Vestri - 05.10.1912, Blaðsíða 4

156
VESTRl
39- íbt

bragðgoft nœringargótt cndinga
JrJ*s<>ocx90cw3e<>ct>a<íO{i!E{«<^rÆs»s:>cwx34>et>s<xasooeKX3oet*wJ2
i
i
8
0
s
ð
ö
i
ð
ö
Ö
ö
ö
ð
ð
5
Brauns verslim Bamhurg.
KTenregDkápiii' /rá í/,50 13,50 18,50,
K ven l egnkattar frá 1,50 í,15.
Kyeiiregnlilííar frá 1,75 2,25.
KTenskóhlít'ar á 3,30,
TelpuregBkápur frá 7 kr.
Vind- og Tatnsheldar liúiur á 1,4-0.
Vind- og Tatnsheldir liattar á 1,80.
Vind- og Tatusheld iataefui ómissandi fyrir livern Ö
ferðamann. ö
Karlniannaregnkápur frá 15,50 27,00
Karlmannaskóhlífar á 4,50. g
Brauns verslun eelur aóeins góða ö
veró, notar ekki jf
1
vöru íyrir sanngjarnt
au glýsingaskrum.
Q>cx*3o«x3oexxx>ctx3oescx>i>e*x3<)«x><>ct*w>exxa<>exxs’>cx*3oet^
Tilbúin föt
fataefní
fást hjá
Þorsteini Guðmuridssyni,
Konur og karlar þeir, er klippa
þessa auglýsÍDgu úr og senda hana
tii Klædevæveren
Viborg, Denmark, fá burðargialds-
laust 3 stikur (meter) af ],30 breiðu
svörtu, dimmbláu eða gráýrðualullarefni
í falleg og væn karlmann'sföt fyrir 18 kr.
S5 aur., eða 6 stikur af þelklæði íhverjum
lit sem er í snotran kvenkjól fyrir 3 kr.85
aur. Ul) ertekin til borgunar á 65 a. pd.
Prentsmiðja Vestfirðinga.
Aðalf undur
Vélabátiábyriðarfésags isflrðirqa
veróux’ haldinn í húsi hr. S. Thor&teinssonaj?
hér í bænum
sunnuöapifb 27. oktober næstkomanúi
og byrjar kl. 5 e. h,
Iaafirði, 25. seft. 1912.
Stjórn félagsins.
Y f irf rakkar
á lí> kr. 21 kr. 24 kr. 26 kr. 2". kr. og 32 kr.,
nýkomiÓ stórt úrval i
KOKPNGL. HIBÐVEKKSMIÐJA
BRÆBURNIR CLOETTA
mæla með sínum viðurkendu SJOKÓLAÐE-TEGUNDUM, ’ sem
eingöngu eru búnar til úr
fínasta kakaó, sykri og' vanille.
Ennfremur KAKAÓPÚLVER af beztu tegund. — Agætir
vitnisburðir frá efnafræðisransókuastofum.
ia2
123
mér ekki unt að elska yður, og nú er það þó fjær mér en
nekkru sinni áður“.
„Já, auðvitað síðan Herriard kom í spilið. Hann, sem
er húsdýr mitt, brúða sem eg bjó til i dutlungakasti, sem
dansaði eftir minni pípu meðan eg lá ósjálfbjarga og sem svo
heflr gerst keppinautur miun“.
„Herriard hefir ekki að ncinu leyti breytt tilflnningum
mínum gagnvart yður“.
„Nú, jæja, það er því betra, þá geturn við slept þeim
skuggabaldri og mér þykir að minsta kosti vænt um að þér
skiijið, að slík talvél getur ekki komist upp á milli skynsamra
manna, eins og mín og yðar, en hvers vegna heflr þá álit yðar
á mér heldur minkað frá því sem áður var?“
BT>ér hafið baktalað mig“, svaraði hún.
„Getur verið, — en við hvern? Að eins við þennan
heimska dreng, til þess að reyna að afstýra því að hann færi
að hugsa til að setja sig jafn hátt og skynsamar verur, eins
og við. Eg hefi tabtð illa um yður við hann, á líkan hátt
og menn tala um brothættan en dýran grip við ódælan dr'eng,
er menn telja honum trú um að hann bíti. — En nærvera
mín hér og það sem eg hefi sagt ætti að geta sannfært yður
um að mér hefir aldrei dottið í hug að ætla yður neittilt".
„En eg lít svo á. að koma yðar hér og alt sem þér hafið
sagt í kvölgl beri ineð sér að illmæli yðar hafi verið af meiri
einlægni taJað en ástarjátning yðar“.
Gastineau tók skjótri svipbieytingu og hann hafði jafnvel
fyrri en hún sjálf skilið hvað í orðunum lá.
„Þér hafið í raun og veru rétt fyrir yður, ásökun yðar
er á meiri rökum bygð en þér 'sjálfar hyggið. Eg hefði átt
að vera aíðastur af ölluin til að áfellast yður, jafnvel þótt
óbeint væri. En eg var örvílnaður ósjálfbjarga aumingi og gat
þá enga von haft. Ást mín gerði mig óðan af afbrýðissettu,
og þaö er böivun afbrýðisseminnar að hún neyðir menn til að
vera grimman móti þeim sem þeir elska. Já, Alexía, eg hlýt
að hafa verið óður, aunars hefði eg ékki getað áfellst þá konu,
sem eg elska heitar en olðum má koma að“.
„Og sem hefir unnið það eitt til Saka, að hún aldrei —
aldrei — mun endurgjalda ást yðar“.
Hariu hneigði sig hátíðlcga og svaraði: „Og þó örvænti
eg ékki. Örvæntingin væri líka dauði, en lífsþráin ef sterk í
mér þótt ástin sé sterkari. Hana hefi eg lagt fyrir fætur yðar,
en þér liafið litið á hána roéð tortrýgni og endurgoldið hana
roeð hatri. En eg ætla að Sö'nna yður að eg tala i alvöru.
Eg hefi boðið yðúr ást roíhá, nu ætía eg að leggja líf mitt í
yðar hendur. Lá haíið þér alt sem eg á. Pví með ást ininni
er sál mín og andi einnig eign yðar — eg legg iíf mitt í yðar
hendur!“
„Hvað eigið þér við?“
,,Eg á við“, svaraði hanh, ,,að eg ætla að sanna ást mína
með því að trúa yður fyrir leyndarmáli, sem líf mitt eða dauði
veltur á. Þei verðið að trúa því að tilflnningar mínar eru
hreinar þegar eg segi yður það sem öllum öðrum er dulið að
það var eg sem var skuld í dauða Martindaíe."
XXYI. Umræðulokin.
Þótt þetta væri engin nýung fyrir Alexíu kom henni það
þó^ á óvait og hún skildi stiax að þetta var ein af vigbrellum
Gastineaus, en spurði þó eins og forviða:
„Var Það yðar sök. ' Hafið þér drepið Martindale?11
Gasiineau kinkaði kollí. „Já, af hendingu“, svaraði hann,
„þótt það verði auðvitað ekki sannað. En eg verð að segja
yður hvernig það atvikaðist. Þér munið sjáifsagt eftir því
kvöldi hjá hertoganum Og þér rounið má3ke líka hvað á fnilli
okkar hafðí faríð skömmu áður. Eg ætla ekki að þreytá yður
á að iýsa þvi hvernig eg var skapi íarinn eins og eg var óður
af ást til yðar. Ef eg get hrósað .-mér af nokkru þá er það
sterkur viiji og þó varð hann aflvana fyrir ást minni. Eg kom