Vestri - 30.03.1912, Blaðsíða 3

ii. tbL
VSST&l
47
Nýjar vörur!
Á ferð minni til litlanda hef eg keypt ýmislegt af „nýjum
Vöruin, sérstaklega vefnaðarvörur, og er nokkuö af þeim
Þegar komið, «n nokkuð er væntanlegt með næstu skipuin. Á sumum
Þessum vörum hef eg fengið tækifæriskaup og get þess
vegna boðið viðskiftamönnum mínum betra verö en alment
gerist, því eg læt þá njóta hagDaðarins. Eg ætia ekki að telja neitt
sérstakt upp hér, en vona að allir mínir göðu og gömlu viðskiftamenn
f*iji ekki eftir sér að koma og líta á vöturnar; einnig myndi það
Sleðia mig að fá að sjá maiga nýja viðskiftamenn og hef eg gert mér
far um að velja svo vörur mínar, að þær væru við allra hæft.
wm~ f’að er óhætt að koma strax.
Landssíminn.
Stúlka getar feogið að læra ritsíma- og talsíuia-
fræði við stöðina á Ísaíirði, með von um síðar meir að fá
stöðu við stöðina liér.
Með umsóknuDum, sem stílaðar skulu til Landssímastjórans í
Reykjavík, en sendast hingað, skal fylgja heilbrigðisvottorð og vottorð
um kunnáttu í dönsku og helst ensku eða þýsku.
Umsóknir séu komnar til undirritaðs fyrir 7. apríl næstk.
Landssímastöðin á ísafirði, 30. mars 1912.
Magnús Thorberg.
Búðin er stækkuð svo margir geta kemist fyrir í einu.
Virðingarfylst:
Jóh. Þorsteinsson.
Húsin á Úlfsá,
b»r, hlaða og fjárhús,
alt í góðu standi, ásamt pirtum
tönbletti, er til sölu
öteð góðu veröi- Lyst-
öafendur semji við undirritaðan
fyrir næstu sumarmál.
Úlfsa 26. mars 1912
Kristján Halldórsson.
Munih eftir
að auglýsa í Yestra því allir
bestu hagfræðingar heimsins
felja auglýsingarnar mjög
bagnaðarvæniegar.
Góðar ær óskast kejptrr í vor.
Gott verö í boði.
H úsin á Höfða í Kirkju>
bólslandi ásamt með>
I
jyigjandi lóðarréttindum eru.til
sölu nú þegar. Lysthafendur
snúi sér til Jónasar íorvarðsson*1
ar á Bakka í Hnífsdal eða Jóns’j
Bjarnasonar frá Kirkjubæ.
,,V e S t r i“
kemur út einu sinni í viku og aukablöð
ef ástœða er til. Verð árgangsins er
kr. 3,00 innanlands, erlendis kr. 4,00 og
borgist blaðið þar fyrirfram. Grjalddagi
innanlands 16. maimásaðar. —
Uppsögn sé skrifleg, bundin við árganga-
mót, og komin til afgreiðslu munns fyr)
1. ágúst, og er ógild nema kaupandi sé
skuldlaus -fyrir blaðið.-
Hitstjóri vísar á.
dansfca smjöriilti
il?i er bej>t.
Biéjié um iegundirnar
^Sóley** „Lngólfur" „Hala eða Jscnoia
Smiörlihiá fce$Y emungi^ fra:
Otfo Mönsted h/f.
KauprrkJnnahöfn ogfiró5*'
i Oanmðrhu
X«r*
20
„Pleyford bíður inni í bláu |stofunni, yðar náð,“ sagði
ÞjónnÍDn.
Hertoginn leit ráðþrota framan í konu sína.
„Láttu Pleyford koma inn“, sagði hun við þjóninn, „Nú
fáum við að vita alt hvað aagt er; Pleyford veit alt.
Litlu siðar kom Þessi n aigfróði maður inn, og meðaD
hann tók í hönd heitogans var hann að hugsa um hvaða
samtal myndi hafa átt sér stað milli hjónanna. Þegar hann
svo sá að hertcgainnan lék við hvern sinn fiugur og hertoginn
var í léttu skapi, þóttist hann viss um að hann hofði komið
á hentugum tíma.
„Finst yður ekki allur þéssi gauragaugur í blöðunum
hlægilegur?* spurði hertcgainnan strax og gesturinn hafði sest.
»0, þessi sorpblöð!*
„Þau veröa að hpía eiuhvað sem hrífur fólkið, svo þau
geti « svaraði piayford. „Til allrar hamingju tiúir engmn
keln ingnum af því sem þau segja“.
Hann vissj reyndar að þessi fullyrðing hans var ósönn.
Vissi vel að lóik trúir ransóknarlaust öllu því, sem getur veiið
náunganum til lasts og ámælis, einkum ef þeir, sem um er
taiað, eiga við betri kjör að búa en almenningur. En hann
vildi segja eitlhvað til að hughreyBta hertogahjónin.
„Pað er ljóta slúðrið", sagði hertogainnan; ,,hvað segir
fólk annars um þetta? Eg meina í klúbbunum".
Pleyford ypti öxlum. ,,Já, hvað ætíi þeir segi annað en
bað sem einn eða annar hefir tuggið i þá“, jeg hefi ekki hoyrt
hiikið, en það er þó allmikið um það talað. Reyndar var
flestum þetta kunnugt óður. Greetland og féiagar hnnshöfðu
haft sólarhringinn fyrir sér og þeir lótu tímann ekki ónotaðan.
„Og þetta oigum við alt að þakka þessum kjöptuga þjóni.
Það er skelfing að hugsa sór, að slíkur vesalingur skuli hafa
getað komið öilu þessu af stað og sett okkur í þennan óþaegi-
lega gapastokk11.
„í’etta hefir ekkert að uegja“, sagði Pieyford í hluttekn-
viskubrunnur væri íaiinn í þessum spaklegu orðum. „Þú ætlar
þér þá að láta helvítis blöðin fara sinu fram eins og þeim líst?*
„Mér'stendur alveg á sama — alveg á sama.*
„fú hefir engan rétt til þess“. — Pað var ekki iaust við
að henDar náð væri oiðÍD áköf. — „Þú hagar þér ekki eins
og hertogi á að gera. tú setur blett á þina siétt. Þú mátt
trúa að þú íærð að heyra það i góðn meinÍDgu, þegar drotn-
ingin fréttir það. Og iui skaltu ekki íeiða þig á mína hjáip.
Ef þú kemur ekki þessu í lag fer eg úr borginni meðan mest
ei um að vera — og þú getur skiiið, að lii þess grípegekki
fyrri en í síðustu lög — skilur þú það!"
„Fara burtu? Isabelia , hvað höfum við gert af okkur sem
gæti komið okkur til að flýja burt“. Það iá við að hertoginn
væri að míssa sitt góða skap.
„Hvað höfum viö geit? Við?“ biés hertogainnan. „Við
— segir þú. N.ei fú hefir eytt erfiði og fé til að þagga
málið niður og iætur svo ait komast upp — og þar ofan í
kaupið á óhentugum tíma. En hveis var annars að vænta
af slíkum nautshaus?"
„Nautshaus?" endmlók hertogirn eins og bergmál. ,,fú
þóttist þó haga þér sérlega sf ycsamlega þegar þú giftist mér.“
„Já, eða það varst þú, sem varst nógu skynsamur til að
giftast mér,“ sagði hún fyririitlega.
„Skynsamur?“ sagði hann með allri þeirri áherslu, sem
honum var unt. „Almenningsálitið taldi mig þó viti minu
fjær, að eg skyldi gera l>að.“
„Almenningsálitið", fyririitni»'gin draup af hverju atkvæði.
„Nokkrar fávísar konur, sem langaði til að ná í hertogakórónu.
Hvers virði er þetta, almenningsálit, sem þú vitnar í, j þvl'
máli sem dú er á dagskra? Jafn vitlaust og þýðingarlaust og
það er alt af. Nei, John, það var sjálfum þér fyrir bestu, að
þú giftist mér og það veistu líka vel.“
„Svo? Veit eg það?“
er eg, sem hefi gert þig það sem þu ert“.