Alþýðublaðið - 18.12.1965, Blaðsíða 16

^•mrwm-iammme-íame.uatrrmtsrstrs'' ■ i ■w»nrMir.m"n''W+»H-it"
Að vera í opinberri stöðu
. . . Það er eins og að
reyna að dansa í nætur-
! | klúbb. Alveg sama hvað
!! maður fer varlega, ævin-
lega skal maður rekast ó-
þægilega ó óteljandi manni
!•—
Margir kannast við sög-
una um frambjóðandann,
sem var á ferð um kjör-
dæmi sitt rétt fyrir kosn-
ingar og kom að bæ einum,
þar sem honurrl var vel tek-
ið og leiddur til baðstofu,
þar sem fólk hóf umræður
um landsins gagn og nauð-
sjnjar, en þegar leið á
- kvöldið var gestinum vísað
til sængur og að gömlum
og góðum sið var heimasæt-
unni á bænum falið að
þjóna honum til sængur, en
í býtið morguninn eftir
vaknaði gesturinn við um-
stang^úti á hlaðinu — og
þegar hann leit út um
skjáinn, sá hann hvar
heimasætan var að halda
kú, en nautbjálfinn tregð-
aðist við og vissi sýnilega
ekki >hvað til stóð, unz iþar
kom, að heimasætuna þraut
þolinmæðina og sagði: —
Reyndu að bera þig eftir
björginni, ræfillinn þinn,
ekki ert þú í framboði,
Og svo kemur spurning-
in: „Hvernig vissirðu að
frambjóðandinn var Fram-
sóknarmaður?"
Frjáls Þjóð.
unni og sem hún steig fæti á
gangstéttina framan við búðar-
dyxnar upphófst dansinn, sem sést
á myndinni. En þetta fór þó allt
vel að lolcum, stúlkan slapp óbrot-
in út á óhálli braut og það sem
var fyrir mestu, pokinn rifnaði
ekki og ekkert fór til spillis af
innihaldinu.
En það er ekki alltaf sem fólk
sleppur svona vel frá hálku. —
Sumir láta þyngdarlögmálið sigra
sig og hlammast niður á aftur-
endann, þegar fötununi er skyndi-
lega kippt burt; þettá gétur vald-
ið bæði sviða og sárum og þess
munu dæmi, að áverkárnir hafi
orðið enn meiri, en þá hafá að
sjálfsögðu verið á ferð þeir
menn, sem nota rassvasann und-
ir sálarhressingu sína. Slíkum
mönnum ætti eiginlega að vera
óheimilt að detta á rassinn.
Bílakandi menn nota gjarnan
tækifærið, þegar hált verður á
vegunum til að eyðileggja þessa
sömu vegi. Þeh’ festa þá helvíta
miklar keðjur á hjólin, en eins
Dg allir vita er enginn vegur lag-
aður úr svo varanlegu efni, að
hann þoli þann járnburð til lengd-
ar. Að vísu gæti það gert sama
gagn, að menn gættu sín aðeins
þeim mun betur í hálku og ækju
varlega, en auðvitað dettur eng-
um í hug að fara þá leiðina. —
H i n a leiðina skulu þeir fara og
eyðileggja það, sem þeir geta, og
er hálkan þá höfð að skálkaskjóli.
En út í þessa sálma skal ekki
frekar farið hér. eins og alkunn-
ugt er, eru bílakandi nienn yfir-
stétt hér á landi og leyfist allt,
og því er farið út á dálítið liálan
ís að minnast á þá í þessu sam-
bandi. Og þar að auki er.margt
í einu máli, eins og skáldið
sagði, og einnig ber að minnast
orða spámannsins nú á þessum
hálkutímum: „Sá, sem þykist
standa, gæti að sér, að hann ekki
falli.”

Þeir segja, að æfingin
skapi meistarann — í öllu
nema því að vakna snemma
á morgnana . . .
MÖNNUM er áreiðanlega holl-
ast að halda sig sem mest inni
þessa dagana. Það er nefnilega
svo hált á götunum, að annar
hver bíll lendir í árekstri, og fót-
gangendur mega hafa sig alla við
til að verjast falli. Ef menn
sprikla samvizkusamlega á hverj
um morgni eftir forsögn útvarps-
ins, er þeim kannski óhætt, en
hinum, sem gera æfingarnar bara
í huganum steinsofandi uppi í
rúmi, er svo sannarlega betra að
gæta sín.
Hálkan er lireinasta andstyggð.
Hún er jafnvel enn andstyggi-
legri en saltið, sem er stráð um
allt til að eyða henni, og er þá
langt til jafnað. Það er ekki nóg
með að hálkan sé hættuleg Iim-
um manna (hún getur valdið því
að menn renni til og detti, bein-
brjóti sig jafnvel), hún er líka
hættuleg virðuleik manna. Það er
fátt til hlægilegra en virðulegur
og feitur góðborgari, sem baðar
út öllum öngum til að halda jafn
vægi á hálku, (nema ef vera
kynni sú sjón, að horfa á hann
elta hattinn sinn). Virðuleikinn
rýkur allur út í veður og vind,
og eftir verður aðeins lítill karl,
sem á í erfiðleikum. Þetta er
eitthvert hið versta sem fyrir
menn getur komið. En við höfum
mátt horfa upp á atburði þessu
líka síðustu dagana.
Annars getum við huggað olfk-
ur við það, að hálka gerir fójki
gramt i geði víðar en hér á landi.
Myndin, sem fylgir þessari grein,
er sænsk, og ef menn rýna vel
í myndina, eiga þeir að geta séð
á henni stúlku, sem virðist vera
að stíga einhvern undarlegan
dans. En hún er alls ekki að stiga
dans, heldur bara að verjast falli
í hálku. Þessi stúlka hafði skot-
izt inn í brennivínsbúð (en í Sví-
þjóð er áfengiseinkasala eins og
í sumum öðrum löndum) og af
því að hún var ekki vön að lieim-
sækja slíkar verzlanir og eigin-
lega hálffeimin við það, þá reyndi
hún að læðast út ósköp settlega,
svo að lítið bæri á með pokann
sinn, sem flöskurnar voru settar
i. En hún varaði sig ekki á hálk-