BFÖ-blaðið - 01.01.1967, Síða 3
um, að aka á vinstri vegarhelmingi
(í Englandi er vinstri umferð) og að
aka á þeim hraða, sem þeim fannst
vera hæfilegastur og hegða sér í
öllu eins og þeir væru vanir að gera,
er þeir væru að aka úti á vegum.
Hraðinn var mældur með því að
athuga hve margar sekúndur þeir
voru að aka ákveðna vegalengd.
Sjálfritandi mælitæki sýndi allar
hreyfingar stýrishjólsins..
Hópverkanir
Áhrifin komu í ljós á nokkuð mis-
munandi hátt við hinar ýmsu próf-
anir. Mistök voru yfirleitt lík en
heildartilraunir sýndu vaxandi til-
hneigingu til hraðaaksturs. Því
lengri sem vegalengdin varð, því
meiri mistök. Breytingar á hraða-
skyni gáfu ekki margbreytilega mynd.
Eftir því sem tilraunin lengdist,
virtist tilhneiging ökumanna til að
draga úr stýrishreyfingum verða
meira áberandi.
Áíengisáhrifin og nákvæmnin.
Niðurstöður
Það dró úr nákvæmni stýringar
að sama skapi og áfengismagnið óx
í blóðinu, jafnvel með hinum litlu
áfengisskömmtum, sem notaðir voru
við þessar tilraunir. Það fór strax að
bera á ýmsum aksturságöllum jafn-
skjótt og mœlanlegt áfengismagn
fannst í blóðinu.
Aukning og þverrun áfengis í
þvagi var einnig rannsakað. Áfengi
í þvagi fannst ekki nema eftir stærstu
áfengisskammtana, sem notaðir
voru við þessar rannsóknir. Áfengis-
magn í þvagi nær hámarki 20 mín-
útum síðar en í blóði. Akstursgall-
arnir virtust ná hámarki milli þess-
ara tveggja hámarka. Svo virtist
sem óheppilegustu áhrifin á öku-
hæfni kæmu fram rétt eftir hámark-
ið í blóði, og hins vegar aftur rétt
fyrir hámarkið í þvagi.
í einni tilraun, sem gjörð var til
þess að rannsaka minnkandi aksturs-
hæfni, samfara vaxandi áfengis-
magni í blóði, voru notaðar próf-
raunir frá venjulegum aðstæðum á
vegi. Án áfengis reyndu allir þátt-
takendur að halda ökutækinu á
vinstra vegarhelmingi. En undir á-
fengisáhrifunum höfðu allir tilhneig-
ingu til þess að færa sig inn á miðju
vegarins. Og með auknu áfengis-
magni virtust þeir kæra sig kollótta
þó þeir héldu sig meira til hægri.
Þetta kom einnig skýrt í ljós er
aka skyldi beygjur og fyrir horn.
Þótt minnkandi aksturshæfni væri
einkennandi fyrir alla þátttakendur
við vaxandi áfengismagn, voru akst-
urságallarnir nokkuð breytilegir hjá
hinum einstöku þátttakendum.
Hópur úthverfra manna virtist gera
fleiri vitleysur en hópur innhverfra
manna - sýndu minni aðgæzlu og
áfengið virtist verka meira á þá.
Úthverfa fólkið ók með sama hraða
BFÖ-BLAÐIÐ
3