Vestri - 17.01.1917, Page 1

ltitstj.: Kristján Jóneson frá Garðssfööurr.
1 Nýkcmið frá Amcriku: ®
H
m
m
m
m
Margar teg. a(' ávðutum,
niðunoðnum eg þurkuðam,
cinniu lax Sardínur í
dóium, iteikt nautakfftt o.ni.fl'
Alt óvenju ódýrt i verilun tö
tí. Jónnvson. m
XVI. árg.
ÍSAFJÖRÐUR. 17. J A N Ú A R 1917.
2 bl.
Aðalf u-ndur
í Fiskiveiðahlutafélaginu G R Æ DIR
verður haldinn á isaflrðl*
iaugardaginn 10. íebrúar nœstk.
og hefst kl. 12 á hádegi.
Á tundinum verða tii umræðu o>f ákvörðuner rnál þau, er löjr
félaj;sins ákveða, en auk þess verður þar tekin ákvörðun um,
hvort télagið skuli leyst upp.
Aðalreikningur félagsins með fylgiskjölum, sem og digskrá
fyrir fundinn, verður til sýnis hjá formanni féiagsins vikuna tyrir
fundinn.
ísafirði, 13. jan. 1917.
Stj órnin.
Eimskipafélagið.
Myndarlega úr hlaðt riðið hjá
hötuðborginni með hluttöku í
hinu nýja hlutaútboði Eimskipi-
télagsins,
Fullum 90 þús. kr. þegarsal vað
þat.
Er það greiniieg hvatning
ödrum landsbiutum að láta ekki
sitt sftir liggja.
Oft er þörf, en nú er nsuðsyn.
Ohappa atburðurinn með Goða-
foss Og ytri atvik skapa bana.
>Bundinn er bátlaus maður«,
segir máltækið. Sannast það
best á eyþjóðum, og hugur
ellrar fslensku þjóðarinnar mun
nú skilja ljóslega, hversu brýn
þört er á þvi að landið eignist
sem flest skip, >sem flytji gull
að fósturjarðar ströndum«.
Eimskipafélagiðhofir að vonum
veríð frá öndverðu augasteinn
þjóðarienar, enda eitthvert mesta
heillasporið, sem stigið hefir verið
með þessari þjóð.
Forgöngumenn Eimsklpatélagsi
ins eiga það ifka skilið af þjóðinni
að húe launi þannig mikið nytjai
sterf, að þeir fái nauðsynlegt fé
til skipakaupa.
Er eg félaginu nú vaxina sá
fískur um hrygg, þrátt fyrir
áminst óhapp, að það stendur
ails eigi völtum fótum.
Samkvæ nt skýrslu Eimskipa*
félagsstjórnarinnar til hlutafjár-
satnara stóð hagur félagsies svo
um áramétin, að eignir umfram
skuldir voru 1550000 kr., þar í
talið innborgað hlutafé, sem þá
var alts loiooeo ki' Roksturs*
ágóði iélagsins er áætiaður milli
300 og 400 þús. kr.
Af þessu sjá menn, að það er
góður sparisjóður að leggja peni
inga sína i Eitnskipaféiagið.
Og það er skylda þeirra, sem
hafa peninga aflögum frá lífsnauð.
synjum, að verja þeim til þjóð*
argagns.
• En það gera menn á engan
hátt betur en mnð því að styðja
þessa hlutafjársötnun Eimskipai
' félagsins.
Vonum vér og óákum að Vesti
firðingar, og þá sérstaklega ís-
firðingar, sýni þann motnað að
verða þar ekki eftirbátar annara.
Mlnnist þriggja ára afmælis
íélagsins í dag.
Og það gerið þið á engan hátt
Wetur en með hlutakaupum af
freasta megni.
Djúpbáturinn.
n
Hlutaljátsöfnmi til liitis fyrirhng*
uða pösibtis nm Djúpið gengur
ágæf.lega í fjóntm lueppum: Ögttr,
Reykjatfjarðar, Naufsyiar og Ssæ-
fjnllah' eppum. Þav liafa llestir
fulltiða nienn kepsf, u 11 ab leggia
fé í bát.imi, maigir riMegat fiái haðir.
í noiðuihit ppunutn tveiinui mun
og talsve.it hafa s.ifnast.
En í úthreppum Djúpsins: Súða-
vikur, Eyiar og llólshrepptuu heflr
sáralítið safnast. — þessir hreppar
þuvfa að taka rögg á sig; þeim <*
eigi vanvirðulaust að verða tftir-
bátar langt um fámennari hreppa
með fiamlög til b it.sins. Efvelvæii
þyiftu þeir a'.lir að leggja hlutfalls-
lega af mörkum, þó aldrei nema
Iuh Djúpsmeni) kunni að haía meiii
þöif íyrir bátinn.
ísflrðingar hafa og sýnt alt of
mikið tómlœti í þvi að kaupa
hluti í bátnum, og má eigi við svo
bdið standa. Hér ern svo fjölmargir
menn, ungir og gamlir, sem finna
ekki t.il þess þótt þeir leggi dálitla
fúlgu i bátinn.
Og vegna þess að þeir eiu svo
m&rgir þarf ekki stóian skerf fiá
hverjum einstökum.
En heill ogheiðurhéraðsinskrefst
þews að setn ir.est s ifrisf til batsius.
llér i bænuni veita þeir hlutafó
móttöku: Jón A. Jónsson útbússtj,
Helgi Sveinsson útbússt.j., Guðm.
Hanneason yliidómslögm. og Arngr.
Fr. Bjarnason prentail.
Slysasjóðir.
Meðan ekki er lögboðin slysa-
irygging hér á landi er hin mesfa
nauðsyn á því, að almenningur
bindist fyrir framkvæmd slíkra
sjóða, þótt í smáum stíl yrðu.
Ekki 01 þess síst þörf með sjó»
mennina, þar sem atvinna þeirra
er að tlestu meiri hættum undirs
orpin en aðrir atvinnuvegir og
slysin því tíðari þar. Má af hinuin
smsBiri slysum nefna hin alkunnu
handarmein, sem bæði vefcrar- og
vor vertiðir bægja fjölda manna frá
atvinnu, einmitt. þegar aiðsvon er
mest, og oft um lengri tima. Auk
atvinnutjónsins verða svo þessir
mean oft, eftir etaum og ástæSum,
að leggja út etórfé til læknishjálpar.
Það er hægt að setja ser fyiir
ejónir ástæður þessara manna, ekki
síst «r gfcvik i*s9i beia að höndum
hjá cfnalitlum eða efnalausum (jöl-
skyldumönnum.
Og það er eftirtektarvert sinnu*
leysi, að enginn skuli enn hala
hatisf handa til þess að lina þann
skaða, er siik slys baka mönnum.
fvi það væri lafhægt með sam«
tökum að koma upp svo myndar*
legri sjóðstofuun, að slik slys þyrttu
enguin að verða tiliinnanleg. En
jafnfiamt og farið væri að hugsa
fyrir þessu ætt.i að lAta sjóðiuu ná
til allra slysa.
Sjómennirnir ;ettu að beiiast
fyrir þessn. Eu sjóðstofnumu ætti
alls ekki eingöngu að hvíla á þeiæ,
heldui' æt.tu útgerðir að leggja til
sinn árlega stuðning. Mætti koma
því lyrir á tnargan hátt, annaðhvort
með beinu peningagjaldi, eða öðru.
Er eg viss um að tlestar útgerðir
myudu með glöðu geði leggja til
slíkrar sjóðstofnunar.
Ættu sjómannafólög hér veslra
og annarstaðar að hefjast haDda
sem fyist með slíka sjóðstofnuu.
Myndu flestir sjómenn taka því vel,
þvi enginn kaun að segja hver
fyrir slysuuum verður.
En með félagsskap má draga úr
eða bæta alveg beina atvinnutjónið,
sein þau valda einstaklingunum.
Þó hér hafl orðum aðallega verið
beint til sjómanna eiga þau þó
erindi til allrar alþýðu, sem ekki
heflr auuað við að st.yðjast en eigin
sveita. Væri full þörf á þvi, að
elyeasjóðir kæmust á i hverju
sveitarfélagi hór á landi. Ætti þá
landssjóður að sjálfsögðu að veita
þcim álitlegaa árlegan styrk, rneðan
landið lekur ekki sð sér almenna
slysatryggingu, eins eg æskilegasfc
væri.
A. F. B.
Hagnýting sjávaraflans.
1»
Miklar hafa framkvæmdirnar
orðið i sjávarútveginum síðast*.
5 — 6 ár; ekki verður því neitað,
og enginn dirfist að vrfengja það.
Endi er oft vitnað i þær, oj
margir miklast af þeim.
En ofmetnaði fylgir oft að-
gerðaleysi og skortur á sjálfdæml.
Og vfst er utn það, að margt
má enn gera útveginum til hagv
bóta og margt þarf bersýnilega
dð gera.
Eitt af því sem brýn nauðsyn
er að ráða bót á, er skorturinn
á nýtni og hirðusemi með afla«
föngin.
Matarforða er fleigt í sjóinn
dagloga, þegar til fiskjar er farið,
svo þúsundum króna nemur,
Stærri bátarnir hafa nú undao*
farið komið með 5— íosmálestir
af söltuðum fiski að landi. F.n
jafnframtvhafa þeir ekki komið
með nema svo örlitið af þorsk*
hausum, að bæjarmenn hafa ekki
getað fengið þá til inatár, nema
með höppum og giöppum.
Og ölluim Sskiúigangi hafa
menn auðvitað fleigt.
Má það heita með öllu ótækt
ef nær öllum þerskhausum verður
Dejrgt í sjólno alkn irsUw tias*,
t
/