Alþýðublaðið - 03.03.1965, Blaðsíða 2

■ltíljörar: Gylfl Gröndal fáb.) og Benedikt Gröndal. — Ritstjómarfull-
«rul : Kiður Guönason. — slmar: 1491)0-14903 — Auglýsingasimi: 14998.
UtKetandi: AlþýBuflokkurinn
ABsetur: AiþýöuhúsiS við Hverfisgöiu, Reykjavík. — Prentsmiðja Alþýðu-
blaösms. — Askriftargjald kr. 80.00. — I lausasölu kr. 5.00 elntakiö.
íslenzkur iðnaður
ÍSLENDINGUM hefur lengi verið ljóst, að hér
yrði að koma upp fjölbreyttari atvinnuvegum en
verið hafa í þúsund ár. Vissulega er mikið ógert á
sviði fiskveiða, fiskiðnaðar og landbúnaðar, en
það dugir varla til. Sérstaklega verður að veita
þeirri staðreynd athygli, hve ört þjóðinni fjölgar.
Nýrra atvinnugreina er þörf til að veita tugum
þúsunda nýrra íslendinga atvinnu og örugga af
komu á næstu áratugum. Þetta hlutskifti fellur í
skaut tveggja aðila: iðnaðar og ýmissa þjónustu-
greina.
íslenzkur iðnaður hefur vaxið hröðum skref-
um undanfama áratugi og veitir nú fleira fólki
atvinnu en nokkur önnur starfsgrein. Hefur hvers
konar framleiðslu farið ört fram og ný tækni gert
iðnaðarvörur betri en áður.
I ,
A:ð vísu hafa margar iðngreinar vaxið upp í
skjóli tollvemdar, þar sem þær búa ,við verri að-
stæður en erlend stórfyrirtæki — í fyrstu að
minnsta kosti. Nú er komin öld hinna miklu tolla-
bandalaga og þjóðirnar umkringja sjálfar sig ekki
lengur tollmúrum eins og áður. í samræmi við þetta
hefur verið losað um innflutning og hleypt inn í
landið allmiklu af iðnaðarvörum, sem keppt hafa
við íslenzkan iðnað.
í þessu sambandi verður að gæta mestu varúð-
ar. Iðnaðarvörur frá kommúnistalöndum, þar sem
reikningar fyrirtækja eru gerðir upp á allt annan
hátt en hér, eru í rauninni oft framleiddar með
ríkisstyrk. Ekki er réttlátt að ota slíkri samkeppnis-
vöm að íslenzkum iðnaði. Einnig má ekki leyfa
verzluninni að hagnýta sér aðstöðu til erlendra
lána eða tækifærisverzlun án nýs kostnaðar fyrir
heildsölufvrirtæki til þess að skapa innlendum iðn
aði óeðlilega samkeppni.
Þá er rétt að minna á, að enn hefur ekki reynzt
unnt að veita iðnaði sams konar fyrirgreiðslu á lána
markaði og hinar eldri atvinnnugreinar njóta.
Þetta þyrfti að bæta og síðan að gefa íslenzkum iðn
aði tóm til að laga sig eftir nýrri samkeppni, sem
kann að skapast með auknum innflutningi.
Án vaxandi iðnaðar geta Íslendingar ekki lif-
að í næstu framtíð, ef landsfólkið á allt að hafa
sómasamlega atvinnu. Stóriðja breytir litlu um það
atriði, nema í óbeinum áhrifum á efnahagskerfið.
Þess vegna verður að gera meira átak en áður til
að efla iðnaðinn, ekki með því að veita honum sér-
sréttindi eða óeðlilega tollvernd, heldur með því
'að skapa honum sömu aðstöðu og aðrar atvinnu-
greinar hafa. Þá má þjóðin treysta því, að iðnaður
inn mun gegna því framtíðarhlutverki, sem hann
þarf að leysa af hendi í landinu.
HARRIS TWEED
JAKKINN KOMINN
AFTUR í FALLEG-
UM LITUM
HEIMSFRÆGT
MERKI SEM ALLIR
GETA TREYST
TERYLENEBUXUR
í ÚRVALI
AÐEINS ÚRVALS
EFNI
ANDERSEN & LAUTH h.f.
m

Ránveiði á tiskimiðum.
Á að eyðileggja miðin?
ir Sjómaður tekur til máls.
+ „Hjalið um fiskvernd er grín!“
Á að leyfa togurum að fara inn fyrir?
. (••iiimiiiiiiimniiii mi«» iii iiiiiiiiiiiii*iiiii ii iiiiii.imiiii iiiniwiiiii iiiiimii .iiii iiimiiiii.i jiiiiiiii iiii iiiiiiiiiiii iiiiiiiiii®
SJÓMAÐUR SKRIFAR: „Éff sé
aS í blöðunum var fyrir nokkru
sagt frá því að Keflvíkingar hefðu.
veitt 400 — 500 tonn af smá-
ufsaseiðum við bryggjurnar Þar,
og auðvitað allt í bræðslu. í kjöl-
far þeirrar fregnar var sagt frá
því að bátar hefðu veitt mörg
hundruð tunnur af síldarseiðum
út af mynni Hafnarfjarðar. Þessu
fylgdu svo tilheyrandi myndir, —
en ekki ©itt orð um fiskvemd.
ÉG HEF VERH) að bíða eftir
að fiskifræðingar okkar létu til
sín heyra gagnvaxt þessari stór-
virku og augljósu rányrkju. En
ekkert slíkt hefur skeð, og því
sendi ég þér þessar línur- Ég var
nú ,svo fáfróður, að ég hélt að fyr
ir nokkru væri búið að banna
með lögum slíka rányrkju og mér
komu í hug orð fransks lieimspek
ings, gem sagði einhvers staðar, að
heimsku manna væri engin tak-
mörk sett. Það virðist sem sé
sýna sig áþreifanlega á stundum.
Á UNDANFÖRNUM ÁRUM
hefir mikið verið rætt og ritað
um vernd fiskistofna, og aðal-
grundvöllur fyrir útfærslu Ind-
heHginnar var auðvitað verndun
nytjafiska. En hvað höfum við
gert til frekari verndunar þessara
nytjafiska okkar? Hafi þessi upp
vaxandi fiskaeyði, sem hlýða köll
un sinni og koma oft í stórum
torfum inn á firði og flóa (smbr.
síldveiðina á Akureyrarpolli, og
smáufsaveiðin hvar sem til næst),
þá er rokið upp til handa og fóta
og allt drepið sem til næst. Og
með því hafa örfá skip á mjög
stuttum tíma getað drepið það
mikið magn af þessum uppvax-
andi fiskeyðum, að það myndi
jafnvel svara til ársveiði fyrir
allan flotann, af fullvöxtnum
fiski. T- d. hefðu þessi 400 —
500 tonn, sem veiddust við
bryggjuna í Keflavík fengið að
vaxa og ná fullum þroska, svaraði
það að líkindum til 20 — 25 000
tonnum.
ÞÁ ER ÞAÐ DRAGNÓTIN, sem
illu heilli vár gefin laus með öllu
fyrir 3—4 árum og nú má víð-
ast toga með henni upp á grynnstu
mið. Við sjómenn, sem þekkjum
þetta veiðarfæri fyrr og síðar,
vitum mætavel hve mikill skað-
valdur það er gagnvart hinum upp
vaxandi fiskstofni. Þeirri skoðun
getur enginn fiskifræðingur
breytt, því reynslan er náminu
ríkari. Þessir fiskifræðingar, sem
með ágizkunum og útreikningum
mæla með þessu veiðarfæri, ættu
að stunda þessar veiðar eina ver-
tíð, og þeir mundu varla komast
hjá að sjá öll þau dauðu fiskeyði-
og aðrar lífverur sem fleygja verð
ur fyrir borð að loknum hverjum
drætti oft meira magn en það sem
hirðandi er. Enda sýnir það sig
alltaf, að þar sem dragnót er not
uð, verður ekki vart við fisk 1
annað véiðarfæri eftir skamman
tíma-
OG ÞVÍ ER VERIÐ AÐ BANNA
togurúnum að veiða á þessum
grunnmiðum. Þeir drepa þó mikl
um mun minna af þessum smáseyð
um en dragnótin, og ef það yrði
gert er þetta allt orðið eins og
áður var, og við getum hætt að
Framhald á 13. síðu.
2 3. marz 1965 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ