Vestri - 05.10.1912, Síða 1

ír* . v
Ritstjóri: Kr. H. Jónssoru
XIi
ÍSAFJÖRÐUR, 5. OKTÓBER 1912.
3&» 'ífel.
$
r u
Tií að rfina taetur íyrir iifjum vtar-
um, sem ¥on er á í haust heldur áfram
stór útsala
með 15—33°|a afslætti
á öllum vörum,
fyrsi um sinn.
WT' Sérstaklega ski taentá: Hálslín,
sjðl, nærfatnah, alskonar álnavðrn,
fátaeiui, siiki og aiargt ’fleira. ~
Aldrei hefir fóiki b ðist taetra tæki-
færi tii að tairyja sig upp með góðum
og heutugum vörum fyrir gjafverð.
Gulrilur ÁmUttii\
Láíum deilurnar falia.
Það fiúst mér vera höfuðatriði
i stefnuskrá þeirra manna, sem
á þessu ári hafa tekið höndum
saman uni nð fella niður fornan
fjandskap og flokkadeilur innan
iands og leita á ný iags tii þess
að komast að samningum við
bræðraþjóð vora Dani, um þau
atriði í sambandi þjóðanna, er
báðir málspartar geta orðið
ásáttir um og látið sér vel líka.
Fyrir rúmu árí síðan hefðu
það ef tii vill þótt ótrúieg undur i
að flestir forvígismenn flokkanna j
hér á landi mundu geta koraið í
sér saman um að láta deilurnar
falla og fylgjast að því máli sem
skift hefir hér flokkum á síðari
árum.
En þetta hefir þó tekist.
Hver er svo orsökin tii þess
að siíkt mátti verða?
Húrr er óefað runnm frá þjóð1
inni sj iíiri, ijöidamim á landinu,
sem, þótt haDn oft um stund
virðist st'ga dansiim eftir því
sem í pípuua erbiásið af einstök*
um mönuum, leitar venjujega er
stundir iíða" og þegar atliugun
hefir aðkomist, í þann farveg
er náuðsymn kennir henni að
fylgja.
Þjóðin var fyrir iöngu orðin
þreytt og leið á öiiu þjarkinu
og arginii, þreytt á beim leið'
togum, sem iofuðu að ieiða hana
inn í iand gulis og grænna
skóga, en sem í þess stað teyundu
hana aftur til baka iengra inn í
öræfí sundurlyndis og aðgerða-
leysis.
Raunin gefur mönnunj fljótt
skilning á að loforð tóm eru
ódrjúg í bú að leggja og lofti
kastalar skjóilítil og þæginda1
snauð híbýlabót, sem ilit er að
lifa við til lengdar.
Það sem sýnir allra best, að
aidan er runnin írá þjóðinni
sjálfri, er einmitt það hve hjá
róma þær raddir eru, sem reynt
hafa að gera samkomulag þetta
tortryggilegt og haldið hafa
áíram að ala á agginu og- ósam-
iyndinu. Það vilja engir taka
undir. Jafnvei þótt þjóðin
gangi þess enn að miklu leyti
dulin, hvað það er sem þing*
menn á síðasta þingi komu sér
saman um, bíður hún róleg
átekta og segir: Látum oss að
minsta kosti fyrst sjá hvað það
er sem þeir hata til brúnns að
bera áður en vér íörum um það
að deila. Verkið er ennóklart,
þar sem Danir hafa ekkert til
þess lagt og það er ekki réit
að taka út eða fella dóm á hálf*
unnið verkið. Þegar það verður
iagt undir dóm þjóðariöhar er
nógur tíminn að segja: látum
það standa, eða: ííium það
niður,
Nú hefir í auru.ð sinn verið
stotnað til þess að binda enda
á það mál, sem sífelt hefir tafið
tramþróun þjóðar vorrar og flest*
ar umbætur á högurn hennar að
meira eða minna ieyti. Því hetir
einusinni áður verið siglt á sker
þegar byrvænlegast og best
horfði við að heimta það í höfn
— svo það er ekki að ástæðu-
Iausu þótt menn óski nú að
gætt sé betur alis hófs og ekki
rasað fyrir ráð Iram. Síðustu
ár hafa að mörgu leyti verið
sköli fyrir þjóðina og eg hygg
að margt sem á þeim hefir borið
fyrir augu og tramkonflð, hljóti
að hafa kent henni að hyggja
betur að högum sínum en áóur,
kent henni að þekkja sjálfá sig
og Virkilegleikann.
Sunduriyndt og flokkadrættir
hafa verið eins og eyðsiusöm
kona — eldur í búi þjóðarinnar
á liðnum árum. Öfgarnar hafa
viða gengið svo langt að allt
heiir orðið þeim að lúta, sýslu"
féíög, bæjarfélög, hreppsfélög og
þá ekki síður allur ólogskipaður
í féidgsskapur, hefir blandast
beiskju þeirra. Hvílík hvíld má
það ekki vera íyrir þjóðina eí
úr því gæti dregið, eða jafnvel
ef því gæti iinnt um sinn.
Að vísu eimir víða enn eftir
at erjunum gömlu. smekkurinn
sem kemst í ker, keiminn lengi
eftir ber, en með timanum hlýtur
það að hverfa.
Þeir menn, sem gera alt sem
unt er til að raska ró þjóðarinnar,
vinna óþarft verk. En hún er
ekki meiningarlaus sagan um
það að púkarnir fitni við hvert
biótsyrði eða illmæli manna. —
Það hafa lengst um verið eim
hverjir þeir menn uppi sem hafa
haft lifibrauð — fé og völd
— upp úr því að egna til
ófriðar og illdeila og þeir munu
seint úr sögunni hverfa.
Eh látum þá hrópa, ef þjóðiu
vill stilla sig og gæta hófs og
triðar er hún þess megnug-.
Og ekki get ég rekið sjáifan
mig úr vitni um, að hjá aliflest*
um finst mér hafa hijómað
þetta síðasta ár sama orðtakið
bæði í orði og verki:
Látum deilurnar fallal
Karl í ko'ti.
Ritfregn.
Rastir. Tvær smásögur
eftir Egil Ei-lendsson.Bóka-
Terslun Sigurðar Jóns-
sonar.
Sögukver þettá kom út í fyrra,
en ég las þáð nú fyrst i haust.
Það eru tvær sögur: Kjölfesta
og Solveig. Höfundurinn er
nýr landuemi á bókmentasvæði
inu og fer heldur laglega af
stað. Að vísu enginn gandreiðai
garpur er þjóti með lesandann
um alla heiraa og geyma, heidur
fylgir hann honum um heima
hagana og segir yfirlætisiaust
írá daglegu viðburðunum. Mér
þykir einkum vænt um fyrri
söguna íyrir það, að hún bendir
mönnum leið tii að örvinglast
ekki þótt illa gangi, heldur að
reyna að brjótast fram til betra
gengis.
Kverið er vei þess vert að
það sé keypt og lesið.
Atli
Föðurmjöl úr jþangi.
Steffensea verkíræðingur í
Kristianiu i Norvegi hefir byrjað
á að búa til fóðurmjöl úr þangi.
og er ætíast tii að það verði
reynt á búnaðarháskólauum í
vetur. Steffensen segist tullviss
um að það sé gott tii fóðurs og
muni innan skams ryðji sér til
rúms. Hann telur að þang það
ísém nú fúua við strendur Norvegs
sé 12—15 miíj. kr. virði á ári'