Vestri - 27.04.1912, Side 1

Ritsti&ri'-
Ritstjóri: Kr. H. Jónsson,
XI. árg
ÍSAFJÖRÐUR, 27. APRÍL 1912
16. tM.
Almennur safnaðarfundur
fyrir Fyraisókn
vci'ður lialdiim í bæjaiÞiiigliúsinu á Isaiiiði, snnnudaginn 11].
inaí næstk. ki. 2 c. li.
Fyrú fundinn verður lagt til umræðu og úrslita:
1. Erindi frá bæjarstjórn kaupstaðarins svohljóðandi:
ísafirði, 10. fcbrm. 1&12.
Með brófi, dags. 28. nóv. f. árs, hefur biskupinn yfir íslandi
óskað þess, að Eyrarkirkja yrði fengiu í hendur söfnuðinum.
Þar sem þetta getur orðið án útlata fyrir bæinn, hefur
bæjarstjórninni þótt iétt, að verða fyrir sitt leyti við þessum
eðlilegu tilmælum hsrra biskupsins, og samþykti því á fundi
sínum i gær, að skora á sóknarnefndina að gefa sóknar-
|' , Jf ínönnum kost á að láta uppi álit og atkvæði um þetta mál
k&um samkvæmt.
1 þessu máli ber sóknarnefndin fram svohljóðandi tillögu:
Safnaðaifundurinn finnur ekki ásiæðu tiJ að sinna þessari
málaleitun.
2. Kosinn einn maður í sókr.i rnefnd.
Sig. Jónsson.
Bergenhus
kom með ósköpinöll af nýjum vörum, þar á meðal flauel,
bómullartau í ínorguiikjóla, cftirspurð ínjög, blússu«
tau, sfakkatau, nærfatnað, sporthúfur og m. fl.
Gjörið byo vel að líta inn strax
í verslun Júh. Þorsteinssonar.
Gleðilegt sumar!
Veturinn kvaddi og hvarf út
í Þokuna á miðvikudaginn. Hef.r
hann verið einhvcr hinn mildasti
og snjóléttasti vetur hér vestra,
sem «nenp muna. Heyspar hjá
bændunr og stórgjöfull að því er
afla snertir úr sjónum hér í veiði-
stöðunum. Vetrarafli var hér
tneð besta móti.
T’ðarfarið síðastl. var yfirleitt
fflilt yfir iand alt, en stormasamt
nokkuð. Snjókoma 'lítil, nema í
gyjafjarðar og Þingeyjarsýslum.
Vetrarvertíðin við Faxaflóa
var aftur á móti mjög aflarýr,
ein með þeim lakari á síðari
árutn.
Sumar^ beilsaðifremurhlýlega
og brosti íbyggfó með sólskini
gegnuffl þokuna 1. sumardaginn.
Vestri óskar að það færi landi
voru hagnað og heill.
f Sigurbjerg Guðbrandsdóttir
andaðist hér í bænum 20. þ. m.
eítir langa og þunga l«gu; hafði
legið rúmföst síðan 5. maí 1911
og verið lengi lasln áður. Hún
var fæddd 16/i i$5- á Gyllastöðum
í Laxárdal í Dalasyslu. Foreldr>
ar hennar voru Guðbrandur
Narfason og kona hans Vilborg
ÞÓf^rdóttir. Þegar Sigurbjörg
sál. var á 8. ári misti hún móð
ur sína, en óist síðan upp hjá
föður sínum í húsmensku þar til
j hún fermdist, að hún fór í vist
þar í sveitinni. 10. desember
1882 giftist hún eftirlifandi manni
sínum, Jakobi Jónssyni, og tæpum
2 árum sfðar, vorið 1884, fluttust
þau hingað til bæjarins og hafa
dvalið hér síðan. Þau hafa
eignast 5 börn, dóu 2 þeirra
ung en 8 eru á lífi, Jakobína,
Guðbrandur og Vilborg.
Sigurbjörg sál. var kona greind
og vel gefin. Hún var ein af
stofnendum st. Nanna hér í bæn-
um og jafnan meðlimur hennar.
Kom þar best í Ijós hve góða
starfshæfileika hún hafði, enda
var hún þar oftast í embætti,
lengstum kapillán og um eitt
skeið gæslukona ungtemplara
og oftast nær í sjúkranefnd stúk'
unnar. Rækti hún störf sín með
anðálsvurðri skyldurækni og sótti
hvern einasta fund árum saman.
Þeir sem þektu Sigurbjörgu sál.
er og kunnugt um það, að hún
var hin ötulasta og skyldurækn-
asta kona að hverju sem hún
gekk eða hvað sem hún tók að
sér. í sjúkranefnd sjúkunnar
var hún venjulegast sú, sem
mest og best hugsaði um störfin
og má margur meðlimur stúk'
unnar minnast hennar í því sem
öðru. Enda var hún lcona mjög
brjóstgóð og óskaði einkistreim
ur en að geta létt öðrum böl og
harma.
Síðasta ósk hennar var sú að
ekki væri fé eytt í kransa til að
prýða kistu hennar, en heldur
varið í sjúkrasjóð st. Nönnu
Hún hugsaði um það til dauða
dags að láta gott af sér leiða.
X.
Til athugunar.
í 13. tbl. >Vestra< þ. á. hefir
einhver tekið fyrir að segja fréttir
af sýslufundinum; fréttirnar hefir
höfundurinn eftir öðrum, og virð-
ist svo sem fréttasnáði hans hafi
ekki verið sem best fallinn til
starfsins, og því ekki haft nein
góð eða fjörgandi áhrif á grein-
arhöfundinn.
Hugleiðingar höfundar sDÚast
aðallega um fjögur stórmálin sem
hann svo nefnir. Höfundur telur
það fallegt að verja 1000 kr. til
brimbrjótsins í Bolungarvík, en
þarflegt að auka styrkinn til
líkamsæfinga. Eg get ekki felt
mig við það orðatiltæki hjá grein
arhöfundi, að það sé fallegt að
sýslan leggi 1000 kr. til brim-
brjótsins. Það er meira en
fallega gert af sýslunefndinni að
styrkja brimbrjótsfyrirtækið með
r/4 af áætluðum árstekjum sicum
yfirstandandi ár. Fljótt myndi
brimbrjóturinn komast upp og
verða ísfirðingum til heiðurs og
hagsbóta, væri honum víðar jafn
mikill sómi sýndur og hér var
gert. Vildu t. d. ísfirskir kaup-
meun hlutfallslega leggja jafn-
mikið af mörkum af sínum árs
tekjum og sýslan nó gérði, myndi
hann drjúgum lengjast við þær
upphæðir, en því er nú ver, —
menn hafa ekki enn þá orðið
þess varir, að þeir litu svo á
þetta fyrirtæki sem það sé þeim
til hags að það komist upp, um
leið og það hiýtur að verða hér
aðsbúum o. fl. til hagnaðar.
Sérstaklega er það fregnin um
breytingu þá, sem sýslunetndin
óskar að komist á með póstflutn-
inginn um Djúpið og Jökulfirði,
að höfundi verður skrafdrjúgt,
og af því að mér finst sá kafli
hugleiðinga hans ekki a’lskostar
laus við ónákvæmni og hlutdrægni
þá vil eg mælast til þess, að
>Vestri< taki línur þessar til
flutnings og nánari athugunar.
Að mál þetta kom til umræðu
á sýslufundinum, stafar af hinni
brýnu þörf sem við höfum á því
að fá bættar samgöngur um
Djúpið, sem er og verður alfara-
vegur okkar Norður-ísfirðinga.
Inn Djúpsmenn og Jökulfirðingar
þurfa að hafa tíðar og greiðar
samgöngur við ís ifjörð og veiði-
stöðvarnar Hnífsdal og Bolung-
arvík, en tii þess að fá bættar
samgöngur við nefnda staði
þurfum við að fá aukinn styrk
þann sem djúpbáturinn nú hefir,
og því gat það ekki vakað fyrir
sýslunefndinni að spara fé; það
vakti aðallega fyrir henni að
reyna að laga hina óliyggilegu
ráðstöfun, sem við nú alt ot lengi
höfum orðið að búa við hvað
snertir póstflutningiun um Djúpið,
og fá því fé, sem nú er varið til
póstflutninganna, betur varið en
nú á sér stað. Ettir að stjórn-
arráðið setti oss það skilyrði, að
haga terðum djúpbátsins svo að
aðalpóstur gæti notað þær til
flutnings milli ísafjarðar og Arn-
gerðareyrar í öllum ferðumlram
og aftur, urðu hinar fáu ferðir
bátsins, sem vér áttum kost á,
svo bundnar við póstferðirnar að
Arngerðareyri, að sumar sveitir
hafa hans þess vegna lítil not.
Komist hin umrædda breyting á,
og báturinn íái aukinn styrk,
vinnum við það tvent í einu;að
héraðsmenn fá betri og greiðari
samgöngur iunan héraðs en nú
er, og póstflutniug allan betur
og greiðara fluttan.
Höfundur fyrnefndrar greiuar
virðist gera mikið úr töf þeirri
sem báturinn hafi af því að koma
við á Melgraseyri og Dalvík á
leið til ísafjarðar. Eg skal fús*
lega játa að þá báta sem við