Vestri - 27.01.1912, Side 1
XI. árg.
Versta meinið.
(Frarah.)
Þá eru uppboðin ein þau skulda-
skifti á síðari tíð, þar sem skilsemin
ekki hefir setið í hásæti.
Áður meðan uppboðin voru
sialdgæfari voru uppboðsskuldirnar
éinar af þeim skuldum, sem skil á
sátu í fyrirrúmi fyrir öðtu, En nú
á síðari árum er tregða á borgun
uppboðsskulda lík og á öðrurn
skuldum, valda því hin tíðu vöru-
uppboð síðari ára og sú tíska á
þessum rushippboðum, að öllum
er slegið, hvort sem þeir eru þektir
eða óþektir og er þvi alltítt að
innheimtumenn fnna ekki nærri
alla er í uppboðsbókunum standa,
þegai að skuldadögunum kemur. j
Með opinber gjöld ber og að j
sama' brunni, að sárafáir borga
þau á i éttum gjalddaga, og hjc :
sumum er ómögulegt að ná þeim I
inn, jafnvel þótt allrar þeirrar ,
aðstöðu, er lögin hafa heimilað
þeinr fremur öðrum skuldum, sé
gætt., en a því er auðvitað oft
misbrestur.
Eg sá nýlega í kennarablaðinu
kvartað yflr þvi, p,ð erfitt, gæti
veiið að halda uppj farskolum í
sveitunum vegna óskil visit.nar,
engh' vildu taka börn heim á heimili
sín vegna þess, að þeir sem börnin
ættu trássuðust við að borga. fv,ð
er ávalt sama hljóðið úr hverju
horninu sein það heyrist.
Þa eru enn ónefnd ein viðskifti,
sem alls ekki hafa rerið til að auka
skilvísi manna, og það eru blaða-
viðskiftin, enda eru biaðaskuldir
líklega þær skuldir, sem lakast
jieimUst.
glöðin hér á landi hafa ávalt
frá byríub haft þá óreglu að heimta
ekki fl018un fyrirfram, og halda
henni enrb enöa hafa þau oftast
lagt alla “heisiuna á það, að fá
sem flesta kauPendur hvort sem
þeir v»iu tlklegir til að borga
nokkurn tinia eða aldrei.
Blaðamenskan hefir fika borið
þess meojaii að hún hefir verið
bygð á slikum sandi; blöðin hafa
risið upp og horfið aftur unnvörpum
árlega eins og sandhólar.
|>að sem hefir mjög atutt að
þessari óskilvísi blaðakaupenda er
það, að flokkainir hafa oft og einatt
verið að halda úti blöðurn til þess
að útbreiða skoðanir sínar og lagt
til þess fé. Hafa þeir þá hugsað
minna um það hvort hlöðin væru
keypt, heldur lagt alla áherslu á
að útbreiða þau til sem llefatxa.
Ritstjóri: Kr. H. Jónsson.
ÍSAFJÖRÐUR, 27. JANUAR 1912.
í. tbl.
Hin árlega útsala bjrjar langard.
27. jan. og stendur jfir til febrúarloka.
2O°|0 afsláttur
af aliri A L N A V 0 R U 1 Boxr.es!. Klcla-
tau. Hvítt lépeit. Tvisttau. Svuntutau.
Silkio.il. V
Binnig karimannafataefni o. fi.
15°J0 afsláttur
af allsktmar nærfatnaði og prjónvöru.
]£r r . af kálslíni, kvenslyfsum, slaufum,
tilbii7..um svunt i sjölum, barnahúfnm,
kjnsum, vetrarhú um, hacskar, vetling&r,
stúkur o. fí. Ilmvötn og sápur.
50°|o afsláttur
af úrum; úrlestum* Klukknm og vekjurum.
NB. Aiíar Töruinar eru njjar og góSar.
'8B& * Tilhúimi karimaanafiitcaðnr seldnr
með niðursettu verði. Einiiig olínfalnaðoi.
Verslun GUÐRÍÐAR AbNAdÓTTUR,
1 S Á F I K i) 1. i
Sem nýjasta dæmið í þessu efni
m; minna á kosningablað sjálf-
stæðismanna nú fyrir síðustu
kosningar, Ríkið. Það var sent út
um allar s.veitir til ýmsra kunnra
flokksmanna og fylgdi sú orðsending
með, að þeir skyldu reyna að selja
það af því sem þeir gætu. Hínu
skyldu þeir útbýta gefins.
Og slík tilliögun er ekkert eins
dæmi.
Biöðin hafa því ekki verið síst
í því, að deyfa tilfinningu manna
fyrir allii skilvísi, og viðhalda þeim
vana, sem er alt of ríkur hjá
mörgum, að hyggja lítt um getuna
til að standa í skilum, þegar þeir
stofna lánin.
En það er i fleiru en skulda>
gioiðslu í pemngum eða öðrum
verðmætum muuutn sem óskilvísin
á séi' stað og i' • ‘iu eru ljúfari á
binda sér byrðar, en bera þær á
áfangastaðinn.
Eitt af því, sem oss íslendingum
hefir verið fundið til foráttu er
félagsleysið. Eu hvað er þar sem
er einmitt mesta rneinið. Ekki er
það beint það, að menn séu svo
ófúsir á að ganga í félag, heldur
iii;', að alt of fáir standa í skilum
mtð þœr skyldur er þeir bindast.
Mönnum hættir þar við eins og
annnr staðar áð vera Ijúfir t.il
loíorða en efna þau iítt.
flvevnig htfir það ekki veiið
með kaupfélög og pöntunarfélðg.
Er það ekki óskilvísin sem hefir
komið þeim flestum á kné?
Og sama er upp á teningnum
hvort sem litið er.
Fegar félagsskapur er myndaður
bindast menn ýmsum skyldum sem
nauðsynlegt er að menn inni af
hendi, ef félagsskapurinn á að geta
þrifist. í’ær skyldur eru ekki
einungis ákveðin gjöld, heldur engu
síður að sækja fundi og inna af
hendi þau störf er félagsskapurinn
krefur.
Og er það ekki óskilvísin sem
þar er aðal-átumeinið.
Bárafáir standa þar í skilum með
skyldustörf sín.
Óskilvísin gengur eins og rauður
þráður gegn um alt.
Ef þrír menn eiga að inna af
hendi eitlhveit starf saman rekur
maður sig á það sama. I’eir lofa
að koma á ákveðinni stundu og
koma svo alls ekki, eða þá ofseint.
Hvað er það annað en óskilvísi.
Á skemtunum öllum, hvað þá
anuar staðar kemur þetta sama
íxaux. Feix sein eiga að skemta
eru sjaldan tilbúnir á réttum tíma,
og þeir sem skemtunina nota eru
margir af sama sauðahúsi.
Alt, af á eftir tímanum.
Eitt af mörgu sem enn mætti
drepa á, og sem hefir geíið óskil-
visinni drjúga næringu er lands-
hornaflutningur fólksins,
Fjöldi fólks á nu orfið engau
verulegan samastað, heldur flytur
úr einum stað í amian oít á ári
og dvelur á sínu landshoruinu í
hvert sinn.
Meirihlutinn af þessu landshorna
fólki er lausafóik og suint af því
hefir ekki fengið neitt, oið á sig
fyrir skilvísi.
Þegar tískan er uú sú, að mest
viðskifti vor eru lausviðskifti er
heidur ekki von á öðtu en svona
íari. retta ioik ex' auðvitaó xueö
sama marki brent og aðrir, að
mikill hluti þess lifir á lánum upp
á ókomna atvinnuvon. Fegar svo
a að fara að krefja það um skuld-
irnar er það alt, á brott; komið á
annan stað og byrjað aðsafnaþar
nýjum skuldum, svo hinar eldri og
fjarfægari gleymast.
Hjá sumum kemst það svo upp
1 vana, aö leita friðar a nýjum stað.
Þegar þeii hafa safnað skuldimi
yfir höxuöið.
Yér höfum nú hér að eins drepið
á nokkur af helstu tildrögunuin,
sem að voj ri hygrju liggja til þess
hve óskilvísin hefir breiðst út. Er
það ekki gert til að aisaka hana,
heldur ieita orsakanna í því skyni,
að hægra væri að raða einhvei-ja
bót a þessu þjóðarböli. — Fótt