BFÖ-blaðið - 01.01.1967, Blaðsíða 9

ur, mjódd vegarins en síðast og ekki
sízt lausamölin. Hún er hreint skað-
ræði viðvaningum og leiðinleg, hver
sem í hlut á. 1 henni missa bílar
ökuhæfnina, þeir fara að skrika eins
og væri maður á hálum vegi. Hitt er
þó verst, að í lausamöl skapast hætta,
sé nokkuð greitt ekið, sem er sér-
kennileg fyrir hana: hún getur bók-
staflega rifið stýrið af ökumannin-
um. Það gerir þó hálkan aldrei.
Lausamölin er hættulegust á
beygjunum, sbr. það, sem áður seg-
ir. Ég varð einu sinni vitni að anzi
myndarlegum útafakstri í lausamöl.
Ég var að koma austan yfir fjall. Á
undan mér var smábíll, sem ók
nokkuð greitt, en ekki svo umtals-
vert væri. Ég ók alltaf er það hent-
aði með minni tækni, hægt í beygju
en „hratt“ úr henni. Hinn bíllinn
helzt alltaf jafnhratt. Svo skeður það
allt í einu á einni beygjunni, síður
en svo slæmri, að ég sé litla bílinn
kippast til og síðan hverfa út af all-
háum kantinum. Er ég kom að, sat
ung stúlka grátandi við stýrið og í
bílnum hjá henni, sem hafði „fleytt
kerlingar“ einar 2-3 lengdir sínar
yfir mikið stórgrýti, voru 3 konur
náfölar. Ég segi svo ekki þessa sögu
lengri, en auminngja stúlkan, nýbúin
að taka próf og með bíl frænda síns
að láni, stóð á því fastar en fótun-
um að stýrið hlyti að hafa bilað.
„Ég réði bara allt í einu ekki neitt
við bílinn.“ Eftir að hafa kynnt mér,
hvort nokkur væri slasaður, sem
ekki var, fylgdist ég ekki áfram með
þessu máli og get ekkert fullyrt. En
ég er sannfærður um, að það var
ekki stýrið, sem bilaði, heldur bíl-
stjórinn.
Steinkast og rúðubrot. Hvað þetta
áhrærir er varla von á góðu á okkar
vegum. Ekki batnar ofaníburðurinn,
heldur jafnvel þvert á móti, enda
víst all erfitt að fá hann góðan víða.
Bílunum fjölgar mikið og með þeim
ökuglönnum og klaufum. Það þarf
þvf engan að undra þó ein og ein
rúða fari. Menn hugleiði t. d. hvern-
ig bílar mætast úti á vegum.
Er bíll ekur fram úr á miklum
hraða, getur hann þeytt steini aftur
fyrir sig, upp f loftið, og ekur þá
bíll sá, sem fram úr er ekið oft á
steininn, sem svífur í loftinu. Það er
því góð regla m. a. af þessum á-
stæðum að hægja alltaf á er bíll
ekur fram úr. Þetta munn þó hafa
verið algengara áður en aurhlífarnar
voru lögskipaðar fyrir aftan aftur-
hjól. Nú mun það jafnvel henda, að
þessar aurhlífar fleygi steininum
fram með bílnum svo og steinkast
undan hjólbörðum í allar áttir, sem
oft er sennilega hættulegast.
Margir eru fullir af því að þessar
áminnztu, lögskipuðu aurhlífar séu
bara til bölvunar vegna hættu á
steinkasti úr þeim. Þetta mun þó
ekki rétt, sé hlífin sett rétt á bílinn,
en á því mun því miður mikill mis-
BFÖ-BLAÐIÐ
9