BFÖ-blaðið - 01.03.1967, Blaðsíða 14

ina ranga. Aldrei skuli kúpla frá,
skriki bíll eða sé hætta talin á því.
Ætíð nota drifkraft eða hemlakraft
hreyfils til þess að halda valdi vfir
bílnum. Sé þörf á mikilli hemlun, skuli
gíra niður, helzt með tvíkúplingu.
Nota skuli fóthemil eins lítið og fram-
ast sé unnt.
Hlutlaus athugari mun fljótt sjá, að
spurningin um laushjólaaðferðina eða
hreyfilaðferðina er mikið undir við-
náminu komin. Á sumrum er viðnám
barða við veg yfirleitt mikið, og er þá
hreyfilhemlun að jafnaði bæði hættu-
lítil og um leið eðlileg. Jafnvel í góðri
vetrarfærð (lítilli hálku) er þessi að-
ferð mjög vel nothæf. En við hættu-
legar aðstæður á sumrum og í hálku á
vetrum, hefur það sýnt sig að !aus-
hjólaaðferðin er það öruggasta. Er
hætta er á ferðum, þá verið tilbúnir
með fótinn á kúplingu og munið:
ekki snerta fóthemil eða slefifia benz-
íni fyrr en búið er aS kúpla frá.
Rétt hreyfilhemlnn, er mikið lig.gur
við, er mjög vandasöm og aðeins á
færi þaulæfðra ökumanna. Hins vegar
er laushjólaaðferðin eðlileg og auðlærð
og því hin rétta fyrir aðgætna en lítt
æfða ökumenn. Hér á landi æfa rku-
menn sig yfirleitt ekki í hálkuakstri
og ættu því að nota þá aðferð, sem
líklegri er til að gefa árangur.
f gamla daga, er bílar voru búnir
teinahemlum, sem voru „alltaf og alla
vega" í ólagi, gat fóthemlun með frá-
kúpluðu verið hættuleg. Þá var brevf-
ilhemlunin skárri og hún virðist lifa á
þvf enn. Vel stilltir vökvahemlar eiga
hins vegar að verka all jafnt á hiól
báðum megin og deila hemlunaraflinu
í milli fram- og afmrhjóla á réttan
hátt.
Við munum nú, á hlutlausan hátt,
bera saman hinar tvær umræddu að-
ferðir, kosti þeirra og galla.
Áhrifin við laus hjól og fóthemlun.
Er nauðsynlegt er að hafa svo mikið
vald yfir bíl, sem verða má, næst þetta
helzt með „lausum hjólum", þ.e. með
því að kúpla frá.
Þurfi að hemla, og sé kúplað frá,
næst með fóthemluninni sú hemlunar-
jöfnun á öll hjól, sem hlutaðeigandi
bílasmiðja, með tilliti til þunga bíls-
ins, ökueiginleika o.fl. hefur talið
bezta. Taki hins vegar fóthemlar veru-
lega misjafnt í, kemur það frekar í
ljós en við hreyfilhemlun. Sé svona á-
statt, getur fóthemlunin verið hættu-
legri en hreyfilhemlun, einkum niður
brekku, og sé vegur háll. Hér er þó
gengið út frá því, að hemlar séu í lagi.
Fóthemlunin verkar á öll fjögur hjól.
Hemlunin deilist jafnar á bílinn og
auðveldara er að halda hjólunum frá
því að tapa viðnámi sínu en er hemlað
er með hreyfli, sem verkar aðeins á
tvö hjól. Fóthemlunin gerir okkur
mögulegt að halda einhverju viðnámi
eftir á fjórum stöðum undir bílnum.
Fóthemlunin verkar öflugar á íram-
hjólin og vinnur þannig að því, að
bíllinn haldi beinni línu fam. Vissu-
Iega getur verið hætta á að framhjól
læsist og að bílnum verði þar með ó-
stýrandi, en hann heldur þá beint fram.
Stjórn næst fljótt er hemli er slenpt.
Sé þá ekki kúplað að, fæst svo mikill
stöðugleiki, sem um er að ræða, líka á
afturhjólum.
Fóthemlunin, ásamt frákúplingu
gerir ekki hættu á bakhjólaskriki og
því að framvagninn, á vegi með hlið-
arhalla, leiti yfir til hægri, yfir mið-
línu vegar. Missi framhjólin viðnám
14
BFÖ-BLAÐIÐ