Sovétvinurinn - 01.12.1935, Blaðsíða 7

[Sovétvinurinn]
aldrei nógan vinnukraft. Þeir sem eftir voru á sam-
yrkjubúinu voru vanir að vinna með trjáplógum og
kunnu lítið að fara með vélarnar. Auk þess vanlaði
dráttarvélar, svo þeir voru ekki færir um að yrkja
það land, sem búinu liafði verið útdeilt.
Átti búið samt traktora?
Auðvitað, en þó unnið væri dag og nótt, varð ekki
komizt yfir að plægja alll landið. En ræktað land
gefur af sér brauð, og brauð er ekki aðeins matur
beldur guli — guli okkar, gefið af jörð okkar. Það
gull, sem gerir verkamenn og samyrkjubændur
auðuga.
Hvað áttum við að gera? Þó við beittum hverri ein-
ustu kú fyrir ])lóg, mundi samt verða eftir óræktað
land.
Skömmu áður en við fórum frá samyrkjubúinu
kom bréf, þar sem sagl var að verksmiðjan þyrfti
fleiri verkamenn og spurt var, livort liægt mundi
vera að fá nokkra frá samyrkjubúinu. — Við getum
ekki misst nokkurn mann, hrópuðu bændumir,
bvernig eigum við að komast yfir allt það, sem við
höfum að gera, ef þið takið frá okkur allt unga fólk-
ið í verksmiðjurnar? — Hlustið á, öslcraði eg: Þið
látið okkur bafa fólk í verksmiðjuna og við gefum
ykkur traktor í staðinn ! Þetta varð að samkonnilagi.
Á fundi í verksmiðjunni urðu alvarleg læti þegar
þetta tilboð okkar fréttist. — Sko til, brópaði einn
verkamaður, þið gefið traktora eins og það væru
nokkrir- aurar. — Á morgun gefa þeir sjálfsagt ein-
hverjum buxurnar minar, kallaði annar.
Ykkur fersl að grenja, sagði eg. Fyrir nokkrum
mánuðum komuð þið hingað á stráskóm með rifnar
buxur. Þá urðum við að senda nefnd í skó- og klæða-
verksmiðjurnar og félagar ykkar þar liöfðu engin orð
um að senda ykkur það sem þið þörfnuðust, þó ekki
væri gert ráð fyrir þvi i áætluninni.
Þá þögnuðu þeir.
En hvað sagði verksmiðjustjórinn? gat eg ekki
látið vera að spyrja.
Augnablik horfði hann á mig eins og hann skildi
mig ekki: Hann er auðvitað verkamaður eins og við
og skildi livað við lá, verksmiðjuna vantaði vinnu-
kraft, hann fengum við hjá samyrkjubúinu og urð-
um því að láta það hafa eitthvað sem bætti því upp
vinnutapið. Yið ákváðum því að búa til traktor í frí-
stundum okkar. En það er ekkert áhlaupaverk að
smiða traktor, hann samanstendur úr þúsundum
smáhluta, skrúfum og hjólum, sem þurfa að setjasf
rétt saman. Við létum hina nýkomnu verkamenn úr
sveitinni horfa á, svo þeir gætu lært hvernig farið
væri að því að smíða traktor.
Vandið ykkur drengir, sagði einhver, við megum
ekki verða okkur til skammar. — Smám saman fór
Nýreist íbúðarhús handa verkfræðingum í Zemljynoi Wal.
smíðin að taka á sig fast form, grindin var tilbúin.
Vinur minn hætti um stund frásögninni; hópur af
verkamönnum liafði staðnæmzt við horð okkar og
rifjað upp fyrir sér þessar stundir. ;
Loks var allt tilbúið. Áður en traktorinn hljóp af
stokkunum var hver liluti hans reyndur og geymarn-
ir fylltir með benzíni og oliu. Svo fór hreyfillinn i
gang og traktorinn rann af stað hægt og gætilega
eins og barn sem er að læra að ganga. Húrrahrópin
dundu og við skreyttum hann rauðum böndum.
Eimpípa verksmiðjunnar kallaði alla verkamennina
saman til þess að kveðja hinn nýfædda traktor.
Næsta frídag fluttum við hann út á samyrkjubúið.
Þetta var dásamlega af sér vikið, sagði eg hrifinn.
Vinur minn lagði höndina á öxl mér og sagði góð-
iátleea- Þú þarft ckki að nota svona stór orð um jafn
sjálfsagðan hlut. Hann lagði verksmiðjublað fyrir
framan sig. Sjáðu, Iiér er sagt frá fjöldamörgum
verksmiðium, |)ar sem verkamennirnir hafa búið til
vélar, heilar kolalestir, verkfæri og ýmsa aðra hluti
fvrir utan áætlunina til þess að geta hjálpað þar, sem
ekki varð fuilnægt áætluninni. Þú segir að við höfum
gefið traktor. Það er ekki rétt, við smiðuðum þenna
traktor eins og alla aðra fvrir okkur sjálfa og treyst-
um á þann hátt það band, sem bindur saman sam-
yrkjubændurna og verkamennina.
Hd. St. þýddi.
500 ný baðhús.
Síðan i byrjun þessa árs hafa verið hvggð 500
haðliús við samyrkju- og ríkisbú í Hvíta-Rússlandi.
7