Vestri - 12.03.1912, Blaðsíða 3

VSSTft.1
35
mcK»not»ciot«oaot»«ct«(io{»<)cat»»««
Ssmaiuciuui íuu 11, ísafirði, er traMfttur, fall«fni'
S «0 Mýr. — Avalt mikla wr að velja.
SkifatBaBnrme m ■■ WBantó8s‘y5,,,
Mótorbátar.
$ - Sex - géða mðtorbáta bofi ðg til
sMb. sg get selt M með sérlega gllu
r@rM ig géðuffl lirgunarski Eálam ef
tFjipii er fyrir skilvísri greiðslu.
Skrifil mér sem fyrst og Ieitil
ufpi|siaga.
St. Th. Jóíissor,
i Consul,
ISeyðisfirði.
9.1ML
Eftirmæli.
Hinn 28. febr. siðavtl. and»ð’®t *ð
hoimili únu, Kinnaritöðum í Reykhóla-
*Teit, merkisbóndinn Jón Hákonarson,
rúnal. 73. &ra gamall.
Jón lilugi Tar giftur Kristínu Björr*-
dóttur sem nft lifir manm linn *g erm
S börn þeirra lifandi, trósmiður Björn
bóndi i Skógum í Reykhólarreit og
tT»r dsetur i Atneriku, Sigríður og
Jóhuma, öll mannT»nleg og Telgefin.
Jón sál. og Krístin Björnsdóttir hafa
lengi búið á Kinnarstöðum, snotru og
góðu búi, Terið samhent i dugntði og
elju smni og ráðfiert sig íivort við
annað um það eem gera skyldi, enda
hefir heimili þeirra litið vel út utan
bsejir og innan. Gestaumferð hofir
alt »f verið mikil á Kinnarstöðum og
rtsr þrim letíð tekið með hlýju viðmóti
af þeim hjónum og gerður ágætur
greiði bssði mönnum og skepnum og
skorti hvorki mat né hey.
Jón sálugí yar skynsamur maður,
stiltnr, glallegur og þœgilegur í viðmóti,
kjálpiamur og áreiðanlegur í viðskiftum.
Á kinnaritöðum eru mjög litlar út-
heyjaslægjur og varð Jón sál. að
kanpa þser mest allar að. Samt Stti
hann nóg hey handa fénaði sínum og
ól hann vel og hjilpaði um mikið af
heyjum sem öðru þá meni skorti i
•Tíit hani og það eftir að hann var
hiettur »8 búa.
Hanntjé* af þilskipmn. E>il<
skipð Lang’an** frá Keykjavík
fflistí át s menn og þilskipið
Haffari i mann í ofviðri og
ðijó nú uffl mánaðarmótin.
HæstaréféanMiél amnilk
Ásgeit Péritrs9®n kaapm. á
Akurejrti hefir unnið trtál tytkc
hæstarétti er katm h»fir áit í
við norskan síidarkaupm, örten«
blað. Var málið höfðað út at
io*o tunnum af aíld «r Áageir
séldi örtenblað, en hanm reiteðl
að móttaka eða borga, Ásg«r
vann málið ®g rar örtenhtað
dæmdar til að b»rga komuxt 12
þús. kr.
Mfir hiplir
að þessum Býbyrjivéa (51.)
úrg. Vestr* fá í khrpfcatir
ívö sögi£0Ö£BB.9 Marih«tá&
og smásngsr «ftir Selrata Lnftr.
iöf og 8 , ennfremitr .iwiíesibi—
ÍKg*í*fcIffld5 «1#«ud fiHfpv
nrðnMKiar og það sem 6t
•r komié af HobÍBseci
N orðurlaBdB.
Kauphietirinn fá neu m
leið og þelr borg* blaðii.
KaRphætirinn er aé Terfc*
mætí fyllilega eins og kaap'
rerð hlaðsins og má þrf segja
að hér sén í boði fágæt kesta-
kjor.
6Iorí8t þrí kanpendmr Vestr»
í tíina meðan kauphætfriBH
endist.
Tii Siltt
er erfiafestnlaaA Jénaoar
Sreinsaonar, í1/* dagsiátta ai
stærð.
A/grviðila- «g muheimtu-maður:
▲rugv. Tt. Bjamason.
Framhald aðalfundar
. Bökunarfélags Isfírðinga
Terftur kaldii miðTÍkndaginn
13. þ. in. kl. 71/* að kroldi í
kjaliara Hoedtemplar-tiiAssins.
ísafirði, ii. mars iqia.
Quöm. Quðm.
lfi
„ Kn þú varst þó einmitt rétt. núna að koma ínn úr
dyrunum.
^Já úr ggrðinum*.
,?rí feröu ekki út?*
Hortoginn herti upp hugann og svaraði:
„Mig langar ekki til að sýna mig á götunum msðao
þossi fsllega saga er fest upp með stór og feitu letri á hverju
götuhorni."
„Hvað kemur þaö okkur við? þú ættir að vera hafinn
að taka tillit til þessara sorpblaða. Ef þú ert hræddur við
að láta sjá þig á götunum þá fáðu þér, í guðs nafni, vagn og
keyrðu niðui til Carlton. þú ættiv að heyra hvað sagt er
um málið.“
,Hamingjan góða! Ég fæ þó síst af öllum að heyra
hvað fólk í raun og veru segir,'f svaraði hertoginn mjög
skynsamiega.
„Já, getur verið, en þú getur þó farið til að láta aðra
heyra hvað þú heflr að segja."
»Nei fari þaft — ef fólk hefir nokkurn neist* af viti getur
það vitað hvað ég hefi um málið að segja".
„Viltu þa gera svo vel og segja mér hvað þú ætlaat til
að ég geri?" spurði hertogainnan.
Hertoginn gaf til kynna með því að yptá öxlum, að hann
hefði ekki myndað sér neina skoðun um hvað kona hans ætti
að gera.
„Ef þú værir ekki svona skammsýnn," sagði hún, „mættir
þú vita, að fólkið hefir hvorki neista af viti né nokkra skoðun,
heldur tekur á móti því sem að þvi er rétt eins og börn iefn
mötuð eru með skeið."
„En 6g hefi enga löngun til að renna um til þes»
gefa fóikinu inn skoðanir í skeiðarblöðum", sagði
hertoginn fýidur.
„Þú ættir auðvitað að vita best, sjálfur, hvort þú hefir rétt
bl þess að haga þér þannig“, og það vár eins og ótæmandi
13
ffl
alika hæfiloika til þess að þagga niður í fólki hefðí jjetað arðið
fyrirt&ks barnfóstra, ef hann væri ekki fæddur hertogi. Til
*llrar hamingju hefir honum ekki lánaat það í þetta sinn, því
þá hefðum við ekki fengið aö njóta ánægjunnar af hinni áhrifa-
ríku frásögn Greetlands um gimsteinabúna morðvopnið, ótrygga
elskhugann og hina smáðu mær, er morðið vann. En þetta
fær maður alt að lesa á morgun*.
„Óefað, eg kenni í brjósti um hertogann*.
„En stúlkuna, sem átti morðvopnið?8 spurði Greetiand.
„0-jæja“, sagði Alexía. „Éað er nú svo langt síðan og
meðaumkun vor á ekki djúpar rætur. Sorgarviðburðirnir hafa
lítið dýpri áhrif, en sorgleikasýningarnar á leiksviðinu."
„En eru þó næst um eins skemtilegir,"
„Miklu skemtilegri — fyrir áhorfendurna. Yið höfum lært
þá list að breyta alvörunni í gaman," sagði Alexía. ,Prosper‘
•agði hún og 3neri sér að bróður sínum, sem í þessu kom
inn 1 atofuna með gesti einum. „Heflr þú heyrt söguna sem
Gr«*tland var að gæða okkur á um morðvopnið, sem hefir
fundiat í húsi hertogans af Lancashire, og sem Martindale
kafteinn hefir verið myrtur með, er það ekki merkilegt?"
„Nei, eg hefi ekkert um það heyrt", svaraði hann. „En
eg hefl þá ánægju að kynna þig Hallamar læknir, sem dvelur
hér nm hríð."
GesturiDn hneigði sig og heilsaði.
„Eruð þér hér til að hvíla yður, læknir?" spurði Alexía.
„Nei, eg hefi hér nftörfum að gegna, en eg vona að fá
að »koða ixig um hér á Englandi um leið, einkum að þvi er
snertlr læknisvísindin".
„Læknirinn á við sjúkrahúsin. Honum þykir rneira varið
í að horfa á skurðlækningu, en frægasta sjónleik, þú veiat að
hann er frægasti læknir í Evrópu, að því er snertir að iækna
alla faryggsjúkdóma".
„Látum okkur heldur segja að fást við þá, því það «r
«kki alt af sem mér tekst að lækna þá,‘‘