Vestri - 30.10.1917, Blaðsíða 2

4*»r. , 41.. •»» / í9~>« f.. .«*■ •
3 ? __ ______ ,
sú atvinnugrein sé í enjju betri
en þjtSfnaður, og hin siðspillandi
Oif hi»kale)íu álirif hennar lanjjt
um stórkostlejjri.
O.^ iivaða ríóm svo som S. K.
kann að l<*ggja á hpiibrijjði skyn*
senii niinn.ir. er ég óhræddur að
lita þessn skoðun niina í Ijósi.
S’gmður Kibtjínsson talar
ennfremtir um fasthtildni þingsins
við bannlögÍM osj kjósendadekur.
Vill þvi sennilega að b.umlögin
varði HÍnnmiii sein íyrst. Ksj «et
þó ekki viðurkent það v«ra hrós<
vert. ef þingmenn !étu »inn eigin
sniekk ráði fyrir afnrtmi bann>
iajjanna, en álitu kjónendur b .iin*
inu fylgjandl, ovj »érst>klefí i <f
þeir þá kynnu að hafa lofað kjós-
•ndum fylgi sinu við lögin.
En er nú útrýming áfenjj<s
gagnleg eða eigi? Sein svar við
slíkri spurningu má meðal annars
benda á, að ukki einungisb n:i'
n.«nn, heldur einnig inikill fjöidi
andbanniiiga, viðurkennir það
seskilttgt, að iiætt verði öllum
tilbúningi áfengra drykkja; enda
aiikt viðurkent nú sem eitt af
bjargráðum þjóðanna. En hitt, að
vttra með útrýmingu áfengis á
þann hátt. en ekki með aðflutm
ingsbanni, er einkennileg stffni,
og senniiega frekar bundin við
tilfinningar“en skynsemi.
Stttfna þings og þjóðar þari
að vera sú, að bæta lögin, en
ttkki að nema þau úr gildi. Og
þó að allmörgutn einstaklingum
með uppæstu >sjá!fstjórnareðli<
og taumlausum ástrfðum, finnist
það óbærileg kúgun, að mega
•kki f öllu haga sér eftir eigin
hvötum, þá er það víst, ad allir
þeir, sem þjóðinni unna, munu
fúsir að ieggja smávegis hömlur
á girndir sfuar, og þola að þjóð-
félagið taki þar í taumana, ef
þeir sjí að slíkt miðar til heilia
og sóma fyrir þjóðfélagið í heiid
sinni.
ÓUftdal, 6. okt. 1917.
Jón A Guðmundsson.
Í8afjörður
Nwtnrverðíir hér var kosinn á
síðasta bæjaistjórnaifundi Pótur
Einarsson frá Hríshóli.
Tíftlu heflr verið svo haiðneskju*
leg uudanfarið að menn muna varla
annað ains.
St. Sunnere kom frá Rvík í
gærdag. Farþegar: Guftm. Hanties*
■on lögm., frú Jóhanna Olgeiisson,
Sigurjón Jónsson framkvæmdarstj.,
Sigfús Daníelsson versl.stj., Ólafur
Proppé kaupin. Þingeyri, Elías
Pálsson kaupm., Sig. þorsteinsson
múrari, óskar Halldórsson o. fl.
Girtlngar: Einar Eyjóifsson
sjóm. og ungfrú Helga Jónsdóttir.
Torfl M. Jóhannesson og ungfrú
Hsnsína Guðmuudadóttii'.
V
Hálfsrekkar.
FhÖ er sngt, að Hálfsrekkar væi u
aliia, manna hugprúðast.it. I’eir
voru og niesiir vjkingar i fornöid.
Eigi iiiiinti ættkvisl.ir þeirra út,-
datiðir, og sjá«t þess ýms meiki,
aft vikinyablóðið renntir enu í æðutn
snmra fhfiiðinga, enda b<'fir hug'
prýði og vikingaiTient átt, hér skjól
'og fyrirmynd á siðari árum. Hafa
margir ágætir tnenr skipað »ór
imdii rnerki Magi úsar prúða.
Fyrslur þessaara manna var
Goðniiiiuhir. Hann gekk fyrir Magn
ú< og bah hann lilýða kvæði. þið
var diápa. Magnús t.ók ekki kveðju
hans en ylgdist á liann: ,Hvaðan
kom tér liiifska t.il að gangafyrir
mig,“ sagði Magnús. „Hugur mig
hvat.ti,“ sagði Goðmundur. ,Mjög
bregður þór í ætt Völsungn,0 sagði
Magnús, ,og lat oss heyra kvæði
þitt. *
Næst.ur kom Jón, sá er nú ka!l
ast fyrverandi, þvi hann bar kóngs-
nafn um sinn, þó ekki væri kominn
i beinan karllegg frá Óðni. P/ann
flut.ti einnig Magmísi kvæði. Pað
var ftokkur. „Maigt. er gott tim
þig Jón,“ sagði Magnús, .eðahvers
beiðist þú?“ „Þess helst herra, að
ganga á mála hjá yður.“ „Eigi
spara óg mjög fé við menn irtína,*
sagði Magnús, Kog skal þér þet.ta
að sönnu veita, en það vil ég að
menn minir hlýði mér án skilyi ða,
jafnt æðti sem lægri."
þess er enn getið, að einhvern
dag gekk maður i höll Magnúsar.
Sá maður var ekki mjög hár, en
ákaflega gildur, kiðfættur og að
öllu hinn hermannlegasti. ,Hver
er sj > með ægishjálminn í augum,“
sagði Magr.ús. „Oddur heiti ég,“
saði komumaður. „Ei tu Oddur sá,
er fór f.il Bjarmalanda?* sagði
Magnús. „Komið hefl ég þar,“ segir
komumaður. „Eigi þarf frekkar að
spyrja,“ segirMagnús. „Velkominn
ert þú meö oss, og sit hjá Goð»
mundi.*
• •
•
Pað var á þriðjudagsmorgun,
Oddur vnr nýkominn af verði,
Magnús var að fajgja skallann og
Jón kraup og var að bursta á
hontim skóua. Goðmundur var að
hella úr (ötunui. Magnús sð út, um
gluggann og tók t.il orða: „Dreki
siglir þ«' inn fjöiðinn, og hygg ég
að sá iniiiii oss ekkl setugrið boða,
þvi ef svo er sem ráðgjafl minn
Rauðrekui heflr tjáð mór, þá mun
Bakkus óvinur vor og útlagi vera
með dreka þessum,*
Goðmundur slepti fötunni. Hann
velti augunum grimmilega og tvi-
henti Mjölni, en svo hét kylfa sú,
er Magnús hafði geflð honum að
vopni.
Jón varpaði frá sér skóburstan-
um og þreif Gugni, en svo kallaði
hann penna sinn. Hann lagöi hon-
um tveim höndum f borðröndina,
svo langt gekk upp á fjöðrina, en
nasirnar þöndust svo sem þá er
stóiUðindj ej u i uánd.
E S í R 1
Oddur þrút.naði svo, að Megin-
gjarðii sprungu ut.an af honum.
Magnús tók þá svo til orða:
„Farið fyrst, lil Nafna míns án 'ans.
Beiið Iioiium kvt'ðj,i inínrt og þá
fyiiiskipun að hann vdli yður full-
tiiigi. Eigum nú mikið uodii harð-
f-ngi tess inanns, ef til orust.u
keimK.*
Siðnn sleit Magnús gyltan hnapp
nf banni sínum og seldi þeim fóst-
iirieðiuin i hendur. „Petta geri ég
ekki nenia uiii lif eða völd só að
tefla/ sagði hann. „Færið þetta
riddaranum nf Barcelona."
Riddiiramiii) liófnst heldur biýr
er hann si hnappinn. „Við rann-
sökuni fyrst tnmkinri.* savði hann.
„Það var fyrirskipað i toligæsiu-
írumvatpi Magnúsar.® „Já það vai
fyiirskipað i fruinvarpi Magnúsar."
ssgði Goðmundur, og augnn ultu
í hálth ing.
Nú hóf hersveitin göngu sína
niður með Suudum. Þegar niður
að Rómaborg kotn, kom strákur
hlaupandi fyrir húshom með ópi
og óhljóðum. „Fyiirsát!" hrópaði
Oddur, og allir hlupu bak við
kindakofa þar í nánd. „Rað gildir
mast, í heniaði að vera kænr,*
sagði Oddur. sÉg held það vægi
öguggast að liggja í steyptum
sko^ggöfutn,,, sagði Nafni minn
án ’ans. „Við verðum að gieiða
atióður að drakanum og ráða til
uppgöngu á hsnn,“ sagði riddarinn.
„Nei, verja landið,,( sagði Goð«
mundur. Voru nú ýmsar tillögur
og ráðageiðii; sýndist sínum hvað.
Veður gei ðist, hvast. Gerðist, frost
með miklu fjúki, lítt var ratljóst.
Oddur brá grönum gegn storminum
viðrandi og mælti: „Það myndi
mælt í Bjarmalandi að þetta væri
galdiíiveður, og hygg ég að Kar!
muni nokkru hér um valda. Kemur
nú að því er óg sagði, að kænská
er meiia veið í hernaði en áræði.
Mun héi þurfa að freist.a dýpri
ráða en aðbíta i skjaldarrendur. Er
það ráðmitt. að viðhittum Moðskegg
vin vorn." —
Moðskeggur sat yflr met,askálum
og gól galdra, er þeir fóstbræður
komu. Ilann leit ekki við þeim,
en aat og strauk skeggið meðan
þeir sógðu tíðindin.
„Er það að vilja Magnúsar að
þið koinið til iuín,“ sagði hann
loks. »Svo er víst,< sagði Goðinund'
ur. Moðskeggur horlði í gótna sór
og sagði: »Leugi hefit mig grunað
að Karl myndi oss erflður. Er það
sannast að fjandí sá er ekki al«
dæla, og skuluð þið svo til ætla,
að hann inuni veija fóstra ainn
með kappi og tvöllsskap. Myndi
mér okki hafa i augum vazið að
togast við hann um mjölsekk eða
kolab'að, en hér er annað i efni.
1*0 mun ég freista að setja nokkrar
skorður við ras8aköst,um Bakkusar,
•f þói fylgið ráðum inínum. Áð
aönnu er það ekki á mínu færi að
stoðva gaidraveður, en reynt gwti
ág að vikja því svo við, að drekann
bæri á gruan. Útfall er unvarins,
146
og mun skipið hallast er undan
því fellur. Er það mit.t, ráð, að þér
ráðið þá til uppgöngu. Skiiluð þér
rannsaka skipið alt, og ef svo ber
til að þér finuið i búlkanum örk
eina inikla, merkta H. S. Isnfjoid,
þá bijótið hana upp og rannsakið
vandlega. Faeri nú svo, að sölcu*
dólgur vor leyudist fyrir yí'ur, þá
skuluð þér láti »Nafna minn án
’ans< halda vörð alvopnnðin un8
þrjár sólir eru af himni.<
Hról/ur.
Fjæi og nær.
— > —
í miiliþ’ngaiicrnd i Fossamál'
inu heflr st.jórnin skipað: G. Björn*
son landlækni (form), Bjama
Jónsson alþm. frá Vogi, Svein ÓU
afsson alþin. í Firði, Jón í’orláks*
son verkfr. og Guðm. Eggerz
sýslum. Nefndin er óheppilega og
ilia skipuð yftrleitt.
Vernr frá Amcrikn. stjórnan
ráðinu baist í gær (27. þ. m.) sím<
skeyti frá Árna EggerUsyni þess
efnis, að miki) líkindi væru til þess,
að útftutningsleyfl mundi fást fyrir
þær vörur, sem skipin Island,
Willemoes, Gulltoss og Lagarfoss
nttu að taka í nesstu ferð hingað.
Er vonandi að skipin þurfl þá
ekki að tefjast mikið i New York.
(Morgunbl.)
f Signrftur Guftmundsson
óðulsbóudi á Selalæk i Rangái valls-
sýslu er nýiega latinn. Hann var
einn af merkisbændum Sunnlend-
inga, dngnaðarmaður mikill og
áhugasainur um almeun mál, sktif-
aði jafnan mikið i blöð og tímarit.
34 lagafrumrftrp ftá siðasta
þirgi voru staðfest af konungi 26.
þ. m. Konungsúrskurður um fána
ann er ekki fenginn ennþá. Margir
eru smeikir um afdrif málsins hjá
konungi. Ástæðulaust að öi vænta
um slikt ennþá.
Péstburftargjaldift er samkv.
ný staðfestum lögum hækkáð uin
réttan helining innanlands (óbreytt
uUnlandsi á ö 11 u m p6stsending<
um, bréfum, bögglutn 0. s. frv.,
að undanskildum blöðum. Menn
skyldu ininnast þess að fleigja ekki
almennum bréfum í póstkaasann
með 10 aura frímeikjum á, heldur
20 aura, því ella vsiður viðtakandi
að leysa þau út tvöfalt.
Surtarbrandur og áþekk jarð*
lög, sem farið er að nefna íslensk
kol, flnnast uú svo víða hór vestra,
að vatls sr talið til tíðinda. En
nýlega sendi sr. Böðvar Bjarnason
á Rafnseyri Vestra sýnishorn af
brandi og kolum, sem virðast
óvenju góð og líklegra eldsneyti
•n áður heflr sést hér. Eldsneyti
þetta kveðst hann hafa fundið
skamt frá Rafnseyri. — Sýnishor*
af surtarbrandinum og kolunum
er t.il sýnis á prentsmiðju Vestra.
1'S'. , I ..
I