Vestri - 27.04.1912, Blaðsíða 4

64
V E S T R I.
t6. tbl.
Fermingcirföt
fiá J4.50
Fermlngaphálstau
og slaufur.
Fermíngarkjóla •
efni og íermíngar-
sjöl.
Tilbúin karlmannalöt frá *4,v5
Drengjaföt og telpukjólar.
Næríatnaöur á konur. karla, unglinga og börn.
Álnavara allskonar
Yerslun Axels Ketilssonar.
Hafnarstræti 1.
Brauns verslun Hamburi
Kýkonoið:
Férmingaiföt, laglcg, mcð sérlega góðuin frágangi.
Yandað ef'ni.
Karlmannaalfatnaðir
Knoooexiooooooooooooooot!
fiuöin. Hannesson #
- ð
cand. ijur. g
útvegar veðdeildarlén, |
annast selu á húsum, j|
Jörðum og skipum. g
M
^30000000!)0cx30000000000< GS
Ö
Ö
ö
ö
ð
ö
25 33%
ódýrara en nokkurstaðar í bænum.
Hattar og húfur í miklu úrvali.
Slaufur og slifsi.
Allskonar karlmannanærfatnaður.
Alt selst með h!nu alkunna lága verði.
Tilbúin föt ofl
fataefni
fást hiá
Þorsteini Guðmundssyni.
Emkasölu fyrir Vestfírði
hefir undirritaður beint frá verk.
smiðjum á Svisslar.di í heildi og1
smásölu á fót~ og hand-
saumavélum,
einnig skóaravélum;
alt með minst 5 ára ábyrgð frá
verksmiðjunni.
Einnig selur og pantar undiri
ritaður skótau frá Belgíu
bæði í stærri og smærri sölu og
eru sýnishorn þegar komin, en
| Nú með Bergenhus
kom til mín nokkuð af
nauðsynja- munaðar-
glys- og álnavöru.
Vörurnar hefi ég fengið
með tækifærisverð. og seljast
þær því mjög ódýrt.
Komið sem lyrstl
Virðingarfylst,
G. B. Guðmundsson.
Augljsinfl.
Vér undirskrifaðir ábúendur
og eigendur að Horni og Látra-
Vík bönnum hér með alla
umferð og átroðning á landi
voru, til aflafanga, fugla eða
eggjatekju í svokölluðu Horn-
bjargi, nema leyfis sé leitað og
laudshlutur borgaður af hverri
festi eftir mannafjölda.
Fari margir í félagi til nefndra
aflafanga, verður að borga J/io
af öllum aflanum, nema öðru
vísi sé um samið í hvert skifti'.
Þá sem brjóta ofanskráð
Eyjólfur Bjarmison pantar fyrír hvern sem óskar vonduð o« ódýr úr, klukkur o. fl. frá áreióanlegu ▼erslunarhnsi. Munið eftir að auglýsa í Vestra því allír bestu hagfræðiugar heimsins telja auglýsingarnar nijög hagnaðaryæulegar. vélarnar eru væntanlegar eftir miðjan næstu mánuð. Virðingarfylst. G. B. GnDmundsson Bolungarvík. að vettugi, munum vér lögsækja þegar í stað til sekta og skaða- bóta. Horni, 3. apríl 1912. Guðmundnr Kristjánsson. Elías Eiuarsson. Rebckka Hjáluiarsdóttir.
íslenskt smjðr fæst hjá Lcó.
Afgreiðslu- og innheimtu-maður: Arngr Fr. Bjarnason.
Utgefendur: Nekkrir Yestfirðingar. Jt'rentsBaiöja VesttirOiaga.
34 35 „Guði sé lof!“ hrópaði hann. „Það lá við að eg værí „En hvað er við það að gera? Eg get þó ekki farið að
faiínn að óttast að orðrómuiinn væri sannur".
„Kæri bióðir. þú hefðir þó mátt ætla, að eg hefði einhver
önnur ráð til að halda slíkum piltuin í hæfilegri fjarlægð. Og
þótt Maitindale væri hættulegur átti hann þó ekki skilið að
vera myrtur fyrir það“.
„þú þekkir eitthvað til málsins meira en eg. Mér hefir
aldrei dottið í hug að spyrja þig neitf um það. £f þú veist
hver sá seki er, er ekki ástæða til fyrir þig að þegja lengur,
fyrst slíkum grun er kastað á þig“.
Hún hristi höfuðið. „Ég veit ekkert. Éegar eg skildi
við Martindale va^ ekkert að honum. Siðan sá eg hann ekki“.
„Sótti hann mikið eftir þéi?“
Alexía 'ypti öxlum. „Eins og öðrum ssm hann umgekst,
og það atvikaðist einmitt svo, að eg gaf honum sérstakt
tilefni til þess“.
„Hvernig þá?“
„Éú manst víst eftir Hildu Dainton. Hann ætlaði að far a
skammarlegá með hana. Éað eru til menn sem ekki geta
unt þeirri konu neinnar hamingju, sem þeim einhvern tíma
hefir þótt vænt um, þannig var hann. Hilda hafði gefið honum
undír fótinn, en Iðraðist eftir það og sá að sér, en þá vildi
hann ekki gefa hana lausa, og ógnaði henni með bréfum, sem
hún hafði sent houum“.
„Nú og þú vildir hjáipa henni?“
„Já, eg hugsaði að gagnvart slíkum manni helgaði til-
gangurinn meðalið. Og þegar eg varð þess vör að hann vildi
koma sér í mjúkinn hjá mér, notaði eg tækifærið. Eg fekk
baDn til að afhenda mér bréfin fyrir einn koss, og að þeim
viðskiftum loknum duldi eg hann ekki hvaða álit eg hefði á
framkomu hans. Éað var ait og surnt“.
„Já, það f?aii betur að þú værir búin að bíta úr nálinni
með það. En þefta hefir nú gefið tifefni til þessa gruns og
hann getur veriö hættulegur þótt haun sé ósannur".
giftast manni sem eg fyrirlít og hata til þess að komast hjá
þessu hneyksli, hvar svo sem það lendir“.
„Hvað áttu við?“
„Eg á við að það só enginn annar en Piayford, sem hefir
kveikt þennan grun til að hefna sín á mór“.
„Fanturinn. Jú, eg man að þú hefir bannað að honum
væri hleypt hér inn“.
„Eg var neydd til þess, en um daginn kom hann og bauð
mér að velja á milli sín og þessa hneyslismáls".
„Éað er óheppilegt,, Alexía, að það eru mestu varmennin
sem sækja mest eftir þér“.
„Sú ógæfa er sannariega nógu þung, þótt þú bætir ekki
ásökunum þínum þar ofan á“.
• »
•
Þessi nýja stefna sem hneykslið hafði tekið dró eftirtekt
manna frá hertogahjórunum. Hertoginn þoiði nú að láta sjá
sig á götum og tnannamótum og hertogainnan talaði um málið
eins og það væri henni óviðkomandi. — Greetland sagði að
hertoginn liti út eine og nýnáðaður glæpamaður.
„En hvað verður nú gert við málið", spurði einhver. —
„Hefir lögreglan tekið það að sér?“
„Nei. Hvað ætti iögreglan að gera?“
„Nú, það er þessi grunur á Alexíu v. Rohnberg".
„En góði minn. Lögreglan hefir ekkert að styðjast við.
Það er alt annað almennur grunur eða lögfræðisleg sönnun.
Jafuvel þótt. það sannaðist að ungfrú Rohnberg ætti nálina og
hefði verið ein inni í herberginu hjá Martindale iitlu áður en
hann fanst er það engin sönnun, þótt almenningur taki hana
giida".
„Mér sýnist það þó vera nokkuð greinilegt".
„Já, það þykir mér líka. En það getur margt hafa skeö
frá því þau skildu og þangað til líkið fanst. Nei, góði vinur I