Alþýðublaðið - 09.10.1964, Blaðsíða 15
væri ein í húsinu, henni leiddis*
og hún væri hrædd.
Mér datt í hug, að ske kynni
að einhver af gluggunum á fyrstu
hæð hefði verið skilinn eftir op-
inn, en ekki var ég mjög von-
góð um bað. Þetta var greinilega
einn af þeim dögum, þegar allt
gengur á afturfótunum, því var
þpð aðeins eðlileg afletðing alls,
að ég skyldi vera lokuð úti
í rigningunni. Ég heyrði alltaf
öðru hverju í Jess, þegar ég gekk
kringum húsið, en allir glugg-
arnir voru rammlega lokaðir.
Allt í einu heyrði ég annað
hljóð. Einhvers st.aðar skelltist
hurð f.vrir vindi. Þegar ég gætti
að sá ég að þetta voru bakdyrn-
ar, og voru þær opnar upp á gátt.
Þegar ég kom að dyrunum
lokuðust þær á nefið á mér, en
fóru þó ekki í lás og opnuðust
þegar ég ýtti á þær. Ég fór inn
og lokaði og fór úr renn-
votum utanyfirfötunum. Jess
hafði þagnað augrtablik þegar
hún hevrði mig koma inn, en
nú byrjaði hún að ýlfra aftur
liálfu ámátlegar en fyrr. Ég
heyrði hana krafsa í dyrnar úr
eldhúsinu fram á ganginn. Allt
í einu fór hrollur um mig, það
var eitthvað svo ömurlégt við
vein hundsins.
— Þesiðu Jess. kallaði ég.
Hún hljóp aftur á dyrnar, og ég
lét regnkápuna mína detta á gólf
ið og gekk þvert yfir eldhúsið
og opnaði dyrnar.
Jess hörfaði svolítið til baka,
og ýlfraði nú lágt. Hun skreið
niður st.igann, og reyndi að fá
mig með sér að dauða mannin-
um, sem lá fyrir neðan stigann.
8. KAFLI.
Ég man ekki hvað gerðist
næstu augnablik, því auðvitað
,1iélt óg að þetta væri Pétur. Hann
var grannleitur eins og Pétur og,
hafði eins nef og hann. Brostin
brún augu hans voru nákvæm-
lega eins og augu Péturs. Hann
var heima hjá Pétri og gráu föt-
in, sem hann var í voru mjög
svipuð fötum Pét.urs. Það eina,
sem mér fanst að kæmi ekki
heim við að þetta væri Pétur,
var stör blóðflekkur á hvítr:
skyrtu hans, og hann hélt blóð-
ugum höndum um, brióst Sér.
Svo heyrði ég í Pétri á bak
við mig. Hann tók utan um mig,
og nú fór allt að skýrast fyrir
mér. — Þetta hlaut að vera Tom
Hearn, sem var dáinn, ____ þag
gat ekki annað verið . . .
Ég sneri mér að Pétri og lagði
hendurnar um háls hans, og leit-
aði trausts og halds hjá honum.
— Já, þetta er ég. Þetta er
ég, Anna, sagði hann næstum
eins og hann væri í vafa um það
sjálfur. — Komdu, — við skul-
um koma okkur héðan.
— Við verðum að gera eitt-
hvað, sagði ég hjálparvana, Jg
reyndi að streitast gegn því að
liann leiddi mig út.
— Við getum ekkert fyrir hann
gert, sagði hann. Pétur ýtti mér
niður í stól og gekk síðan aftur
að hurðinni og lokaði henni, og
fór svo að bakdyrunum og lok
aði þeim og læsti.
25
Ég var ennþá utan við mig af
öllu þcssu og spurði hvers vegna
hann hefði gert þetta.
— Svo enginn komist inn,
sagði hann.
— Hver skyldi vilja komast
inn? spurði ég.
— Ég veit það ekki. Ég hlýt a.ð
hafa verið að hugsa um morð-
ingjann. Það skiptir ekki máli.
Eödd hans bar þess vitni að
hann var í miklu uppnámi.
— Biddu hérna augnablik.
— Hann gekk fram í ganginn
og lokaði á eftir sér.
Spákonuspil
með íslenzkum skýr-
ingartexta.
Laugavegi 47.
Sími 16031.
Ég reyndi að standa upp, því
mér fannst ég verða að komast
út í garðinn og anda að mér
fersku lofti, því mér fannst svo
loftlaust í eldhúsinu.
En það var svo langt í frá að
fætur mínir megnuðu að bera
mig uppi. Ég reyndi hvað ég gat,
en allt kom fyrir ekki, von bráð-
ar kom Pétur inn aftur og Jess
með honum.
Hann leit aðeins á mig, náði
svo í glas,_gekk yfir að vaskin-
um og fyllti það af köldu vatni
og færði mér. Ég drakk vatnið,
leit á Jess og sá hana eins og í
hálfgerðri þoku, og fannst endi-
leea að ég þyrfti að segja eitt-
hvað um hana. En hugur minn
var enn eins og galtómur og ég
fann ekkert til að segja.
Pétur stóð rétt hjá mér og
horfði á mig. Um leið og ég rétti
honum glasið aftur, sagði hann:
— Ég held að hann hafi verið
skotinn, Anna. Ég held hann hafi
verið skotinn í gegnum brjóstið.
Ég hef ekki hreyft hann, og ég
veit í rauninni ekkert um svona
lagað . . . Já, ég er viss um að
hann hefur verið skotinn. Ég sé
ekki betur en hann hafi ætlað
sér að ná í skartgripina hennar
mömmu.
Mér fannst skrýtið að Pétur
skyldi segja þetta, undir þessum
kringumstæðum.
— Ertu búinn að hringja á lög
regluna? spurði ég.
— Nei, ég geri það eftir augna
blik. Hann settist á röndina á
eldhúsboröinu.
— Segðu mér hvað skeði?
Ég ætlaði að fara að spyrja
hann að þessu sama, en þar sem
hann varð fyrri til, svaraði ég:
— Ég kom bara inn, — bakdyra-
megin af því að framdyrnar voru
læstar. Ég var nýbúin að sjá
hann, þegar þú komst inn.
— Hvenær fórstu út? spurði
Pétur,
— Rétt áður en þú komst aft-
ur, sagði ég.
— Nei, Anna. Reyndu að hugsa
málið. Það eru ekki nema nokkr-
ar mínútur síðan hann var drep-
inn, svo mikið sé ég.
— Já, ég var einmitt að segja
það; ég fór og ætlaði að ná í
strætisvagninn, sagði ég, en ég
fékk bílferð til Lachaster. Owen
Loader bauð mér far með sér.
— Varst þú í Lachaster?
— Já.
— Þá hlýtur að vera óralangt
síðan þú fórst út, og þú varst að
segja mér að þú hefðir farið út
rétt áður en ég kom til baka.
— Já, ég fór, þegar klukkuna
vantaði svona fimmtán minútur
í þrjú.
— Þá var ég ekki hér, sagði
hann.
— Já, en ég sá þig í garðinum
stuttu seinna, þá hefur klukk-
SÆNGUR
Endumýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FTOURHREINSUNIN
Hverfisgötu 57A. Síml 16738.
una vantað svona fimm mínútur
í þrjú, að ég held.
Hann hristi höfuðið.
— Þegar klukkuna vantaði
fimm mínútur í þrjú var ég hand
an við Lachaster, að leita að
þessu bölvuðu kaffihúsi, sem ég
hvei-gi fann og er ekki einu sinni
trl. Ef þú heldur, að þú hafir
séð mig ...
Hann þagnaði við, og basði lit*
um við til dyra, eins og sam-
kvæmt skipun. Hinum megin við
dyrnar yar lík Tom Hearns. Svo
litum við aftur hvort á annað.
Um leið og ég vissi hvað Pét-
ur ætlaði að fara að segja, mundj
ég hvað það var, sem ég hafði
ætlað að segja um Jess.
Hann sagði það, sem ég hafði
búizt við, og það var ekki satt.
— Þú hefur séð Tom, Anna.
— Af því að ég liafði séð Jess
leika sér í kringum manninn,
vissi ég að þetta var lýgi.
Þótt Pétur hefði verið einn í
garðinum hefði ég ómögulega
getað greirtt milli hans og Toms,
en eitt var ég viss um, og þaií
var að Jess hefði þekkt vin sinnt
Pétur frá einhverjum manni:
þótt svo hann hefði verið líkur
Pétri. Það var ekki ókunnur
maður, sem hún var að leika sér
við úti í garðinum rétt fyriý
klukkan þrjú. ;
HVER ER MAÐURINN?
SVAR: Gísli Halldórsson.
GRAHNARHIB
I '^,1.1.1 ' ct
Uans pabba er goo.“
* i . , ■
■ i; =!■* Hy
TEISCNARIi ,
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 9. október 1964