Vestri - 28.10.1912, Page 1

Ritstjóri: Kr. H. Jónsson,
Fimtud. 31. oktbr.
endar
Notið gdðkaupaboðin meðan tími gefst.
GuQríöur Árnadöitir,
Hafnarstræti 3.
L a s astaðfosti n !?a r.
22. þ. m. staðfesti konungur
öll lög frá síðasta alþingi, netna
lotterífrumvarpið. Ekki hefir því
þó verið neitað staðfestingu, en
einhver fyrirstaða virðist vera
um hana, enda hafa ýmsir Danir,
þar á m«ðal Knud Berlin reynt
að spilla 1 yrir staðfesting þeirra.
VnxtahæUknn og rerðhiéfafall.
Vextir hafa nú stigið víða í
útlöndum og eru vr xtir hjá Eng'
landsbanka komnir upp í 5°/0.
Engin v; xt hækkun hefir þó
orðið í Danmörku enn þá.
Að sama skapi hafa flest verð'
bréf fallið í nálægum löndum.—
Ensk, dönsk og rorsk ríkis'
skuldabréi eru nú í lægra verði
en þau hafa verið um langt skeið
áður, og sama má segja um flest
dönsk verðbréi, að þau hafa farið
mjög lækkandi upp á síðkastið.
Hciðursverðlaun úr sjóði
Kristjáns IX. hafa hlotið: Björn
Bjarnarson sýslum. 1 á Sauðafelli
í Dalasýslu og Ingvar Þorsteins-
son á Sólheimum í Húnavatns
sýslu.
Látinn er nýlega Guðmundur
Guðmundsson, fy rum' bóndi á
Eyri í Seyðisfirði, á tíræðisaldri.
Börn hans eru: Jóhannes versh
unarm. hér. Valgerður, kona
Ebenesers Ebeneserssonar og
Guðrún kona Runólfs sál. í Heyf
dal, og dvaldi Guðmundur heit.
hjá henní efri hluta æfi sinnar,
lengi blindur.
Guðmundur heit. var mesti
merkis og manndómsmaður.
Vestrl kom hingað í daghlaði
inn farþegum og flutningi. Fór
frá Norðfirði í gærmorgun og
hrepti versta veður, var talinn
mjög hætt kominn fram undan
Rekavík.
Gufusk. Sk oldulf kom í gær
með kol til versl. Leonh. Tarig.
Aldarafmæli Péturs sái. Guð>
johnsens er 29. n. mán., en ekki
J). m., eins og misprentast hefir
í síðasta blaði.
Söngfélagið hér er fyrir nokkru
tarið að undirbúa kirkjusamsöng
til minningar um afmælið.
Símfregnir.
Nýjasta símfregn frá útlöndum
segir að Tyrkir fari hvívetna
fialloka. Búlgarar eru komnir
meðí herlið langt inn fyrirlandai
mæri Tyrklands.
Hitamœlii* fundmn. K,. v. á.
Ncgur timi.
Mlnna uni poninga.
Enskur máfsháttur segir að
tíminn séu peningar, en það lítur
svo út sem margir beri brigður
á sannleika hans. Að minsta
kosti munu margir geta tekið
undir með manninum, sem sagðist
alt af hafa nógan tíma en aldrei
peninga.
Einkum mun það vera svo í
kaupstöðum og sjávarþorpum að
farið er með tímann eins og
hann sé einskis virði.
Það er að vísu satt að tíminn
er því að eins peningar. að ein
hver vilji gefa eitthvað fyrir hann.
Það verður að breyta honum í
peniuga. Það er nú sjálfsagt oft
sem ekki er hægt að breyta
tímanum í peninga þegar í stað,
en sjaldan að ekki megi breyta
honum í eitthvað sem geyma má
og hafa peninga upp úr síðar.—
Vinna eitthvað sem gagn má að
verða.
Hér í bænum má eins og ann-
arstaðar sjá allmikið afiðjuleysi.
Komi maður inn í búð— sumar
hverjar að minsta kosti — »hýma
dónar diskinn við<. Elópur manna
stendur þartímunum og dögunum
saman, rekast þangað inn er-
indislaust og hanga fram á búðar-
borðin búðarmönnum og viðskifta-
möunum tii angurs og óþæginda.
Margir eru jaínvel svo spakir að
þeir gefa sér varla tíma til að
skjótast heim að eta.
Sama er á ýmsum vinnustofum,
menn ganga á milli þeirra er-
indislaust og standa sinn tímann
á hverri, til tafar og skapraunar
þeim sem eru þar að vinna.
Þá má oít sjá hópa fólks hýma
undir húsgöflum og á götum úti,
og er það að því leyti skárra
að skömminni til, að þar er það
síður öðrum til tafar, sem við
vinnu er bundnir.
Þessi slæpingsháttur á sér jafnt
stað alla tíma dagsins frá morgni
til kvölds.
Og margtaf þessum mönnum,
sem þennan ósið iðka, eru ungir
menn og upprennaudi, sem enda
þótt þeir ekki kynnu að geta
unnið neitt sem þeim væru beinir
peningar, hefðu bæði fulla þörf
á og gagn af að læra eitthvað
til
munns eða handa sem þeim
síðar yrði að notum og hefðu
gott tækifæri til þess.
Hér er bæði unglingaskóli og
kvöldskóli, þar sem menn geta
fengið góða tilsögn í ýmsu því
sem hverjum manni er nauðsyn
á að kunna og getur orðið mikið
gagn að, en þeir eru lítt skipaðir
í tiltölu við mannfjölda. En öll
>slæpinpjalönd< eru þéttskipuð
og duga ekki til, svo búðir og
vinnustofur geta ekki varist
átroðningi tímamerðingjanna.
Þar að auki mætti margt fá
sér til að gera, þótt ekki sé at-
vinnu að fá hjá öðrum ef menn
vildu og hefðu einhverja hugsun
á því. Yfir höfuð virðist alt of
Iítil hugsun á hjá mönDum að
nota tímann til einhvers sem
getur orðið þeim til frambúðar.
Garðhola sést hér varla, og þó
myndimargursjómaður og erfiðis
maður geta aflað álitlegs tekjuauka
með garðrækt í vinnuleysisstund-
um. — Heimilisiðnaður er lítt
ræktur og þó kaupum við mikið
af allskonar dóti, þörfu og óþörfu,
sem eins vel raætti vinna hér
heima.
Yfir höfuð að tala virðist það
fremur vera skortur áhugsunar-
semi til að vinna eitthvað, sem
veldur því að svo margirslæpast,
en að ekkert verkefni sé fyrir
hendi.
»Ætíð hefir iðjumaðurinn nóg
að vinna<, segir gamalt íslenskt
máltæki. En því miður virðist
mér að iðjumönnum fari mjög
fækkandi, og kann slíkt ekki
góðri lukku að stýra.
Þulur.
Gufuskipið Hiram kom hingað
í gær og tekur fisk hjá versl.
Edinborg.
Jón Borgfirði^gur
hóltf'raðiiigur
andaðist í Reykjavík 20. þ. m.
Hann var hinn mesti fræðimaður,
þótt sjálfmentaður væti, og gátu-
maður mikill og ht fir unrið nokk-
uð að ritstörium, þar á meðal
sögu prentsmiðja og prentara á
íslandi. Hann var alllengi lög-
regiuþjónn í Reykjavík,en síðustu
árin starfaði hann að ýmsri
bókfræði og vann cft fyiir Bók-
mentatélagið, og kaus það hann
sem heiðursfélaga í viðurkenn-
ingarskyni. Kvæntur var hann
Önnu GuðrúnuEiríksdóttur. Börn
þeirra sem á lífi eru, eru þessi:
Finnur prófessor, Klemens land-
ritari, Ingóltur verslunarstjóri í
Stykkishólmi, Guðný, gift Birni
sýslum. á Sauðafelli, og Guðrún.
jón varð 36 ára gamall.
íslandsferðir Sameinaðafél,
Lögrétta segist hafa heyrt að
Sameinaða guluskipaíélagið hafi
sagt upp samningum um ferðir
til íslands, er gerðir voru 1909
til io ára. Ástæðan sem það
ber fyrir sig kvað vera sú, að
gjald hafi verið lagt á innflutt-
kol með vörutollslögunum, og
telur það að slíK gjöld sem það
verði íyrir, og ekki er ráð fyrir
gert i samningunum, gefi sér rétt
til að losna við þá,
Flöskuskeyti liá Titauic hefir
rekið í Skógai nesi í Hn. ppadalsi
sýslu. I flöskunni var miði og
á hann ritað: »Eg er einn skip'
brotsmannanna á Tit nic.
Henry Wilsom.