Vestri - 31.12.1916, Blaðsíða 2
ViStíll
;oo
5* W.
Eyrun upp úr.
n
í 40. tölub'. Njarðar svarar
Jóh. B. grein minui í 42. tbl.
Vestra. Er eg harðánægður með
það svar, því lesendur þess sjá
þar best hve óhsegt hann á með
röksemdir og prúðmannlegan
rithátt.
Það er sagt um dýr eitt, að
það hafi gaman af að eltast við
skottið á sér sjálfu, hringsnýst
það þá í ákafa og gáir einkis
annars. Likt fer oft heimskum
mönoum og hégómagjörnum, að
þeir í deilum gleyma málefnunum
yfir sjálfum sér. Þannig er og
með Jóh. B, að hann ílangloku
svari sinu hringsnýst um sína
egin nauða virðulegu persónu,
og jatnframt reynir hann að
glefsa í mig, með útúrsnúningum
dylgjum og illyrðutn. Alt er
það niálefninu óviðkomandi, en
gerir ekki brimbrjótinn traustarl,
eða bætir úr misfellunum sem
orðið hafa á byggingu hans.
Það var eðlilegt að úr þessu
andans fóstri hans yrði óskapn-
aður, því meðgöngutíminn var
ekki nema þrjár vikurl, sem er
mikið styttri tími en meðgöngui
timi ösnunnar.
Af því að Unglokuhöfundur,
eftir fyrirsögninni að dæma, þyk*
ist víst vera kraftaskáld, skal eg,
svo hann hverfi frá þeirri villu,
benda honuna á, að þeir menn,
seon alþýðutrúin áður gerði að
kraftaskáldum, voru jafnaðarlega
vitrir menn og fróðir. En það
er áreiðanlegt, að ef Ianglokuhöf.
vill verða það kraftaskáld að
>kveða niður« allar þær skoðanir
í brimbrjótsmálinu, sem í lfka átt
fara og mín, þarf hann meiri
gnægð röksemda, en gæti þá ef
til viil i staðinn sparað eitthvað
af dylgjunum, sera skáldskapur
hans er fólginn í.
Jóh. B. getur þess í hvaða tiii
gangigrein mín muni vera skrifuð.
Eg gat þess i upphafi svo skirt
að enginn meðaigreindur maður
þurfti um það að viilast, en þó
fer Jóh. B. ekki ráðvandlegar
með en svo, að hann þvertotan
t ytiriýsingu mfna telur mig hafa
skritað hana sökum ótta við áhrif I
hans á hugi kjósenda f Bolung'
arvfk. Hefir hann heyrt getið
um þá veiki sem kölluð er stóri
menskuvitfirring ? Eina afsökun
hans í þessu verður að vera sú,
að >þat mæla börn er vilja<.
Út af voli greiaarhöf. um
>auraustur<, á Bolungarvlkur-
ffundinum gat hann þess að eitt
af þeim austri vasri að hann væri
taiinn tífl. Eg skal ekki daema
um hvort það er auraustur eða
ekki, en geta þess að mér finst
gi/nafar hans altaf hata orkað
nokkuð tvímælls, «g þó elgi sist
«ltir greinar hans.
í langloku sinni víkur Jóh. B.
aðeios að þremur atriðuM íxokj
semdafærsiunni í grein minni,
reynir hann að hnekkja tveimur
en staðfestir eitt. Hann heldur
þá áfram j <pli sfnu á vottorðum
verklræðinganna og geiur, auk
þess, þær upplýsingar, að hrepps
nefnd Hólshrepps hafi ráðið sig
sem verkstjóra að þeim kafla
brimbrjótsins, sem hrundi. Hann
var þá oddvlti og hefir kanske
tekið verkstjórnina nauðugur. Á
þeim tfma segir hann verkfræð-
inginn hafa verið ráðunaut hreppS'
nafndarinnar, verkfræðingurinn
hefir þvi að minsta kosti þurft
að staðfesta verkstjóraráðning-
una og ber þá lfka siðferðislega
ábyrgð á henni. Eftir vettorða*
gjöf verkfræðingsins þykja mér
það eigi heldur nein sérstök
undur þótt hann réði greinarhöf.
aftur sem verksstjóra, þar sem
eg veit ekki hvort hann hefír þá
haft um marga að velja. Kaup>
hækkun er heldur eigi nein nýi
lunda á þessara tfmum. Annars
er með þessari upptuggu hans
ekki hrakið það áiit mitt, aft
fyrirkomulag, eða >Plan<, það
er brimbrjóturinn byggðist á
hafi ekki verið svo gott sem
skyldi; eða sú staðhæfing mín,
bygð á reynslu, að verkstjórnin
hafi, á þeim tima er eg nefndi,
ekki verið viturleg. Ályktun
hans nm húsbruna er þvattingur,
er elgi kemur naálinu við.
Hjal Jóh. B. um útreikninga
náttúruafla getur víst mjög vel
samrýmst við verksvit hans, eg
sýnir að honam heflr ekki farið
fram síðan við verum saman,
þykir mér það ieitt, þvf eg var
að vona, að jafnvel hann gsetl
þó lært af reynslunni. Atlir
heilvita menn hljóta þó að sjá,
hvað sem Jóh. B. og hans Ifkar
segja um það, að hvert verklegt
fyrirtæki vverður að byggjast á
þvf að þekkja ogreikna útkraft
þeirra náttúruafla sem mannvirkið
á að standast. í þessu >tiifelli<
var það öidukrafturinn sem áttl
að reiknast át, og brimbrjóturlnn
átti ekki að byggjast sem tilraun
til að reyna brimkraftinn, keidur
vera nægiiega sterkur til að
standast hann. Annara er brim
eigi sérlega sjaldgæft náttárui
undur, og brim, eios mikil og
það sem velti brimbrjótnum, hafa
komið, basði áður og sfðan, i
Bolungarvík.
Eðlilegt or að Jóh. B. Ifti smátt
á reikningsþekkingu mfna, þvl
ég hefi eigi ordið ’rægur fyrir
að hafa hlotið 91 athugasemd
við neinn reikning, get heldur
eigi hrósað mér at þvf, að sýslui
nefnd hafi gert mig afturreka
með reikninga til að gera betur.
Annað atriðið er það, að 1
fyrri grein minni gat eg þeee,
að Jéh. B. skorti eigi viljaan tl|
að gera iítið úr afskiftum séra
Slg. St. at brimbrjótsmálinu i
alþingL Út at þesau aetlar manm
skepnan alveg að ritna, bkN 4t
Gleðilegt ár!
Undirritaóur þakkar öllum viðskijtavinum
sinum, nar oy fjœr, fyrir vióskijtin á liðna árinu,
og vctntir meiri viðskifta á nýja árinu.
Virðingarfylst
Þ. Á. Þorsteinsson,
gullsmiður.
Símíregnir
9«. dss.
Brstar ntla afl herSa á hafubannlnu.
Allshsrjsr þegnskylduvinna lOglsidd f Bretl&ndi.
Wilson biöur ófrifisrþjóðíinar afi kunngjöra þá friðarkosti, er hver
telur kæfllfga.
Prinz Pristlrich Wilhslm slrandafii á Sámsey á leiö frá Stavaoger
til þýskalands, en tekist heflr aö bjarga honum.
Sykurkort iöglsidd i Danmöiku frá 6. janúar.
30. des.
Einkaskeyti til Mbl, Khöfn 3 8. des.:
TVeir breskir tundurbátar rákust á í Norðursjónum og sukku,
30 raanns fórust
Bretar hafa unnið sigur á herlít» Tyrkja náiægt Egiítalandi
og tekið ueo manna til fanga. >
Rússar hörfa undan i AusturRúmenfu.
Khötn, 29. des.: '
Ófriðarhoríurnar óbreyttar. Svisslendingar hata gengið í lið
með Wilson Bandarfkjaforseta um að reyna að miðla máium óg
Svfar munu eennilega gera það lfka.
Frumvarpið um 3 ráðherra var samþ. í neðri deild í fyrradag^
með * s atkv. gegn j (Sig. Sigurðsson, Magnús Pétuisson og
Magnús Guðmundsson), og f efri deild i gærdag með öllum atkv.
Frumvarpið hefir þegar verið sfmað út, og verður staðfest af kon*
ungi þessa dagana.
úr sér troðu fávisku og svigur, hefðu verið 1914, en þó er eg
mæla um mig, en sannar þó ekki ókunnugri en svo, að eg
sjáltur að ummæli mín voru réttlát veit að braskið með brimbrjóts*
með þvf að segja f seinni hluta sementið hefir eigl flýtt fyrir
iangioku slnnar: >Svo er þess verkinu 1916.
að gæta, að það er vatasamt Út at sffsldu stagli hans um
hvort sára Sigurður á nokkurt samviskusemi og vöndun, skal
sárstakt þakklæti akiiið fyrir það, eg honum til fróunar geta þess,
þétt hattn sotti sig ekkl upp á að eg hefi aldrei verið kærður
mótl þessu máli, o. s. trv.< fyrir djarftækni, hvorki á trjávið
Ummæli hans um mig. < sami náungans né öðru.
bandi við þetta atrlði, eiga þvf Ef greinarhöí. þjáist mikið af
mlkið betur við hano sjáltan. forvitni eftir að heyra mig segja
t>á er þriðja atriðið um raalari frá þvf, er hann kallnr afreksverk
flutnlug úr Sporharaarsvlk, það mln, gef eg houum til leyfis að
játar Jóh. B. að hafi áttaér stað, hitta mig þá er haun kemur
en fer aieð ósatt er hann segir næst til ísafjarðar, og mun eg
að eg telji hann hata ráðið þvi. þá reyna að voita honum hug*
Eg gat þess aðeins sem einnar svölun i þvi efni. En brimbrjótm
at aaisfellunun á verkstjórninni um eru þau óviðkomandi, og
I9>4i in þess að kenna það skrifa eg þvf ekki um þau f
netnnl sárstakrl persónu, en likl. aambandi við hann.
hefir Jóh. vHjað taka það til sin, Eg hefi haldið fram, og held
at þvi hann taldist þá verkstjóri. þvf enn fram, að brlmbrjóturinv
Einnig ( þessn striði talla þvi hafi hrunið af þvf að hann hafi
hin prúðmannlegu! ummæli hans verið of ótraust bygður og verkl
á hann ejálfan. inu eigi hagað svo vel sem skyldi.
Til hugsvölunar greínarhöt, Þatta áiit mitt stendnr óhrakið,
át ef hartnavæti hans um ókunm þrátt fyrir svigurmæH Jó4i. B,
ugleik minn, skal eg endurtaka Bendi hann með rökum á aðrar
þai, að eg tók skýrt fram um orsakir,- ef hann getur, þangað
verkstjórnaræisfeHutOJtr,' al þær tii meteg erð hans ómætévitter#}