Vestri - 24.11.1917, Side 3

p -w-f
40 bl.
M i n n i s b i k a r i 11 n.
Eftir
Johan Bojer.
(Niðtnl.)
Eg lét, pakkainn nestisliit a h.tnda
þeiin, og tegar alvökkvað var orðið,
sendi ég þá út í skúginn aft.ur.
Dálitið af fatnaði tíjó ég þá út með,
og sendi með peiin Hnu til vinar
míns, sem var skipaeigawdi í
Drammen. Ég skrifaði lionum og
bað hann um nð útvega þessum
tveim félögum, sem væru úr ná-
grenui við mig, Æásetastöðu á skipi,
sem sigldi til Miðjarðaihafsins, þvi
þá langaði t.i) að sjá síg ofurlítið
um í heiminum..
Ég gleymi því ekki þegarégstóð
úti og horfði á eflii þeim. Kirkjn-
klukkurnar voru að byrja að hringja
inn jólahátiðina. Sjomaðurinu gekK
á undan og reyndi að troðabiaut
í skaftana fy.tir félaga sinn. Skiif.
arinn fetaði í spor tians, efl.ir því
sem honum var unt, og fætur hans
voru svo uiidur mjóir og pervisa-
legir.
Éegar þeir voru hoitnir óskaði
ég þess af heilum hug að þeim
farnaðist nú vel.J
Stundu seinnn, þegar við vorum
í þann veginn að byrja að kveykja
á jóiatrénu, var hringt aft.ur, og
tveir iögregluþjónar stóðu úti.
„Við fylgdum slóð gegmim skóg-
inn, nær þvi að húsinu liérna,-
sögðu þeir, Ben nú er orðið of dimt
til þess að við getum rakið sporin
lengra. — Haflð þíð séð nokkuð
til strokufanganna?(<
,Jú,“ sagði ég, „þeir hafa verið
hér.a
Hvað! Lögregluþjónarnir gerðust
foi vitnir.
BEn nú eru þeir farnir,“ mælti ég.
Bí hvaða átt héldu þeir?“
„Þarna/ sagði ég og benti þeira
í þveiöfuga átt.
BÞað er gott," sögðu lögieglu-
mennirnir og ruku af stað.
Dagana á eftir leitaði ég í öllum
blöðum, sem ég náði í, að frétt
um sti okumennina, en varð einskis
rísari.
Um vorið tókst, ég ferð á hendur
til útlanda og dvaldi þar mörg ár,
og heyrði aldrei minst á neitt þessu
viðvíkjandi.
En árið 1905 var ég kvaddur
heim til þess að inna varnarskyld-
una af hendi.
Og svo segir fi úin á gistihúsinu
í Kristjaníu, sem ég hólt að jafnaði
til í, eitt sinn:
„Hér heflr verið maður og spui t
um yður, hvaö eftir annað.“
BHvernig var hann í hátt?“
BÞað var bóndi,“ mselti gest-
gjafakonan.
Daginn eftir kom ég inn af göt*
unni, og þá segir þjónninn:
„Nú er hann hér ennþá einu
Binni, bóndinn, sem altaf var að
epyrja eftir yður i gærdag."
VESTRl
'59
Ef indrekastarí FísHiíéiap Islands
innaniands
er laust. Ar.slauu 3000 kr. Voitist frá 1. janúar 1918.
Umsóknarirestur til 20. des. þ. á.
Erindrekastarf Fiskiféiags islands
í’yrlr V estfirðingaljór ð',u n g
er einnig laust. Ársl iuo 500 kr. Ve.itist frá 1. j uniar 1918.
Umsókuarírestur tií 20. des. þ. á.
Stjóm Fiskiíélags íslands.
Heiiáverslun
Garðars Gíslasonar
Reykjavik
hefir meðiil aimars biigðir af neðjuitöldum værum:
Uiontuieiti „Jew. 1* iíaftdiií't, Ooopeiíj.
itósamjólk (Boidens BPeerlessB) iíandnjárii.
Tc B]iidion“.
Maisiniöi til manneidis,
Maís, heiil.
ltúgmjol, amerískt,.
kjotlæri, reykl.
Harðíiskiir.
Ueílagiiski í dósum.
Kjotsait.
Ijíuubelgir.
Muniiiakaðlar.
Fiskilíuur, enskar.
ketagarn.
Taumagarn.
Ougultauiuar.
Síldaniet
Kitti.
Zinkhvíta.
Lagerolía.
Cyiiiidorolía.
Kúðugier.
jÞakjárn.
Þuksaumur.
Eappírspokar.
Strlgapokar.
Frumbækur „Amphion“.
Eidspítur.
Staugasápa.
I’vottasápa „Balmoral Oleanser*
Handsépa, margar teg.
0. U.
^kól&tiiaöup* kvenna og karla, margar tegundir.
Veínaóarvura allskonar ávalr fyrirliggjandi.
Tiilsímar: 281, 481, 681.
Símnefni: BGarðar* Reykjavík.
Djúpbátsnefndin
Jjarf að fá hentngan bát til ferða héi
um Djúpið árið 1918.
___Tilhoði seudist undirrituðum fjrii
lök þ. m.
Ísafirði, 21. nóv. 1017.
Guðni. Bergsson,
BGotf,“ segi étr. „Látið hann
koim
Rétt. ó efl.ir ei drepið :i hinðina
hjá mér, oj inn gengur alMkoL’gi*
aður sve’famaður, í Ijósgráum vað>
málsfötum.
Ég hafði aldrei séð hann fyr.
BGóð;ip daginn,'1 segir Iniir og
stansar á góllinu, með hattinn i
lieudinni. „Er það herra
„Jú, jú.“
Ég bauð honum sæti og horfði
háifgerðum undrunaraugiun á
mimniiin.
llann sal: hljótur stundnrkorn,
eins og hann væri að hugsa sig
um hvernig skyldi byrja En skyndii
lega, liortði haun hnlf smeikur í
kring um sig og mælli siðan:
„Hér er víst. enginn, sem getur
heyit A tal okkai?‘
„Nei,“ segi ég, Bþað ei áieiðain
legt.“
Loks dió hann npp þykt seðla-
veski, tók upp fimtíukrónaseðil og
rétti mér.
Ég t.ók ekki þegar við honum,
en horfði undi unaraugum á gestinn.
„Ja, það er frá bióðni mínum,“
sagði bann.
„Bióður yðar — þekki ég liann?“
BJn,“ sagði hann brosandi, Bþað
er ekki lausf við að þéi þekkið
hann.“
„Farið þér þá ekki manna vilt ?“
„Ónei. Þér björguðuð honuiti eitt
sinn úr klöm lögreglunnar, og það
fær hann yðu: aldrei full þakkað.
Þér útveguðuð honum einnig há-
ssetaslöðu á millilnndaskipi, og nú
er hann í Suður Atriku, vinnui þar
j námu og libur vel. Og í hvert
skifti og hann skrifar mér, segir
hann: Ef þú skytdir hítta hr ....
þá biessaður kvittaðu mig við hann
og horfðu ekki í skildinginn."
É< spurði hvort það væri báls
maðurinn eða haset.inn, en það var
hinn síðarnefndi.
„Bróðir minu er b’i’i réltur og
sléltiu vei kanuiöur," sagðl hann,
Ben skrifarinn heflr komist vel
áftam og er nú yfiiþjónn á stóru
veitingahúsi.
Ég tók iriniiega i hönd mannsins.
— Og ég gat uáttúrlega beðið
hann að gefa fátæklingum pening*
ana, en sjáið þið til, það geiði ég
nú ekki.
Ég tók seðilinn upp og keypti
mér fyrir hann failegan silfurbikar.
Og oft þegar óg teiga hann í grunu,
hugsa óg til st.rokufanganna tveggja
og segi við sjálfan mig:
„Skál fólagar!*
UiisprelltiiNt heflr i nokkrum
hluta upplagsins í 4. dálki á 1.
siðu, 14. 1 a. ú.: skólanefnd fyrir
sóknarnefnd.
Rúðugler
selur
Ól. Halldórsson.
ÞiikkaPOPð.
Hjartkærar þakkir vottum við
þeiin inörgu bæjarbúum, sem
sýndu okkur hjálpsemi og hlut>
tekningu við fráfail og jarðaiför
dóttur okkar, Guðbjargar.
ísafirði, 14. nóv. 1917.
Björg Magmisdóttir.
Bjarni Guðbrandsson.
A;Ufllýsing.
í óskilum er í Arnardai:
Hvítt gimburlamb. Mark:
Sneitt fr. og biti aftan vinsta.
Kigandi lambs þessa ge'.ur
vitjað þess til Siguiðar Þor-
varðssonar f Hnífsdal, gegn því
að gn-iða auglýsingargjald og
auuan kostn.ið.