Vestri - 14.09.1912, Blaðsíða 3

36. tbL
V E S T R I
»43
Vélabátaábyrgðarfélag ísfirlinga
tekur mótorbáta í ábyrgd gegn mlög sann-
gjörnum iðgjöldum.
Vátrygður bátur er öru^g eign, en óvátrygður vonarpem<
lngur.
Lög félagsins og aðrar upplýsingar fást
hjá
Einari Jónssyni
afgreiðslum.
byrjar a<5 íoii'nllalausu fyrstu dagana í oktober næstkomvndi
og stendur ylir til 31. mars J'.)*3.
far verða kendar að uinsta kosti sörnu námsgreinar og
að undantornu, og ef til vill öeiri.
Kenslutímar verða að öilnm líkindum auknir.
t*eir sem vilja njðta tilsagnar á skóla þessum snúi sér til
Árna kaupm. Sveinssouar, fyrir hinn 26. þ. m.
ísafirði 13. septbr. 1912.
Skólanefndin.
Síldveiði við Norðurland hefir
verið mjög lítil síðustu vikurnar.
Framan af veiðitimanum var
aflinn aftur á móti ágætur, svo
þetta kvað verða aligott ár hjá
allflestum síldarútgerðarmönnum.
Leggstígvél og túristaskör
töpuðust á Breiðadalsheiði 9. þ.
m. Finnandi skili í Prentsm.
Vestra gegn fundarlaunum.
Utgefendur: NokkrirYestfirðingar.
Magdeborgar-brunabótafélag
jUlL- Umboðsmaður fyrir Isafjörð og nágrenni:
Guðm. Bergsson,
póstafgreiSslumaður.
Brauns verslun Hamburg.
^oooooocatxaocxoocoaocxKyÆaoooctxaootxaocatxaoCTxaootxyyT^
ð
9
Ö
9
ð
9
ð
9
ð
jj Nýkomið:
kvenregnkápur frá 11,50 13,50 18,50.
ð Kvcnrcgnkattar frá 1,50 1,75.]
9 Kvenrcgnklífar frá 1,75 2,25“
jj Kvenskóhlífar á 3,30.
g Telpurcgnkápur frá 7 kr.
g Vind- og vatnskeldar kúíur á 1,40. jj
Vindt og vatnskeldir kattar á 1,80. Q
Vind- og vatuskeld fatacfui ómissandi fyrir hvern Ö
ferðamann. 9
H Katlmannaregnkápur frá 15,50 27,00 H
k Karlmannaskóklífar á 4,50. x
9 M" Brauns verslun eelur aðeins góða 9
9 vöru íyrir sanngjarnt verð, notar ekki ð
| auglýsingaskrum. |
Q>otx>oot>oootxsoetJoootx»otxsH. rvx30Qt>ooot>ooot>ooot>ooot^[
Nftt!
Nýkomnar eldhúsklukkur
tu Skúla úrsmiðs.
Nftt!
113
skríl, og hugrekki myndi lítið stoða gegn þessari yfirlögðu
árás.
Hann fór því inn aftur og hjálpaði fyigismönnum sínum
til Þess að verja dyrnar fyrir mannmúgnum, sem sífelt ham-
aöist. í æðisgangi.
Er bardaginn hafði staðið nokkra hríð gáfu gleðióp hiana
til kynna, að þeir sem inni í sa’num voru höfðu nú rutt sór
braut inn í herbergið. Hinn flokkurinn hamaðist á útidyrun-
um. Herriard og liðsmenn hans voru þannig milli tveggja
elda og hvorugan gott að vaða; mi var annaðhvort að duga
eða drepast.
Herriard s’ó hraustlega á báðar hendur.
,,Takið hann!“ gall einn við.
Og í sama bili var höndum læst um háls honum, að
aftanverðu.
Með nokkurri áreynslu tókst Heiriard þó að víkja sór
lítið eitt til hliðar, beygði sig snögglega — og losnaði úr
takinu.
En er hann rétti sig upp var hann sleginn í höfuðið, svo
að hann féll meðvitundariaus á götuna.
XXv. Alexía fær heimsókn.
Sama kvöldið og þetta skeði f Bradbury sagði þjónn Alexíu
greifadót.tur henni frá, að einhver hr. Maxton óskaði að tala
við hana um mjög áríðandi málefni.
Prosper greifl bróðir hennar var við störf sín í sendiherra-
sveitinni, og Alexía var önnum kafinn að svara heillaóskum
er henni höfðu borist.
Hún lét þjóninn fara ofan aftur til þess að fá vitneskju
um hvaða erindi gæti knúð tnanninn til að leita á fund sinn
á þessum tíma dags.
þegar þjónninn kom aftur skýrði hann frá, að erindið
■nerti hr. Herriard og væri mjög áríðandi.
118
þig um að eg hefi nú sagt, þór Satt. f*ettá var alt sem eg
hafði að segja þór. „Góða nótt!“
Hann sneri sér við en stansaði svo alt í einu og sagði:
„Meðal annars. — Nú þegar við sennilega sjáumst ekki
aftur, viltu máske segja mór hvort þú enn ert jafn ákveðinn
í að giftast greifadótturinni“.
,,Auðvitað“, sagði Herriard.
,,Hm., heimska, kæri vin, heimska, sem þú færð að kenna
á. þessi blindi þrái hefir steypt meiri mönnum en þór. Hygg-
inn inaður hefir jafnan vit á að hætta við þaÖ sem ófært er.
Nú vona eg að þú verðir svo hygginn áður en það er orðið
ofseint. Eg segi ekki meira. Góða nótt og lifðu veil“
Hann kinkaði kolli án þess að gæta að hvort He'riard
tæki kveðju hans og skundaði af stað.
Herriard starði á eftir honum þar ti) hann var horfinn.
XXIV. Upphlaupið.
Á ákveðnum degi íór Herriard með hraðlestinni til Brad-
bury til þess að haida fund með kjósendum sínum.
Síðan kvöld það, sem áður var getið, hafði hann hvorki
beyrt eða séð til Gastineaus. Hann hafði þó jafnan verið var
um sig, því hann þekti Gastineau of vel til þess að trúa því
að hann væri hættur við að hefna sín. En eftir því sem
dagarnir liðu fór hann að vona að Gastineau kynni að hafa
sagt. eins og hann meinti. — Það var ekki óliklegt að Gastin-
eau færi til Ameríku. Hann hafði oft farið niðrandi orðum
um lífið í Englandi. Og þótt Gastineau gæti gert sér von um
að vinna aftur álit sitt hér heima mátti hann þó búast við
að á honum hvíldi slæmur grunur, þvi ekki gat. hann alveg
vænst að uppgötvun Quickjohns lægi aiveg í þagnargildi.
Nei, Gastineau sá sjálfsagt vel að hann var búinn að lifa
sitt fegursta í Englandi. Pessi ár sem hann hafði lifað undir
íölsku nafni og það að hann hafði látið heita sem hann væri