Alþýðublaðið - 01.06.1965, Blaðsíða 13

iÆMBÍ
Sími 5 0184
Barabbas
Hörkuspennandi og viðburða-
rík ný ítölsk-amerísk stórmynd
í litum og Cinema Scope. Mynd
in er gerð eftir sögunni ,,Barra-
bas” eftir Per Lagerkvist, sem
lesin var upp í útvarpinu.
Anthony Quinn, Silvana Mang-
ano, Ernest Borginie.
Sýnd kl. 9
íslenzkur texti. 1
Bönnuð innan 14 ára.
Síðasta sinn.
Hefndin er yðar frú
Frönsk úrvalsmynd í
CinemaScope.
Aðalhlutverk:
Jeanne Moreau
Jean-Paul Bclmondo
Sýnd kl. 7.
Bönnuð börnum.
MfoULLfS
Hljómsveit
Elfars Berg
Söngvarar:
Anna Vilhjáfms
Þór Nielsen
mnnmniniHni
Tryggið yður borð tímanlega í
síma 15327. —
Matur framreiddur frá kl, 7.
fíRtfflULL

Halldór rétti það fram.
— Nú já, venjulegt hvítt um
slag á tuttugu og fimm aura. —
sagði rannsóknarlögreglumaður
inn- — Það er varla mikið á því
að græða frekar en hjnu. Pappír
inn var venjulegur vélritunar
pappír-
— Við hverju bjuggust þér?
spurði Halldór hæðnislega. —
Að pappírsörkin væri með við
skiptahaus og að umslagið væri
það?
— Það er póstlagt hérna f
Revkinvík. sagði rannsóknarlög-
reglumaðurinn og lét sem hann
hevrði ekki hað, sem hinn sagði.
— Já, í gær.
— Og i bréfinu, sem fylgdi
með. stendur að þetta sé fyrir
út?iöldum í sambandi við út-
förina.
Þetta var að vísu ekki spurn-
ing, heldur staðhæfing, en Hall-
dór svaraði samt stuttur í spuna:
— Já.
— JEtii betta sé ekki frá mann
inum, sem ók yfir konuna yðar?
— Jú. ég geri ráð fyrir þv£.
— Það er 'heldur lítið á þessu
•öllu að græða. sagði rannsóknar
löoreqlumaðuririn með öllu
mikla trausti þess manns, sem
hef>ir veríð á góðu námskeiði og
lært bvsnin öll, en aldrei fengið
tækffaeri til að sanna fyrir sjálf-
um sér f framkvæmd hve lítils
virði öll hans kunnátta var án
revnslu. ..Við getum ekki haft
neitt unn úr að rannsaka pen-
ineana. Ef beir hefðu verið nýir
og ósnertir beint frá Seðlabank-
anum hefðum við getað komizt
að bvf. hvaðan þeir væru og
kannske haft upp á manninum.
En núna . . . hann yppti öxlum.
— ÍF.itffhvað hliótið þið að geta
gert. ‘saeði Halldór.
— Já, við getum ef til vill haft
upp á ritvélinni. Kannski eru
fingraför á bréfinu, umslaginu
eða seðhmum. Ef til vill sendir
maðurinn yður aftur bréf, aftur
peninga til að borga fyrir glæp-
inn. Fvrr eða síðar gerir hann
einhveria vitleysu sem við get-
um hankað hann á.
Það mátti merkja það á rödd
rannsóknarlögreglumannsins, að
hann áleit ólíklegt að eitthvað
yrði á þessu að græða, en jafn-
framt vildi hann láta Halldór
finna það að rannsóknarlögregl-
an ynni örugglega og vel og ár-
angurinn yrði eftir því.
— Við afhendum yður pening-
ana, þegar við höfum rannsakað
þetta sagði hann næst.
— Mér! Það lá við að Halldór
kastaði upp við tilhugsunina. —
Nei, takk fyrir. Ég vil hvorki
sjá þá né heyra minnst á þá
framar.
Rödd rannsóknarlögreglumanns
ins varð róandi eins og hann
væri að tala við lítið barn.
— Ég veit að yður finnst það
Framhaldssaga
eftir Ingibjörgu
Jónsdóttur
13. HLUTI
núna. Ég skil yður líka mjög vel
En tíu þúsund krónur eru miklir
peningar. Við getum ekki haldið
þeim hérna.
— Ég vil ekki sjá þá, svaraði
Halldór og hann fann hvernig
reiði hans óx sffellt, svo hann
átti mjög erfitt með að hafa
hemil á henni.
'Hann leit á seðlana, sem lágu
á borðinu.
Tíu bláir seðlar. Xíu þúsund
krónur seðlar. Tíu snjáðir blað-
sneplar.
Greiðsla fyrir lieilt mannslíf,
fyrir l£f konu hans og móður,
barna hans.
— Hvemig kemur yður til hug
ar að ég géti notfært mér þessa
þeninga? spurði hann. — Þetta
eru blóðpeningar. Ég vil að þið
takið þá og hirðið þá og komist
að því hver hann er maðurinn,
sem sendi mér þá.
Rannsóknarlögreglumaðurinn
reis á fætur.
— Við skulum sjá um þetta,
sagði hann. — Ég skil tilfinn-
ingar yðar og ég lofa yður þvi,
að ég skal gera mitt bezta til að
upplýsa þetta mál. Yður er óhætt
að treysta því.
Halldór gekk til dyra.
— Þakka yður fyrir, sagði
hann og kvaddi.
— o —
Þegar liann kom heim með
börnin hringdi hann til Einars
og sagði honum frá bréfinu.
Hann vissi eiginlega ekki hvers
vegna hann hringdi til hans. Ef
ti'l vill var það vegna þess, að
■hann langaði til að einhver
skildi sjónarmið hans betur en
rannsóknarlögreglumaðurinn
hafði fiert og tæki meira tillit
til tilfinninga hans og fyndist
það rétt, sem honum fannst rétt
sjálfum.
En Einar hikaði aðeins og svar
aði:
— Ég skil vel, að þér skuli
finnast þetta. Halldór, en . . .
— En hvað?
— Mér finnst að þú ættir að
líta á málið með augum þessa
manns" sagði Einar.
Halldóri krossbrá.
Einar ætlaði þó ekki að fara
að halda uppi vörnum fyrir morð
ingja?
— Því ætti ég að reyna það?
svaraði hann kuldalega.
— Ja, manngreyið á erfitt,
sagði Einar hikandi og það var
engu líkara en hann leitaði að
hverri setningu, já, hverju orði
í huga sér áður en hann sagði
það. — Hann hefur sína eigin
samvizku í eftirdragi. Hann er
að reyna að bæta fyrir afbrot
sitt. Ég veit að hann getur það
ekki með þessu, jafnvel ,jó hann
sendi þér peninga mánaðarlega
í fimm ár. En hann er að reyna
það. Rödd Einars var undarlega
áköf. — Heldurðu að það sé ekki
nægilega erfitt fyrir hann að
lifa með slæma samvizku? Held-
urðu að hann jíði ekki fyrir það,
sem hann hefur gert? Reyndu
að setja þig £ hans spor og skilja,
hve hann þjáist. Hugsaðu um
það, hvernig honum líður. Taktu
við peningunum. Eyddu þeim.
Leyfðu honum að borga.
Fata
viðgerðir
SETJUM SKINN A JAKKA
AUK ANNARRA FATA-
VIDGERÐA !
SANNGJARNT VERÐ.
Skipholti 1. - Sfmi 16J46.
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREINSUNIN
Hverfisgötu 57A. Sími 16738
— Mér þykir þú vera háfleygi
ur, sagði Halldór kuldalega. —
Það væri hægt að halda að þtl
hefðir ei'tthvað álíka á samvizk-
uftni, þú virðist skilja hann svo
vel.
Einar hló vandræðalega í sátt*
ann.
— Ég átti bara við að það værl
góðverk, sagði hann eftir smfi
þögn.
'Halldór varð hörkulegur á svíp
inn.
— Þú ert of háfleygur fyrií
mig, sagði hann. — Mér finnst
ég ekki gera góðverk með þvl
að biggja þessa peninga. Mér
fyndist ég verri en mella, sem
þénar fé með þv£ að selja Jík-
ama sinn. Ég myndi selja sái
mína og andlega vellíðan fyrir
þlóðpeninga.
— Kannski, sagði Einaí
dræmt. — En þú hefur mikla
þörf fyrir tíu þúsund krónur
núna.
- Rétt. saaði Halldór. — Ég
gæti til dæmis skipt þeim í fimm
eyringa í þeirri von að ég gæti
neytt svínið, sem drap konuna
mína, til að éta þá fyrir framan
mig.
— Reyndu að hata ekki svona
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 1. júní 1965 Í3