Alþýðublaðið - 04.09.1964, Blaðsíða 6

„Ég trúi því ekki, að
maðurinn minn sé dáinn“
BLAÐAMAÐUR á danska blaðinu Aktuelt hafði ný-
lega 'viðtal við frú Nhu, fyrjrverandi fyrstu frú í
Suður-Vietnam, — hana, sem hlotið hefur auk-
nefnið Drekafrúin. Frú Nhu býr um þessar mund-
ir á búgarði mágs síns, sem áður var erkibiskup kat-
ólskra í Suður-Vietnam. — Dóttir frúarinnar nemur
læknisfræði í Rómaborg samkvæmt ósk föður henn-
ar, að því er frúin segir. Frú Nhu segist ekki trúa
því fyrr en hún taki á, að eiginmaður hennar og mág-
ur séu ekki lengur í lifenda tölu. Maðurinn minn var
með stóran fæðingarblett á kinninni, segir hún. Allir
Suður-Vietnam-búar vissu það, — en þeir, sem sáu
líkin, sem sögð eru hafa verið af forsetanum og bróð-
ur hans, — sáu þetta ekki.
FRÚ NHU segist enga sönnun
liafa, þótt birtar hafi verið mynd-
ir af líkum bræðranna, þar sem
klæði þeirra voru blóði drifin.
i— Eg bað um dánarvottorð, en
féjrk ekkert, segir fegursta og
gijimmasta kona austan Suez-
skjurðar, — og neitar að trúa því,
að hún sé ekkja fyrr en hún fief-
urj séð lfk bónda síns með eigin
aijgum.
'Frú Ngo Dinh Nhu er ein á
lífj þeirra fjögurra valdhafa, sem
réðu ríkjum í Vietnam í 10 ár.
Mágur hennar, Diem forseti, var
skjotinn til bana í uppreisninni í
npvember og maðurinn hennar,
seim var nánasti ráðgjafi forset-
aijs, hlaut sömu örlög. Annar mág-
ur frúarinnar, sem stýrði Mið-
Vjetnam með harðri hendi, var
dáemdur til dauða nokkrum mán-
uðum síðar og skotinn. Enn einn
mjágur hennar, Ngo Dinh Khoi,
hiaut þau örlög, að kommúnist-
aiinir grófu hann lifandi.
jNú er frú Nhu ein eftir og hún
eif ekki komin heim til fóstur-
járðarinnar. En minningin um
hána lifir í Saigon, — og þar er
hþn hötuð, en einnig elskuð, —
þéssi kona, sem tímaritið Life
i
lýsti einu sinni svo „umdeild-
asta, valdamesta, hataðasta, falsk-
asta, einstrengingslegasta, athygl-
isverðasta og erfiðasta fegurðar-
dís austan Súezskurðar.”
i
Nú, jæja, svo múnkarnir steikja
sig lifandi!
Fram hjá þeirri staðreynd
verður ekki gengið, að hún hafði
mikil áhrif á þá atburðarás, sem
nú nær hámarki sínu í baráttunni
milli USA og Norður-Vietnam.
Ekki hvað sízt afstaða hennar til
búddamúnkanna, sem brenndu
sjálfa sig til ösku eins og lifandi
blys, — varð örlagarík. Mildari
stefna hefði ef til víll komið í
veg fyrir vandræðaástandið og
stjórnarbyltinguna. En frúin var
miskunnarlaus og kaldhæðin.
Nú, ijæja, svo múnkarnir steikja
sig lifandi. Auðvitað á inn-
fluttu benzíni!
Hvernig er þessi kona, sem mæl-
ir slík orð. Hefur hún iðrazt hörku
sinnar? Hafa persónulegar sorg-
ir beygt hana?
13 klukkustundir við skrif-
borðið.
Eg ætla mér að skrifa allt, seg-
ir hún. Fyrsti hluti er þegar til-
búinn, — ég sit aldrei skemur en
13 klukkustundir við skrifborðið.
Hún handskrifar allt saman og
margur háttsettur maðurinn skelf-
ur fyrir því eitri, sem penni henn-
ar spúir út úr sér. Ekki hvað
sízt fyrrverandi ambassador
Bandaríkjanna í Saigon, Henri
Cabot Lodge, — en hann er, að
því er frú Nhu segir, „böðull
þeirra, sem sýna honum trúnað-
artraust,” „hendur hans eru at-
aðar blóði.”
Notar fegurð sína til hins
ítrasta.
Frú Nhu er mjög fögur kona,
smávaxin og fíngerð. Heimsblöðin,
sem hún svo mjög hefur sakað
um lygi og falsanir, hafa öll ver-
ið sammála um að lofa fegurð
hennar, — og hún bregður þeim
ekki um hlutdrægni í því efni.
Hún veit vel af fegurð sinni og
notar hana til hins ítrasta. Hún
leikur á strengi fegurðarinnar eins
og píanóleikari, sem á að leika
sér til lífs. Frúin hlær. Frúin
þegir. Augu hennar leiftra. Hún
gerir glæsta handahreyfingu.
En þótt hún sé falleg, — er
hún engan veginn „sæt’. Það er
kuldi í fasi hennar, harka, ekki
harka tinnunnar, heldur demants-
ins, sem rispar alla steina.
Hún hefur oft verið talin hættu
leg kona.
— Hættuleg, segir hún sjálf.
Hættuleg hverjum? Mér finnst
upphefð að því, að vera talin
hættuleg fjandmönnum mínum, af
því að eini styrkur minn er fólg-
inn í því, að ég neita að semja
við hið illa.
— Þér hafið verið gagnrýndar
fyrir ummæli yðar, — einkum
þegar þér töluðuð um „steiktu
Múnkana.“ Iðrizt þér þess?
— Hvers vegna skyldi mig iðra
góðverka, segir frú Nhu og bros-
ir ánægjulega. Allir þeir, sem
drúptu höfði í lotningu gagnvart
þessum sjálfsmorðum á báli voru
meðvitað eða ómeðvitað meðsek-
ir þeim glæpaöflum, sem skirrð-
ust ekki við að fá nokkra brjál-
æðinga til að kveikja í sér til þess
að fá útrás fyrir brjálæðislega og
heimskulega metnaðargirnd sína.
Fyrst talaði ég með um-
burðarlyndi um þessa glæpi,
en þegar heimsblöðin héldu
áfram að varpa ljóma á þetta og
hefja það upp til skýjanna var
ekki um annað að ræða fyrir mig
en að reyna að stemma stigu við
þessu. Að gera þá hlægi-
lega. Hið eina, sem mig iðrar er,
að ég skyldi ekki gera það fyrr.
Kannski hefði ég þá getað bjargað
nokkrum mannslífum, komið í veg
fyrir nokkrar bálfarir, undirróð-
ur ameríska sendiráðsins í Saigon
og heimsblaðanna.
Blaðamaðurinn spyr:
— Teljið þér einhverjar aðrar
stjórnmálalegar aðgerðir rangar,
sem þér nú iðrizt?
. — Víst er ýmislegt, sem ég sé
nú að var ranglega ( farið. Og
sem mig iðrar. Fyrst og fremst
liið mikla traust, sem mágur minn,
Diern forseti, bar til bandarísku
stjórnarinnar. Og þolinmæði hans
— gagnvart þessum djöfli í manns
mynd.
Óhamingjusöm bernska.
Frú Nhu er af auðugri
Bhuddístafjölskyldu í Hanoi í
Norður-Vietnam. — Faðir hennar
var málaflutningsmaður. Þegar
frú Nhu komst til valda útnefndi
hún hann ambassador lands síns
í Washington.
20 þjónar voru á heimiiinu, upp-
eldi hennar, sém að hluta fór fram
á frönskum klausturskóla, var
liápunktur þess, sem „innfædd”
yfirstéttarstúlka gat hlotið. Reynd
ar var hún ekki sett í mennta-
skóla, — pn það tilheyrði ekki
heldur siðvenjum indókínverskra
stúlkna. í stað þess tók hún tíma
í ballett og dansaði eitt sinn sóló
á sviði leikhússins í Hanoi.
En þrátt fyrir ytri velferð var
Tran Le Xuan (ungmeyjarnafn
frúarinnar, sem þýðir „yndislegt
vor”) óhamingjusöm stúlka. Hún
Frú Nhu faðmar börnin sín. Ngo Le Puyen er 4 ára, Ngo Einh Puynh
er 11 ára, dóttirin Ngo Le Thuy er 18 ára og sonurinn Ngo Einh
Prac er 16 ára.
virðist hafa átt í eilífum útistöð-
um við móðurina, sem var ein af
fegurstu konum Hanoiborgar, en
hún sparaði sízt að brýna það fyr-
ir dóttur sinni, að hún félli al-
gjörlega í skugga systur sinnar,
sem væri mun fallegri. Og auð-
vitað stóðu báðar dæturnar son-
unum langt að baki, — verndur-
um nafns æ.tarinnar og heiðurs.
Óhammgja æskuáranna hefur
brennimerkt mig til eilífðar, segir
frúin. Móðir mín var komin af
keisaraættinni og tilheyrði þeim
tíma, þegar þjónustufólkinu var
hegnt með tiu svipuhöggum. Hún
var af þeirri tegund kvenna, sem
finnst þær alltaf hafa rétt fyrir
sér og sem hafa ógnarvald yfir
öllum, sem þær umgangast. Henni
þótti ekki vænt um mig og var
guðsfegin að losna við mig, þegar
ég giftist.
Maðurinn, sem ,Vorið’ valdi var
herra Ngo Dinh Nhu, yfirskjala-
vörður indókínverska bókasafns-
ins. Hún hitti hann nokkrum árum
fyrr, þegar hún var aðeins 16 ára.
Hann var einn af aðdáendum móð-
ur hennar og dóttirin leit á hann.
DREKAFRÚIN,
— fögur en hörð í liorn að taka.
6 4. sept. 1964 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ