FINE NEíSJ^-4-
ENEAAY—C-VEN
THÖUGH X.PCN'T
F* HNCW HJS y
S& NAAJ&J '■)
X'AA IN A1EXICO t
HAi-F A PAY ANP
I'VE -MET ELCHAE-
r.lEO, A FiNE CUT
yýr; FKIENP...JÉ
;.WlFr
Ég svitnaði og kólnaði á víxl.
•— Já, ungfrú Pattison, sagði
Lenz. — Codein er til dæmis
jafn eitrað og verenal. Það er
að segja, það verkar sem eitur,
ef það er um tíma tekið inn í
of stórum skömmtum. Hann
brosti. — En ég get fullvissað yð-
ur um, að það deyr enginn af
því að taka of stóran skammt af
því einu sinni.
íris virtist létta. — Guði sé
lof. Eftir þetta með Kramer, er
ekki þægileg tilhugsun að vita af
eitri á glámbekk í Dagonet. En
— hún brosti feimnislega — það
er víst alveg óbarfi að vera óró-
legur. Theo er ekki vön að glopra
niður eigum sínum.
Svo hættum við að ræða þetta
og brátt gengum við öll til sæng
ur. En ég gat ekki hætt að hugsa
um codeinnillurnar. Það var
langt liðið á nótt, þegar ég loks
gat sofnað.
Mig drevmdi illa. Eftir elds-
voðann, sem konan mín fórst i,
komu alltaf fyrir tímabil, sem
ég þjáðist af martröð. Það var
alltaf það sama. Mér fannst ég
vera aleinn í risastóru, dimmu
leikhúsi, og .ég gat með engu
móti komizt út þaðan. Eg sat
uppi á efstu hæð og sá ofan í
svimandi hvldvpi. Ég var hrædd-
ur — lu’æðilega hræddur, því ég
vissi, að eftir fáein andartök
myndi allt standa i ljósum log-
um.
! Þessa nótt lifði ég þetta allt á
ný — en nú var ég staddur í
Dagonetleikhúsinu. Ég sat á litl-
um bekk í salnum, og hallaði mér
cftirvæntingarfullur fram í sæt-
inu. Ég beið eftir fyrsta eldslog-
anum. En skyndilega — og það
var alveg nýtt fyrirbrigði í þess- "
um martröðum mínum---------fyllt-
ist leikhúsið af hræðilegum há-
vaða, blístur í ótal sírenum,
sem ætlnðu að sprengja í mér
hljóðhimnunai. Ég stökk á fætur,
og æddi í algjöru brjálæði að
útgöngudyrunum, sem ég vissi að
mundu vera lokaðar. Ég barði á-
lcaft á hurðina . . .
1 Svo vaknaði ég, sitjandi upp
við dogg í rúminu og svitinn
bogaði af mér. Ég heyrði enn í
sírenunum. En smámsaman rann
uPP fyrir mér, hvaðan hljóðið
kom: Það var síminn, sem hringdi
á náttborðinu mínu.
Andartak gat ég ekki hreyft
mig. Ég sat bara og starði á svart
símtækið, þar til mér tókst að
hrista af mér drungann. Nú var
síminn hættur að hring.ia. Ég
furðaði mig á því, hver gæti ver-
• ið að hringja til mín á þessum
tíma sólarhrings, og tók upp
tólið.
Ég heyrði raddir í símanum.
Lenz hafði vaknað, og svarað í
símann, sem var í dagstofunni.
1 Ég var enn ekki fullkomlega
vaknaður. Það hefur sennilega
vérið þess vegna, að mér fannst
j eg ekkert kannast við hina rödd-
ina.
i Þetta var veikluleg, óskýr rödd,
; eins og í manneskju, sem á erfitt
. með að ná andanum. Ég gat ekki
komið henni fyrir mig.
Röddin spurði áköf; — Hver
er þetta? Eruð — eruð það þér,
dr. Lenz?
Og Lenz svaraði. alvarlegur: —
ur. Svo stakk hann því aftur í
vásaftn. s
■ • Ég var mjög órólegur. Ég'hugs
,aðl;xum Mjrabellu eins og hún
hafði verið, þegar hun kom til
iriffr' á skrifstofuna, niðurbrotin
Já.
— Guði sé lof. Það heyrðist nið-
urbælt snökkt. — Þér verðið að
koma, heyrið þér það — strax.
Ég get ekki þolað þetta lengur.
Dr. Lenz, þér verðiS að koma — og kvalin af ótta, sem hún vildi
þetta — þetta gengur af mér ekki gefa mér hlutdeild í: Mira-
dauðri. beíia á æfingunum, með taugarn
Það var eitthvað hræðilega ó- * ar*allar í ólagi og umhugsunina
hugnanlegt við þessa holu, örr .um Roland Gates nagandi í
væntingarfullu rödd. Eg kreisti brjósti "sér; — Kramer, þegar
tólið fast. hann hellti koníaki í glasið lienn
Lenz svaraði:-— Ég kem strax. ánUBölvað komakið.
En hver er þetta? Við hvern tala - . skalf á beinunum, þegar við
éS? boi'guðum bílinn og flýttum okk-
Það var löng þögn. En svo ui’ inn í hið glæsilega anddyri á
heyrðist aftur þessi veiklulega, bótelinu, sem Mirabella bjó á.
undarlega rödd í símanum. II ún Ég vissi númerið á íbúð henn-
leggist þið niður! Vondu hundar!
Lætin hættu, og andartaki síð-
ar opnuðust dyrnar.
Og fyrir framan okkur stóð
Mirabella. Ég hafði búist við öllu
öðru en þessu. Hún leit nákvæm-
lega út eins og venjulega, mjög
töfrandi í fölgrænum náttslopp.
Hún starði andartak á okkur, svo
rétti hún okkur báðar hendur
sínar og bx-osti hinu hrífandi
brosi sínu, sem hafði bjargað vin
SÆNGUR
hvíslaði:
— Þetta er Mirabella Rue . .
23. KAFLX.
Svo varð allt kyrrt, og það
lievrðist ekki annað en daufur
ar, svo að við Lenz tróðum okk-
'txr inn í lyftuna án þess að gefa
öldkur tíma: til að Iáta tilkynna
komu okkar. Mirabella hafði þak
íbúð. Ég þaut niður ganginn og
-barði að dýrum hjá henni.
; l’að heyrðist ekki eitt hjjóð frá
. henni. Ég barði aftur að dyrum,
og nú fastar en áður. Mér fannst
sém við biðum í heila eilífð, og
• það eina, sem ég skynjaði, var
þ.essi fullkomna þögn, sem ríkti
ifini í íbúðinni, og svo undarleg-
fir krampadrættir í þindlnni.
T..-Ég barði á dyrnar með kreppt-
úm hnefunum.
Ilundur tók að gelta inni í
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREIN SUNIN
, : fbúðinni. Svo annar.til — og síð-
smellur, -þegar tólið var lagt á.
Ég stökk upp úr rúminu og fór an g.
að leita eftir fötunum mínum.
Andartaki síðar birtist dr. Lenz Oll íbúðijj. fylltist af óskap-
í dyrunum. ’^egu hundgá-.Ég he>Tði að þeir
. jú, ég veit það. Ég heyrði _ Éomu þjótandi og tóku að krafsa
allf - l luxrðina. En við heyrðum enn
;Hann hvarf .aftur. Ég var ekki r*kkert' til Mirabellu.
nema fáeinar mínútur að klæða ^eúz e^Sði rólega: — Reynið
mig. Ég þaut út í anddyrið. Lenz. a® úringja einu srnni á dyrabjöll-
stóð’þar fullklæddur og beið eft- $ una'
ir mér. " Ég hafði verið of æstur til að
Við fengum leigubifreið. .Lenz -- taka eftir. dyrabjöllunni. Ég
sat alla leiðina þögull og starði •• -.þrýsti á hana með þumalfingr-
huesandi út í myrkrið. Einu sinni . inum og hundarnir svöruðu með
tók hann upp úrið sitt til að ákofu gelti. Svo heyrðum við
ganga úr skugga um að klukkuna fótatak og„einhver hrópaði:
vantaði stundarfjórðung í fjög- — Dimitri, Rupert, Zerida —
sældum svo .margra leikrita.
— Dr. Lenz! Peter! Nei, en
skemmtilegt. En hvers vegna
komið þið svona um miðja nótti
og vekið allt húsið fneð barsmíð
um og hringingum?
.— Mirabella, sagði ég hás-
róma. — Er allt í lagi með þig.
— Allt í lagi? Hún lyfti brxin-
um. — Já, auðvitað er allt í lagi
með mig. Hvei-s vegna . . . Hún
virti fyrir sér hinn ófullkomria
klæðaburð minn. — En þú ert Jú:
búinn að týna bæði bindinu þiriu
og sokkunum, kæri vinur. Hef-
urðu lent í slagsmálum? Hefurðu
meitt þig? Hefur eitthvað komið
fyrir hann, dr. Lenz? ^
Lenz svaraði engu, og það yar
ekki til að gera aðstöðu n|Éna
auðveldari.
— Við » . . ég . . . byrjaði ég.
og vissi ekki hvort ég ætti held-
ur að finna til gleði eða reiði.
— Það sklptir engu, elskan.
Mirabella tók um handlegginn á
mér og dró mig inn.
— Aðalatriðið" er jú, að þú ert
heill á húfi. Það er það eina, sem
hefur einhverja þýðingu.
Áður en ég fengi ráðrúm til
að segja fleira, hafði hún dregið
mig með sér inn í dagstofuna,
og komið mér þar fyrir í hæg-
indastól. Mirabella flögraði um
íbúðina, eirðarlaus eins pg
gluggatjald í dragsúgi. Hún tál-
aði stanzlaust, á meðan lxún sótti
vindlinga og glös. Loks settist
hún á stólbríkina hjá mér og
6flANMÁRNIil~~~ ekJkert vera leið yfir
þessu, þetta er ósýnilegt blek.
V
— Ég er búinn að vera hér hálfan dag
Qg heí þegar hitt gamlan vin, ,og eignazt
óvin, þó ég viti ekki enn hvað sá heitir.
Stúlkan, sem var með amériska strákn-
að vera lirædd viff sinn
eigin skugga. Þetta leit annars ut fyrir aff
vera myndarlegasti piltur.
— Þetta hlýtur aff vera E1 Charribo. —
Ég er tilbúinn. Ég vona aff mér gangi betur
Maximílian, en þegar hartn kom hér í „lieim
sókn“.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 24. júlí 1964 J£