Alþýðublaðið - 23.06.1965, Blaðsíða 8

ENDURHOLDGUN í ENGLANDI?
STÓRÍ, græni liixusbíllinn, ók
í óíal hlykkjum og skrykkjum
eftir akbrautinni og allt í einu
beygði hann upp á gangstéttina.
Nokkrum sekúndum áður höfffu
litlu börnin þrjú hoppað hönd í
hönd niður Fjórðu götu sveita-
bOrgarinnar Hexham í Norðimbra
landi.
Þetta var á sunnudagsmorgni
og hin 11 ára gamla Joanna
Poliock, 6 ára systir hennar,
Jacqueiine og 9 ára gamall vin-
ur þeirra, Anthony Leydon, voru
öll á leið til guðsjjjónustu í Hinni
rómversk-kaþólsku kirkju Sankti
Maríu — eins og þau voru vön
á sunnudagsmorgnum.
Bíllinn, sem ekið var af grann-
vaxinni og gráhærðri ekkju,
JDanna (að ofan) og Jacqueline
(að neðan) létust árið 1957. Faðir
þeirra segir, að ári síðar hafi hann
f(indið á sér, að þær ættu eftir
að fæðast aftur.
stefndi beint á þennan litla en
glaðværa barnahóp, ók yfir þau
og varð þeim öllum að bana.
Harmleikur þessi gerðist fyrir 8
árum, — hinn 5. maí 1957, — en
í dag eru foreldrar systranna Jo-
önnu og Jacqueline, þau John
PoIIock, 44 ára, og kona hans,
K'orence, 43, í .Tesmond Terrace,
sannfærð um það, að litlu stúlk-
urnar tvær hafi endurholdgazt og
fæðzt þeim aftur.
Hin furðulega saga PoIIock-
hjónanna, hófst nákvæmlega ári
eftir að lát sy(stranna bar að
höndum.
Snemma í maí 1958 kom frú Flor
ence Pollock að máli við mann
sinn og sagði: „Eg held, að ég
sé með' barni.” Og John PoIIock
segir: „Þá strax þóttist ég sann-
færður um, að kona mín gengi
með tvíbura, sem væru dætur
okkar endurholdgaffar.”
Haun skýrði konu sinni ekki
frá því, að hann teldi að um
endurholdgun yrffj að ræða, en
hins vegar kvaðst hann þess full-
viss, að þau ættu tvíbura í vænd-
um. Florence Pollock var hins
vegar á öðru máli. Hún sagði:
„Það hafa aldrei fæðzt tvíburar
hvorki í minni ætt né þinni.” —
Þrátt fyrir það, liélt ciginmaður-
inn fa«t við sína skoðun. ,,Eg
veit, ?ð við fáum dætur okkar
tvær pftur,” sagði hann. „Eg finn
það enihvern veginn á mér.”
Heimilislæknirinn var ekki
sammála John, þegar hann rann-
sakaði frúna. „Tvíburar? Nei, það
er öldungis óhugsandi.’
Jafnvel ljósmóðirinn hló að
hugmyndinni. „Mér þykir leitt,
að valda yður vonbrigðum,” sagði
hún, við Florence, þegar fæðing-
in nálgaðist, en það er ekki
minnsti möguleiki á, að um tví-
bura verði að ræða.” En svo var
það hinn 4. október 1958, að Pol-
lock-hjónunum fæddust eineggja
trúburar, Gillian og Jennifer, —
Iivort tveggja telpur.
ÞANNIG hafði John Pollock þá
haft rétt fyrir sér, þrátt fyrir
alit. En þetta er rétt byrjunin á
einstæðri sögu: Frú PoIIock segir:
„Ég hef aldrei verið trúgjörn
manneskja. Eg hef ávallt leitað
eftir sönnunum áður en ég hef
Iagt trúnað á hlutina, — en, ja,
hér er ekkert um aö villast.”
Einum eða tveimur dögum
eftir að tvíburarnir fæddust, tók
John Pollock eftir dálitlu, sem
kom hjartanu til að slá hraðar í
brjósti hans. Það var skildings-
lagaður fæðingarblettur á vinstri
mjöðm Jennifers. í sjálfu sér var
ekkert skrítið við það, ef annað
hefði ekki komið til: Jacqueline
hafði haft nákvæmlega eins b'.ett
á nákvæmlega sama stað.
Og svo var það morgun einn,
nokkrum vikum síðar, að John
PoIIock veitti öðru eftirtekt. Á
enni Jennifer — rétt fyrir ofan
nefið — var einkennilegt hvítt
ör — um það bil þumlungur á
Iengd.
Hann varð undrandi, því að
hann vissi, að Jennifer hafði al-
drei lent í neinu slysi, sem gæti
hafa orsakað það.
Allt í einu rann upp fyrir hon-
um ljós. —
ÞEGAR Jacqueline var um það
bil tveggja ára, hafði hún dott-
ið á fötubarm og hlotið slæman
skurð á höfuðið. Skm-ðinn varð
að sauma saman með þremur
nálsporhm. Eftir varð varanlegt
hvítt ör rétt fyrir ofan nefið.
Ilann leit aftur á Jennifer:
Örið á enninu var nákvæmlega
eins að lögun og stærð og á ná-
kvæmlega sama stað og örið
hafði verið á Jacqueline.
John Pollock sagði konu sinni
ekki frá þessu, en frú Pollock
fór þess í stað sjálf að uppgötva
ýmisíegt furðulegt.
Frúin segir: „Jacqueline og Jo-
anna höfðu látið eftir sig talsvert
af leikfÖHgum og við hjónin á-
kváðum að gefa tvíburunum þau.
Meðal annars voru þar tvær
brúður, og strax og Jennifer sá
þá, sem Jaequeline hafði átt, —
breiddi hún út faðminn og sagði:
„Þetta er María mín.” — Hún
hafði aldrei á ævi sinni séð brúð-
una — og þetia var eina brúffan
Frú Pollock var tortryggin í fyrstu, en svo fór hún að trúa því, að
þær Jennifer (til vinstri) og GiIIían (til hægri) væru eldri dæturnar
endurbornar.
sem Jacqueline hafði kallað Maríu.
Og Gillian gekk aff þeirri brúff-
unni, sem Joanna hafffi átt og
sagffi: „Ó, þetta er litla brúffan
mín, sem ég átti fyrir langa-
löngu.” — Gilliari greip líka litla
gullaskrínið, sem hafði tilheyrt
Joönnu og hrópaði: „Þetta er
gullaskrínið mitt- — Ég vavð for
viða.”
Dag nokkurn um páskana í
fyrra fóru Pollock-hjónin meff tví
burana í skemmtiferff til Hexham.
Tvíburarnir voru fæddir þar, en
fjölskyldan hafði flutt til Whit-
ley Bay, þegar þeir voru aðeins
þriggja mánaffa gamlir.
Frú PoJIock segir: „Viff fórum
meff tvíburana eftir gangbraut,
sem liggur til opins skemmti-
svæðis hjá Hexham skrúffgarffin-
um, þar sem komiff hefur verið
fyrir nokkrum rólum.
Systurnar höfffu aldrei komið
þarna fyrr, en skyndilega þutu
þær frá okkur og fóru beina leiff
í rólurnar — nákvæmlega eins og
þær vissu fyrir fram, hvar þeirra
væri að leita. Jacqueline og Jo-
anna voru vanar aff eyffa heil-
miklum tíma í aff leika sér í þess-
um rólum.”
Þaff var svo skömmu eftir
bessa ferff til Hexham, aff John
PoIIock sagffi konu sinni, aff hann
teldi, að Gillian og Jennifcr væru
endurholdgaffar sálir þeirra Jo-
önnu og Jacqueline.
Og nú fóru þau bæffi aff veita
háttalagi þeirra nákvæma eftir-
tekt.
FRÚ Pollock segir: „í fyrstu
gat ég ekki trúaff þessu, en eftir
því sem tímar hafa liffið, hef ég
meira fariff að hallast á sveif
bónda míns. Hann hefur alltaf
veriff eindregiff á þessari skoðun,
en ég taldi lengi vel, að hann
gerði of mikiff úr smámununum.
Nú er ég farin aff trúa því, aff
hann hafi haft rétt fyrir sér, al-
veg frá byrjun. Þaff er svo margt
í þessu, sem ekki er hægt aff út-
skýra. Sem rómversk-kaþólikki
er manni ekki ætlaff .aff trúa end-
urholdgun, en hvaff getur maffur
gert undir kringumstæffum eins
og þessum?”
Það einkennilega er, að þó aff
Gillian og Jennifer séu eineggja
tvíburar, svipar þeim hvorri á
sinn hátt sín til hvorrar systur-
innar, sem látnar eru:
Jcanna hafði grennri vöxt , og
langleitara andlit en Jacqueline,
sem var feitlagnari og kringlu-
Ieitari.
Gillian hefur grennri vöxt og lang
leitara andlit en tvíburasystir
hennar, Jennifer, sem er feit-
lagnari og kringluleitari.
Joanna, sem var fimm árum eldri
en Jacqueline, var vön að
„vernda” litlu systur.
Gillian, sem cr tíu mínútum eldri
en Jennifer, hefur tekiff svipaffa
afstöðu til hennar.
8 23. júní 1965 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Tríburarnir og brú
Joanna var miklu mjúklyndara —
geðbetra barn en Jacqueline.
Gillian er mjúklyndara og geff-
betra barn en Jennifer.
Þetta eru atriffi, sem foreldr-
arnir einir geta borið um. En
PoIIock-hjónin hafa frá miklu
veigameiri hlutum aff segja:
Dag nokkurn var hr. Pollock
aff svipast um eftir einhverri yf-
irhöfn tíl aff væðast við máln-
ingarstörf, sem liann vann aff þá
stundina. llann fann þá gamlan
jakka, sem verið liafði í eigu