Vestri - 08.01.1912, Blaðsíða 3

t. tbl
VESTRl
3
Róbinsoii Rorðurlanda.
Eftir >V. Froy.
V. kapítnli.
Heiiuskautsiiót.tin.
(Framh).
Ivan kallafii á félaga sína og
horfðu þeir nú allir undrandi,
Þögulir í lotningarfullri alvöru, á
tennan hrikalega töfraJeik öáttúr-
unnar við heimskautið. í’eir niæitu
ekki orð frá vörum, en horfðu
hugfangnir eins og í leiðslu á þetta
hvarflandi litskrúð. En brát.t rak
kuldinn þá félaga inn í kofann aftur(
og dagana þar á eftir höfðu þeir
nóg umræðuefni.
En þeir áttu nú bráðum að iifa
annað æfintýr á hinni köldu heim-
skautsnótt.
Þeir heyrðu oft til ísbjarnarins
yfir höfðum sér, en hann hafði alt
til þessa látið sér nægja með að
blína ofan 1 reykháflnn. En um
öíðir þrýsti hungrið honum til að
verða nærgöngulli og einu sinni,
er þeir félagar sátu umhveifis
eldinn, heyrðu þeir enn fótatak
margra ísbjarnaog rumdi jafnframt
reiðiiega i þeim.
Nú biakaði i hlera upp í reyk-
háfnum. Himlrof leit ót.tasleginn
upp og kallaði með þrumurödd:
,Til vopnal”
Eins og #lding stukku þeir fét
lagar upp; tveir þeiria tóku sér
spjót í hönd, hinir tveir exi og
hamar og horfðu upp í reykháfinn.
Þeir sáu þar stórt hvfit terliki klifra
niður stigann; það var griðarstór
ísbjðrn. Þeir er á spjótunum héldu
bjuggust þegar til atlögu, þegar
Ivan, sem vissi að þeir aldrei gætu
drepið björninn, nema með því að
hitta á höfuðið, kallaði tii þeirra
að þeir skyldu lofa konum að
komast alia leið niður. Þeir hlupu
nú allir frá og bangsi kom niður
á gólfið. fað var hræðilegt augna.
blik, þegar björninn, sem var afar-
stór, stóð upp á afturhrömmunum
og leit í kiing um sig. Eldurinn
glapti honum sýn og skelfdi hann
í fyrstu og gátu þeir félagar virt
hann fyrir sér í næði litla stund.
,Leggið til atlögu með spjótun.
uml' hrópaði Ivan, sem stöðugt
heyrðu til fleiri bjarcdýra upp á
kofanum. Þeir réðust þegar óskelfd.
ir á baugsa. Hann reis upp á
afturhrömrnunum og rak upp voða-
legt öskur, glenti upp ginið eg
barðist um sem mest hann mátti.
Þeir ráku, svo fljótt Bem kólfi ræri
skotið, spjótið í gin ísbirninum,
báðir i einu, og blóðboginn stóð
þegar fram úr honum.
Nu harðnaði leikurinn fyrir al-
vðru. Ivan hljóp fram með exi
sína og sló eða hjó henni af þvíliku
heljarafli í enni bangsa, að hann
snarsvímaði og datt aiður, en er
Þeir félagar ætluðu að fara að gera
út af við hann, reis hann á fætur
°B réðst á þá með ógutiegu öskri.
Nú lá nærri að þeir mundu bíða
6sigur, en til allrar hamingju hlifðu
hinir þykku og skjólgóðu feldir sem
þeir voru í þeirn vel fyrir árásum
bangsa og brátt hepoaðist Ivan að
höggva exinni aitur í neflð á honum.
Hann datt niður aft.ur og áður en
hann fengi ráðrúm til að standa
upp aftur, klauf Ivan höfuðskelina
sundur og bangsi lá þarna stein-
dauður.
Að stríðinu loknu leit; Ivan aftur
upp í rfeykháfinn ti) að grenslast
eftir hvort fleiri hein:sóknir af sama
tagi væru i vændum, en hann sá
ekkert.
Þfcir félagar sundruðu nú bangsa
í næti og hengdu kjötið upp til
geymsiu. Að því loknu fór Ivan
upp stigann og víkkaði svo gatið
á kofanum, að þeir félagar gætu
skotið örvum sínum upp um það,
ef ísbjörn bæri þar að.
Skömmu siðar bar þar aftur að
hungrað bjarndýr, sem rak snopp.
una ofan í gatið og reif og spai kaði
þekjuna með framhrömmunum.
Ör frá boganum flnug þegar inn í
gin þess. Það rak upp voðalegt
öskur og hijóp sem fætur toguðu
í burtu og fleiii bjaindýr á efiír.
Upp frá þessu voru Þelrað mestu
í friði fyrir flessum skæðu óvinum
og nutu nú friðar og næðis í kofa
sínum.
VI. kapítuli.
Jarðarfffrin.
Nú voru liðnir maigir mánuðir,
Þeir féiagar höfðu haidið jólahá-
tíðina, sem þeir reiknuðu út af
tunglinu, svona hér um bil, hátíð'
lega eftir því sem föng voru á.
Þeir höfðu alt. til þessa verið
heilsugóðir og hraustir, en nú átti
að verða breyting á því á komandi
ári. Sjútedómur, sem æfinlega
gerir vart við sig hjá öllum þarna
norður í heimsk mtskuldanum, sé
ekki allrar varúðar gætt og reynt
að afsiýra honum, tók nú einnig
að gera vart við sig hjá þeim
félögum, Þessi sjúkdómurinn er
skyrbjúgurinn, st m lýsir sér í því,
að hinir linari og holdugri líkams-
partar t,aka að rotna lifandi. Sýkin
hleypur fyrst í tannholdið Og
smádreifir sér svo út um allan
líkamann.
Ivan tók eftir hinum fyrstu
sjúkdómseinkennum þessarar sýki
hjá einum félaga sinna, Wiriguin
að nafni, manni mjög holdugum,
værugjörnum og iötum. Ivan sá
fyrir, að sýki þessi myndi máske
heimsækja þá, og hafði því um
sumarið náð í það eina læknismeðal
sem vex þar sem sýkin oftast gerir
vart við sig. Það er jurt ein og
er hinn beiskí vökvi hennar talinn
óyggjandi meðal við sýkinni, Ivan
vissi að öll hreyfing er holl til að
verjast henni og kvatti hann því
mjög félaga sinn til að íara að
dæmi hans sjálfs og iðka daglega,
líkamsæfingar. fegar heldur tók
að hlýna í veðrinu, leitaðist hann
daglega við að fá félaga sína til
að fara með sér á hreindýraveiðar
og drekka með sér heitt blóðið úr
dýrum þeim er hann lagði að velli.
En Wiriguin fyigdi ekki ráðum
hans, til þess var hann of værugjarn
og latur. Honum fanst óþolandi
að fyigja hinum ströngu lífemis-
regium Himkofs, og kaus því held
ur, nema nauðsyn krefði, að ligiija
heima á feldi sínum og greip þá
stundum í, sér til dægrastytting ir,
að gera eitthvað í höndum, sem
hann gat setið við. Af þessu
hreyfingai leysi leiddi, að liann brátt
varð altekinn af skyrbjúg og að
síðustu gat hann ekki hreyft sig
og hann varð svo máttlaus og
stirður í öllum limum, að félagar
hans urðu að mata hann eins og
ungbarn.
Það mætti nú ætla að fólagar
hans yrðu brátt leiðir á að st.jana
við hann, einkum þar eð hann
sjálfur var sök í þessu, en það var
öðru nær. Þeir hjúkruðu honum
sem best þeir gátu og yfirgáfu
hann aldrei allir í einu. Þeir styttu
honunr stundir með því að segia
honuin sögur og tala við hann, og
allir hugsuðu þeir með kvíða til
dauða hans.
Ósk þeirra, að hann fengi að
lifa hjá þeim, átti þó ekki að ræt-
ast. Dauðinn nálgaðist hröðum
fet.um og innan skams dó hann.
Likið lá nú þarna í kofanum og
horfðu þeir á það við hina daufu,
draugalegu Ijósglætu. Þungbært
hugboð um, að sto gæti farið, að
þeir yrðu dæmdir til að lifa á
þessari eyðiey það sem eftir væri
æfinnar ætlaði alveg að buga þá,
er þeir þarna horfðu á lík félaga
síns. Og ef t.veir þeirra, sem eftir
lifðu, skyldu nú einnig deyja. Ó.
hvílíkt óumræðilega hryggilegt. líf
og einmanalegt hlaut þá ekki «ð
taka við fyrir þeim eina, sem eftir
vaeri.
Þeir vöfðu nú bjarnarfeldi utan
um lík íólaga síns; mokuðu
snjónum frá dyrum kofans og
báru það út.
Á suðurloftinu mátti nú sjá
þess merki, að blessuð sólin var
farin að hækka á braut sinni og
að mildari árstími var í nánd.
Þeir gengu nu hægt og hátíðlega
með iíkið fram á kletta þar nálægt
og grófu það þar ofan í klettaskoru
og lásu yfir þvi bænir og sálma.
Svo fóru þeir þögulir og sorgbitnir
aftur heim í kofa sinn.
Næstu daga voru þeir mjög
hryggir og töluðu nær því eingöngu
um hinn látna félaga sinn.
(Framh.)
Bæjarmaður og hofnin.
Hr. ritstjóri!
Undir dularnafninu bæjarmaður
birtir einhver náungi grein í 52.
tbl. Vestra, en vegna þess að hann
fer heldur langt frá sannleikanum
þegar hann minnist á okkur for-
menn og útgerðarmenn, þá leyfi
eg mér að biðja um rúm í næsta
tbl. „Vestia" fyrir litlaathugasemd.
Hann notar fyrstu drætti penn-
ans til þess að skrifa fjarstæður.
Hann segir: „Dað fyrsta sem
skipin verða fyrir eru mótorbát.
arnir í Sundínu, sem liggja Ijós-
lausir allflestir, og það á miðri leið
skipanna út og inn. Viil nú hr.
bæjarmaður benda mér á, hvaða
mótorbátar hafi ljós þegar þeir
liggja mannalausir fyrir vetrarfest-
um, líklega hefir hann sóð einhverja
hafa þau, þar sem hann segir alh
flesta liggja Ijóslausa, en siðan eg
kom hingað fyrir nærri 5 árum, er
mér ekki kunnugt um, að nokkur
útgerðarm. eða form. hafi látið
kveikja ljós á bátum sínum, þegar
þeir hafa legið i Sundinu án notk-
unar, enda væri þvílík skylda afar-
óþægileg, og i sannleika hlægileg,
því það mun óviða skylda að kveikja
ljós á skipum, sem liggja fyrir
vetrarfestum, og svo er þar að
auki þetta pláss, þar sem bátarnir
liggja, alls ekki akkerispláss fyrir
stór skip; kortið segir það vera út
á bugtinni.
Svo kemur innsiglingin I
Þar slær nú heldur út í fyrir
bæjarm., því allir bátarnir, utan
einn, liggja svo langt frá innsigl-
ingarlínunni, að það væri heldur
bágborin skipstjóri sem rækist á þá
ef hann ætlaði inn á Pollinn, því
að þá væru Naustavitarnir farnir
að lita skrítilega út hvað saman’
burð snerti, en að eins einn bátur
liggur nokkuð nærri línunni, en lá
þar víst ekki þegar bæjarmaður
reit grein sína.
Pað hefði verið þessum bæjar-
manni sænrra að halda sér við
bojurnar, og víta þá íáðstöfun, því
það var eðlilegra heidur en að mæða
sig yfir'' því, hvað formenn og úti
gerðarmenn séu sl yni skropnir,
sérstaklega þegar hann styður sig
ekki við annað en fjarstæður.
Það var annars leitt, að enginn
sjómaður skyldi verða til þess, að
finna að því, að bojurnar voru
teknar upp, og þar með taka orðið
af þessum bæjarm., því litla hug'
mynd hlýtur hann að hafa um
hvernigtilkynna skuli skipum þegar
sjómerki eru tekin upp, eftir aug>
lýsingatillögu hans að dæma.
- Ef sjómerki eru tekin upp utan'
lands, án þess að samkynja merki
séu set.t í staðinn, þá er skipum
tilkynt það með merki (Signal) frá
landi, sem næst því svæði sem
sjómerkið var og þar sem skipin
fara frain hjá áður en þau koma
að staðnum.
Þessi merki (Signal) eru skráð,
og er að finna í almanökum, sem
skipstjórar nota við mælingar o. fl.
Hví skyldu ekki mega út.búa merki
sem þýddi að bojurnar í Sundinu
væru ekki á sínum stað?
Eg gæti vel unt þessum bæjarm.
að hafa þann starfa með höndurc,
fy(st að kveikja á inótorbátunum;
og svo ef bojnrnar skyldu fara úr
Sundinu, að senda hann þá af stað
með auglýsingar sínar út um hafið