Alþýðublaðið - 17.09.1965, Qupperneq 13

Æsipennandi og gamansöm
frönsk litkvikmynd, eftir handriti
Francoise Sagan.
Leikstjóri: Claude Chebrol
Aðalhiutverk:
Charles Denner
Michele Morgan
Danielle Darrieux
Hildegard Kneff
Sýnd kl. 9.
Bönnuð börnum.
Sími 50249.
Hnefa9e>Ifca!canDÍiiii
•AQA STUDIO PDÆSEMTEREB
AARETS STORE DANSKE^
jÍ/Sfáe>iC %
\mm
ibnéd alle banonerne
DIDCH PASSEP
OVE SPROG0E
UÍV BROBERG
BUSTERtARSEN
jnfctruPrHon: ^ ^
POUL BANGfea
Skemmuieg dönsk gamanmynd
Sýnd kl. 7 og 9.
Áskrifiasíminsi er 14900
Lesið álþýðublaðið
— Það er undarlegt að við skul
um þekkjast svona vel eftir öll
þessi ár, sagði hun. — Og þú
giftir þig ekki þá um sumarið.
Það urðu fjögur ár þangað til.
Ég hef svo oft velt því fyrir mér
hvað hafi skeð en ég kunni ekki-
við að spyrja að því.
Hún hrærði í spegilfagra kopar
pottinum, sem hékk yfir arninum
og leit rannsakandi á mig.
— Ég held að þú sért ekki
hingað kominn í neina venjulega
heimsókn. Það er eitthvað að
þér.
— Já, andvarpaði ég. — Það er
rétt hjá þér. Ég er kominn af því
að ég verð að tala við þig.
Hún leit á hendur mínar og
varð mjög alvarleg.
— Er það hringurinn?
— Hvernig vissirðu það?
— Vissi ég? Ég vissi það ekki.
Mér bara fannst það einhvern
veginn. Það er eitthvað athuga-
vert við þennan hring, en ég veit
ekki hvað það er. Þegar ég gaf
þér hann grunaði mig ekkert, það
var ekki fyrr en löngu seinna
sem ég fór að rifja upp minning-
arnar og vissi að eitthvað var að.
Ætlarðu ekki að tala við mig um
hringinn?
Svo það yrði ekki jafn erfitt að
trúa Rigmor fyrir öllu og ég hafði
óttast í London.
Dagurinn leið hratt. Það var
farið að snjóa fyrir utan og eftir
því sem rökkvaði meira lýsti eld-
urinn á arninum betur. Það var
svo auðvelt að tala um það allt
núna.
— Það var fyrir tveim árum
sem mig fór að gruna eitthvað.
Ég frétti þá að allt gengi Helen
i óhag og fyrir þrem vikum
heyrði ég fyrst nokkur orð, sem
slógu mig mjög illa.
— Ég þekki það, sagði Rigmor...
— Þá var ég farinn að verða
hrædd um þig. Ég skil vel að þig
langi til að aðvara Helen. Núna
svona mörgum árum síðar skil ég
að ég var næstum einu sinni orð-
inn fórnarlamb þessa djöfullega
hrings.
Hún dró gluggatjöldin fyrir
gluggana og setti meira brenni
á eldinn. JHann kastaði flöktandi
skuggum á hryggt andlit hennar.
— Þig langar víst til að vita
hvernig ég fékk hringinn og ég
skal segja þér það. Kate. ég verð
að segja það frá byrjun.
Ég held að við Olava höfum
fæðst hvort fyrir annað. Við lék-
um okkur saman þegar við vor-
um lítil og ég vissi alltaf að það
yrðum við tvö. Olava Var að
læra að vera verkfræðingur og
hann varð lika velþekktur og
hafði mikið að- gera. Við keypt-
um íbúðina hérna fyrir fyrsta
stórverkið sem hann vann. Við
vorum mjög hamingjusöm. Svo
fæddist Erik. Okkur leið dásam-
lega öllum þrem. Ég var aðeins
8
átján ára þegar við giftum okkur
og ég var komin á þrítugsaldur,
þegar velrík sænsk frú bað Olav
um að byggja einbýlishús við
Cote d’Azur. Um vorið 1951 fór-
um við til Riveríunnar. Við hefð-
um þá átt að vita hvað myndi
ske!
Rigmor þagði smástund, svo
hélt hún áfram:
— Okkur leið vel þar. Allir
buðu okkur heim og þannig
mwwtmwMwwwwiwwn**
SÆNGUR I
REST-BEZT-teoddar
Endumýjum gHmím
gængurnar, etmm
dún- og flðurheld !
Seljum æðardðu*-
Kæsadúnssængrur — !
og kodda af ýmauai
Iatærðum.
DÚN- OG
FIÐURHREINSUW |
Vatnsstíg S. Sfml 1874». !
4MMMWMWWWWMWWWWM
kynntumst við Milla Bethune.
Þú veizt það er hún sem á að erfa
Bethuneauðæfin. Þá var hún
gift í fimmta eða sjötta skipti. Ég
man ekki hvort það var prins eða
greifi sem hún var gift en það
hjónaband fór fljótt út um þúf-
ur. Öll Rívíeran talaði um
hneykslið og það endaði með því
að enginn vildi þekkja hana —
þrátt fyrir alla peningana. Við
hittum hana hinsvegar oft, því
eitt af húsum hennar var rétt hjá
húsinu, sem Olav var að byggja
og hún var vön að koma heim til
okkar daglega og tala og tala.
Ég var sannfærð um, að hana
hefði allt sitt líf vantað einhvern
til að tala við. Þannig urðum við
henni traust í einmanaleika
hennar og ég býst við að það hafi
verið ástæðan fyrir því að hún
gaf mér hringinn í skilnaðargjöf
þegar liún fór.
— Hérna, sagði hún —
gleymdu mér ekki. Og svo tók
hún hringinn af fingri sér og
rétti mér hann. Mig langaði mest
til að afþakka hann en ég gat
ekki sært hana. Ég tók við hon-
um. Og svo fórum við. Við ókum
í okkar eigin bíl. Olav ók alltaf
mjög varlega og gætilega en ein-
mitt þetta kvöld rétt áður en við
fórum fram hjá Clermont-Ferr-
and ók hann með ofsahraða fyrir
biindbeygju. Hann missti stjórn
á vagninum og við ókum út af
veginum. Ég fékk alvarlegt áfall
en meiddist ekki. Olav dó hins-
vegar strax.
Við þögðum báðar lengi. Það
heyrðist ekkert nema brakið 1
brenninu á arninum. Svo sagði
ég dræmt: — Ætli ....
— ..../ hafi verið hringsins
sök? sagði Rigmor. — Ef til vill.
Ef til vill ekki. En Olav var mjög
varkár ökumaður og hvernig get
ég annars útskýrt allt það sem
skeði næstu mánuði. Ég hef les-
ið fleiri, flelri gamlar bækur og
aftur og aftur hef ég rekist á
sögur um undarlegt vald hringa
yfir því fólki, sem ber þá. Við
getum kallað það hjátrú. Kann-
ske voru vitringarnir gömlu vitr-
ari en við. Jæja, en svo ég hverfi
aftur að málinu.
Eg var svo óendanlega ein-
mana eftir að ég missti Olav og
FATA
VIÐGERÐIR
Setjum skinn ð jakka
auk annarra fata-
viðgerða
Sanngjamt verB.
Skipholt 1. — Sfml 1(3848.
SÆN G UR
Endumýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurbeld vor.
NÝJA FIÐURHRElNStnnN
Hverfisgötu 57A. Sfml 187SS
dag nokkurn uppgötvaði ég, a8
ég var að verða að drykkjusjúkl-
ing. Eg varð mjög eirðarlaus,
setti Erik í gæzlu til móður
minnar — og fór til Berlínar,
þaðan til Parísar og Rómar og
það var sama hvert ég kom alla
staðar lifði ég því lífi, að ég
hefði ekki trúað því áður fyrr
að ég gæti sokkið svona djúpt.
Sjö mánuðum síðar fann bróðir
minn mig í Tanger og neyddi
mig með sér heim. Fjölskylda
ipín varð fyrir miklu áfalli, þeg-
ar þau sáu mig, en ég hélzt
ekki við heima. Eg fór meS Er-
ik litla til Spánar. Það var hrein
tilviljun að ég fór til Ibiza. Og
þar gekk ég meðfram hafinu
kvöld eftir kvöld og safnaði
kjarki. Eg var ákveðin í að
drekkja mér. Afganginn veizt þú
Kate.
— Eg þekki afganginn alltof
vel, tautaði ég.
— Geturðu nokkru sinni fyrir
gefið mér?
— Þú vissir ekkert um dular-
magn hringsins, þegar þú gafst
mér hann.
— Nei, en ef til vill hefði ég
átt að hugsa mig um f tíma og
reyna að aðstoða þig eins og þú
reynir núna að aðstoða Helen.
En ég gerði það ekki. Þegar ég
kom heim frá Ibiza fannst mér
þungri byrði létt af mér og mig
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 17. sept. 1965 J3